De eerste week van de voorjaarsvakantie was heerlijk. We zijn lekker met z'n viertjes naar Rust, Duitsland geweest. Vier dagen pretpark is misschien niet voor iedereen het ideale beeld van een vakantie, maar voor ons was het prima. Alle tijd voor elkaar en de achtbanen, geen gehaast, lekker gegeten en gedronken. En ik blijf me verbazen hoe goed Sanne en Mika het met elkaar kunnen vinden. Dus er is geen enkel onvertogen woord gevallen; het was zalig.
Natuurlijk een beetje lastig, omdat ik wel aan het monster dacht (wat toen nog geen monster was), maar waar ik niet over kon praten, want de kinderen wisten van niks. Het plan was ook, dat als de testen uitwezen dat het goedaardig was, we niks tegen ze zouden zeggen. Want waarom onbezorgde kinderen zich zorgen laten maken? Er was tenslotte nog niks aan de hand.
Maandag 4 mei (uitgerekend op de verjaardag van mijn goede vriendin Mary en ironisch genoeg ook dodenherdenking) gingen we naar het ziekenhuis. We waren in dit geval Ivor en ik. Want als ik had gewild had ik de hele wachtkamer kunnen vullen, zoveel mensen hebben aangeboden om met me mee te gaan. In eerste instantie zou ik alleen gaan, want de testen stellen niet veel voor dus dat zou ik gemakkelijk in mijn eentje afkunnen. En nogmaals, ik was er nog steeds van overtuigd dat het goedaardig zou zijn. Ik zeg het nog maar een keertje: ik voelde en voel nog steeds niks. Onmogelijk dat het dan kwaadaardig kon zijn... Maar van diverse kanten kreeg ik toch het advies om niet alleen te gaan (ook van het ziekenhuis). Dus mijn allerliefste maatje ging met mij mee, ondanks dat ook hij ervan overtuigd was dat er niks zou zijn.
Het begon met een gesprek met de chirurg. Zij bevestigde wat ik al wist: gezien mijn leeftijd en grootte van de verharding was het hoogstwaarschijnlijk een cyste. Maar aangezien ik er niet zat voor haar voorspelling, zou dat nog even bevestigd moeten worden door een mammogram en een echo. Maar daarna zou ik bij haar terugkomen en dan zou het euvel even verholpen worden.
Dus eerst even een mammogram. In de brief van het ziekenhuis stond dat dit "gevoelig kan zijn". Gevoelig??? Het is gewoon een eenentwintigste eeuw martelwerktuig! Je borst wordt als een soort panini in een tosti-ijzer platgedrukt. En dat vier keer, want beide borsten moeten gefotografeerd worden en zowel horizontaal als verticaal. Ik vermoed dat deze methode niet door een vrouw is uitgevonden...
Daarna een echo. Een stuk vriendelijker, met een aardige dokter. Vergelijkbaar als bij een zwangerschap, alleen zie je geen hartje kloppen. Eerlijk gezegd zag ik er helemaal niks in. Alleen een hele berg witte strepen en zwarte vlekken. Maar wat wel duidelijk was, was dat het geen cyste betrof. Dan zou er namelijk een grote zwarte plek zichtbaar moeten zijn, en dit was duidelijk weefsel en geen vocht. En dus was een punctie noodzakelijk.
Ook de punctie stelt niks voor, want het gebeurt onder verdoving. Alleen de dokter heeft precies een sneetje gemaakt op een plek met veel bloedvaten. Hierdoor bloedde ik echt als een rund. Het bloed liep zo in mijn hals en in mijn haar (ik lag op mijn zij). Dus na de punctie moest ik helemaal gewassen worden (ook door de leuke dokter, waarop de verpleegkundige zei: "Dat gebeurt nooit hoor, dat de dokter ook helpt poetsen."). Daarna mocht ik dus naar huis.
Wat moeten de mensen op de gang niet hebben gedacht? Daar zaten allemaal mensen te wachten voor hun eigen r"ontgenfoto of echo. En ik stapte de gang op met nat haar. Zouden ze gedacht hebben dat de dokter wat meer dan een echo had gedaan?
Nog een ander lullig detail. Voor de echo was gevraagd of ik nadien een beoordeling over de dokter wilde geven. Geen probleem uiteraard. Maar toen ik klaar was, kreeg ik het formulier onder mijn neus nog voordat ik weer aangekleed was. Zat ik daar in mijn blote t..., sorry borsten, een formuliertje in te vullen. Enigszins ongemakkelijk zullen we maar zeggen.
Maar dan sta je daar dan. Enigszins onthutst. Dus niet terug naar de eerste dokter om de cyste weg te halen. Aangezien de echo langer duurde dan verwacht, was Ivor inmiddels ook voorbereid dat het geen cyste zou zijn. Maar ja, op de gang ga je dat ook niet echt met elkaar bespreken. Dat moest nog even wachten totdat we naar buiten liepen. En daar kreeg Ivor het wat te kwaad. Hij vroeg zich af of er iets was dat hij in elkaar kon trappen. Gelukkig heeft hij zich ingehouden, want er was alleen maar glas in de buurt. :-)
Erg goed van het ziekenhuis vond ik dat de eerste arts me die middag nog terugbelde, omdat het blijkbaar toch anders was dan ze in eerste instantie zo hoopvol had verkondigd. De afspraak voor de uitslag stond al gepland voor donderdag 7 mei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten