Wie bij ons thuis de kamer binnen stapt kan zomaar de indruk krijgen dat er iemand verjaart. Het is echt ongelooflijk hoeveel kaartjes ik (wij) heb(ben) ontvangen. Bijna iedere dag komen er wel een of twee bij. Het is echt hartverwarmend hoeveel mensen met mij, met ons meeleven!
Wat ik bijzonder vind is dat veel van de kaartjes afkomstig zijn van mensen die geen familie of vrienden zijn. Sommige zou ik niet eens kennissen noemen. En dat bezorgt me wel een beetje een gevoel van schaamte. Want het zijn dus hele attente, lieve mensen die de moeite nemen om iemand die ze nauwelijks kennen een hart onder de riem te steken. En zo iemand ben ik dus niet. Ik zeg wel eens: lief is een meisje met vlechtjes en die heb ik niet. Wat ik bedoel is dat ik best wel aardig kan zijn, maar vaak alleen voor naaste familie en vrienden. Lief ben ik zelden. Zo bel ik mijn beste vriendin die in scheiding ligt veel te weinig, heb ik een andere vriendin eigenlijk nooit meer gevraagd naar het gemis van haar moeder en feliciteer ik mensen alleen als ik een herinnering aan hun verjaardag in mijn agenda schrijf. En dus schaam ik me dat er wel heel veel mensen zo attent zijn voor mij.
Maar het doet me wel heel goed! Het geeft me het gevoel dat de wereld in essentie goed is, ondanks alle nare berichten in de krant over IS, grootschalig kindermisbruik in Engeland, vrouwenmishandeling, piloten die willens en wetens honderden mensen de dood in jagen. etc. Het geeft me ook het gevoel dat het leven de moeite waard is. Natuurlijk vond ik dat al. Ik ben een bourgondisch type; ik geniet echt van het leven. Ik ben ook heel tevreden met mijn leven, dat geef ik minstens een achteneenhalf. Maar nu krijgt het nog een extra dimensie. Het draait niet meer allemaal om mij, mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden. Het maakt duidelijk dat mensen speciaal zijn en dat de maatschappij er toe doet.
En dus heb ik het voornemen om voortaan ook zo attent te zijn en lief te zijn voor anderen. Maar helaas blijkt nu al dat het de aard van het beestje is dat niet zo gemakkelijk verandert. Zo heb ik al een week een doos merci in huis voor kennissen die Mika's nieuwe bed van Breda naar huis hebben gereden, maar ik heb nog geen tijd (lees zin) gehad om het naar ze toe te brengen. En als ik op de kalender kijk, zie ik dat er vijf mensen op staan die in de afgelopen twee weken jarig waren, maar geen kaartje van mij hebben gehad. Ik heb dus nog een lange weg te gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten