De reacties

Er zit 1 groot voordeel aan slecht nieuws. Als je bereid bent het te delen met anderen, dan krijg je veel hartverwarmende reacties. Allereerst mijn welgemeende dank hiervoor. Het doet me zo goed te weten dat zoveel mensen mij en mijn gezin een warm hart toedragen.

Mijn ouders kwamen (ik zou bijna zeggen uiteraard) 's avonds vanaf hun vakantieadres langs. De tamtam had zijn werk gedaan en Ivor en ik hebben talloze appjes gekregen van mensen die meeleven en ons sterkte wensen. Vrijdag zijn diverse mensen langs geweest. Zaterdag leek het wel of ik jarig was geweest; ik had bloemen en kaartjes ontvangen.

De leukste reactie vond ik misschien nog wel van mijn vriendin Paulien. Ze had de uitdrukkelijke order van een andere vriendin van ons (Reina) gekregen vooral geen bloemen mee te nemen, omdat dat meteen al lijkt als een graftak. Ze had dus een (speciaal) blikje sardientjes meegenomen...... Alsof dode vis tussen vier latjes geen associaties oproept met begrafenissen! :-)

De meest onverwachte reacties kwamen van mijn werk. Collega's die ik het afgelopen jaar hard heb moeten aanpakken, met consequenties voor hun baan, waren de eerste die mij sterkte wensten. En de ontzettend lieve kaart van onze commercieel directeur, die ik als persoon gedreven, maar knalhard zou willen noemen, kreeg mij toch aan het huilen.

Uiteraard reageert iedereen op zijn eigen manier. Zo zijn er mensen die niet wisten hoe ze moesten reageren op mijn telefoontje met het nieuws over het monster. "Hallo, ben je daar nog?", heb ik echt moeten zeggen omdat iemand totaal niet wist wat te zeggen. Anderen zeiden ook gewoon dat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. En dat geeft ook niet. Ook dat is hartverwarmend, omdat je ziet dat het nieuws ze raakt.

En misschien de vreemdste reactie was wel die van mezelf op donderdagavond. Moe van alle emoties en alle gebeurtenissen gingen we naar bed. Ik zei tegen Ivor dat ik het idee had dat, nu ik wist dat het kwaadaardig was, ik het monster begon te voelen. Op dat moment deed ik mijn beha uit en Ivor riep verschrikt: "Jezus!". Bleek dat mijn borst compleet blauw was van de punctie. Logisch dat ik hier wat van voelde.....