Vandaag weer naar het ziekenhuis geweest. Dit keer naar de zogenaamde mammacareverpleegkundige (mooi woord voor galgje). We hadden nu 's morgens een afspraak, dus dit keer geen wachttijden.
De dame in kwestie is, laten we zeggen, uitermate zorgzaam. En daar zat voor ons het probleem. Aangezien ik niemand persoonlijk wil kwetsen, zal ik de naam van deze dame buiten beschouwing laten. Laat ik haar Lola noemen (Lola betekent namelijk zorgzaam). Lola liet ons plaatsnemen, leunde op haar onderarmen wat naar voren over haar bureau, hield haar hoofd een beetje schuin en keek me diep in de ogen. "Hoe gaat het met je?", vroeg ze met een indringende blik. "Nou, naar omstandigheden goed.", antwoordde ik volkomen waarheidsgetrouw. Maar Lola was nog niet overtuigd. Ze ging weer terug naar achteren zitten, wachtte even voordat ze verder ging en besloot toen dat ze ons beter eerst koffie kon aanbieden.
Eventjes alleen keken Ivor en ik elkaar aan. Oh jee, geitenwollensokkentype.... Eenmaal terug met koffie probeerde Lola het nog een keertje. Nu antwoordde ik dat het echt wel goed met me gaat, maar dat ik wel gefrustreerd raak van de tijd die tussen de diagnose zit en wanneer de behandeling nu echt eens gaat starten. Lola legde uit dat het echt nodig is dat niet overhaast begonnen moet worden met behandelen, maar dat het belangrijk is dat alle aspecten eerst goed worden onderzocht. Uiteraard ben ik het daarmee eens, maar ik snap niet dat ik op vijf verschillende dagen, vijf verschillende mensen moet spreken en dat het al een week duurt voordat ik "uberhaupt die afspraken met die vijf mensen heb gemaakt en dat het twee weken duurt voordat ik iedereen heb gezien en dat ik dan nog niet weet wanneer ze nou echt gaan starten en wat de consequenties zijn. Het liefst had ik gewoon gehad dat dinsdag nadat het behandelplan was besproken, 1 secretaresse alle afspraken voor me had ingepland en ik dan in 1 of 2 dagen iedereen zou spreken die ik moet spreken en dat ik dan binnen een week aan de chemo zou zitten.
Lola schudde meewarig haar hoofd. Vervolgens probeerde ze ook nog uit te leggen dat het voor sommige mensen zo'n proces juist veel te snel gaat. Dat mensen tijd nodig hebben om aan het idee te wennen voordat de behandeling start. Sorry Lola, maar ik niet! Als het aan mij had gelegen was het monster al met huid en haar vakkundig vermoord (operatie) of was de langzame vergiftiging van het rotbeest al in gang gezet (chemo).
Vervolgens moest ik een A4-tje vol met vragen over problemen die ik de afgelopen week had ervaren invullen. Had ik angsten gehad? Heb ik problemen met mijn uiterlijk? Heb ik problemen met mijn partner ondervonden (ik kan moeilijk "ja" zeggen als hij ernaast zit.... :-) ), lukte de verzorging van de kinderen? Pff, je wordt bijna een complex aangepraat.
Daarna vroeg Lola nog wat vragen over hoe het met de kinderen gaat en of ik tegen de chemo opzie. Toen Ivor wilde antwoorden werd hij bruusk onderbroken. Het was niet de bedoeling dat hij antwoordde, maar ik. Terwijl ik het juist zo belangrijk vind dat hij er ook bij wordt betrokken. Ik ben namelijk niet alleen ziek, hij lijdt net zo hard mee. Nee, er was overduidelijk geen klik tussen Ivor en Lola. En toen ze begon over een website "kankerspookjes" voor kinderen was ze ons helemaal kwijt. Onze kinderen zijn 12 en 16, niet 4 en 7. We zijn uitermate open naar hun en leggen alles uit. Maar wij noemen het monster bij de naam, borstkanker, en leggen exact uit wat er gaat gebeuren.
Ik vind het uitstekend dat er psychosociale hulp bestaat voor mensen met (borst)kanker. Ik begrijp heel goed dat een heleboel mensen hier behoefte aan hebben. Ik vind het ook uitstekend dat er iemand is waar je gedurende het hele proces met je vragen terecht kan, waar je een relatie mee kan opbouwen aangezien je verder telkens iemand anders treft. Maar ik zou dit naar behoefte willen invullen en niet omdat dit nu wordt ingepland. Daarbij is voor de medische consulten maar 10 minuten ingepland en hiervoor een uur. Terwijl ik juist veel meer medisch gerelateerde vragen heb waar ik maar geen antwoord op krijg. En ik zou willen dat Lola niet iedereen over 1 kam scheert. Ik heb andere psychosociale hulp nodig dan iemand anders. En ik wil juist Ivor heel erg bij dit proces betrekken en niet het idee hebben dat het allemaal om mij draait.
Terug op de parkeerplaats vroegen we ons af of we vandaag nog wat wijzer zijn geworden. Toch wel. Lola heeft namelijk wel heel erg goed en heel precies uitgelegd hoe de operatie van volgende week woensdag in zijn werk gaat. Waarom de radioactiviteit ingespoten moet worden, waarom er een paar dagen nodig zijn voordat de uitslag van de operatie bekend is. Wat er gaat gebeuren als de schildwachtklier niet gevonden wordt. Maar dat had wel in 10 minuten gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten