Tenen trappen

Vandaag begin ik met een waarschuwing. Waarschijnlijk zal ik op wat tenen gaan trappen. Bij voorbaat sorry daarvoor! Zoals ik in het allereerste stukje heb geschreven, hou ik deze blog voornamelijk voor mezelf bij. In de eerste plaats om alles van me af te kunnen schrijven, maar inmiddels weet ik dat ik het ook nodig heb om niks te vergeten. Om later nog eens terug te kijken. En nu wil ik dus iets schrijven wat niet iedereen zal weten te waarderen. Gevoelige zieltjes kunnen dit stukje dus beter overslaan....ook als je wel nieuwsgierig bent....gewoon niet verder lezen....
Je leest toch verder....stop nu maar gewoon....dat is echt beter!

Waar ik vandaag tegenaan loop zijn frustraties. Gisteren verdorie drie uur moeten wachten op een behandelplan en voor mijn gevoel naar huis gestuurd zonder nauwelijks meer informatie dan we al hadden. Het gaat nog een week of drie duren voordat er werkelijk wat gebeurt. Dat verrekte monster kan dus nog een paar weken zijn gang gaan. Als ik naar de bloeduitstorting op mijn borst kijk (de eerdere foto met blauwe plekken is een lachertje vergeleken met het paarse geval dat nu op mijn lijf prijkt), hoor ik het monster inwendig gniffelen. Ik hoor het denken: "1-0 voor mij".
En dan zoveel mensen die vragen hoe het gisteren is geweest. Allemaal zo goed bedoeld en met oprechte belangstelling, maar zo vermoeiend. Ik weet niks. Ik weet dat ik aan de chemo moet en dat dat globaal een half jaar gaat duren. Maar ik weet niet hoe vaak, hoe zwaar, of ik kan werken, of ik op vakantie kan gaan, of ik ziek/zwak/misselijk word en of ik kaal word. Ik wil het er dus helemaal niet over hebben. Maar ja, die belangstelling he? Ik moet dus wel bellen, appen, mailen, sms-en. Is anders ook zo lullig.

Appen gaat nog wel. Je maakt 1 algemeen bericht en stuurt het naar iedereen door. Maar zelfs dat verloopt niet vlekkeloos, want mijn telefoon is aan het eind van zijn latijn en de autocorrectie staat op Engels en ik krijg het niet gewijzigd of uit. Shit, shit, k..ding. Ik moet echt een nieuwe telefoon. Het duurt een uur voordat ik een appje heb getypt. Maar sms-en...wie sms-t er nu nog? Nou, ik noem geen  namen, maar familie van mij werkt in de ICT en heeft niet eens een smartphone...hoe is het mogelijk?? Daar nog meer frustraties, want als ik er per ongeluk verkeerd typ word ik eruit gegooid en kan ik opnieuw beginnen. Vieze, vuile, gore, k...telefoon! Telefoontjes neem ik vandaag alleen maar op als ik weet dat het niet over het monster gaat en oproepen waar "priv'enummer" of "nummer onbekend" bij staat druk ik direct weg.

En dan mijn werk. Vandaag gesprek gehad met mijn directeur en het MT. Per 1 juni zal ik mijn functie als Manager Operations officieel neerleggen. Ik moet er bijna van janken als ik eraan denk; mijn werk is zo belangrijk voor me. Maar in het belang van Ontop is het beter als iemand anders mijn taken overneemt. Ik kan me geen 100% meer inzetten. En er moet duidelijkheid zijn wie aanspreekpunt is en dat kan niet als ik de helft van de tijd of misschien nog wel meer er niet ben. Misschien kan ik me niet eens 80% inzetten, misschien moet ik er een bepaalde periode wel 100% uit. Mijn leidinggevende, de algemeen directeur, zal mijn taken gaan overnemen. Hij gaat zelfs op mijn plek zitten. Mijn laatjes zijn al opgeruimd, mijn priv'espullen zijn al weg. Natuurlijk, de ICT-manager zal zorgen dat ik nog meer toegang heb zodat ik nog beter van thuis uit kan werken. Natuurlijk zullen ze me volledig op de hoogte houden in periodes dat ik er niet ben. Maar ik ga projectmatige zaken doen. Zeker niet onbelangrijk, maar niet de volledige verantwoording over alle operationele zaken. Voorzichtig deelde mijn directeur mee dat ik er ook rekening mee moet houden dat hij beslissingen gaat nemen in deze periode die ik anders zou hebben gedaan. Ik weet het...ik weet het...

Als afsluiting toch nog een paar grappige zaken.
De eerste is een fantastisch kaartje van mijn zus. Helaas is het me niet gelukt om een scan van de kaart te maken (digibeet als ik ben), maar hopelijk kan Ivor me helpen als hij thuiskomt. Dan zal ik het de volgende blog laten zien. Het betreft een foto van twee heel oude vrouwen in het zwembad. Badmutsje op, kopje koffie in de hand en schaterlachend. Achterop schrijft Kirsten dat het een kijkje in de toekomst betreft. Dat wij dat zijn als we 100+ zijn. Super toch?

Verder de reactie van Sanne gisteren op het behandelplan (ze wordt woest als ze zou weten dat ik het hier voor jan en alleman zou opschrijven....). Donderdag en vrijdag na het nieuws dat ik borstkanker heb zat ze er helemaal doorheen. Huilen, slecht slapen en als ik het wat probeerde te relativeren kreeg ik reacties als: "Je hebt het niet over een griepje.". Dus gisteren gingen we behoedzaam het karige nieuws van het behandelplan vertellen, maar de reactie was geheel anders. "Graag een beetje kort, want ik moet nog douchen en ik heb een boel huiswerk.". Gelukkig kunnen pubers ook relativeren. :-)