Het begon vanmorgen om 9.30 uur toen we een afspraak hadden met de oncoloog. Daar heb ik het licht gezien. Dit Jort Kelder-type was een verademing. In een half uurtje heeft hij ons overspoeld met informatie waar we zo naar op zoek waren. Gelukkig had ik wel alle foldertjes goed doorgenomen, want het regende vaktermen als "curatieve behandeling", neo-adjuvante behandeling" en "sentinel node procedure", wat in gewoon Nederlands betekent "behandeling met als doel volledige genezing", "chemotherapie voor de borstoperatie" en "schildwachtklierprocedure". Maar het zij hem vergeven, want verder was hij hartstikke duidelijk over de chemo.
Ik krijg de zwaarste chemokuur die ze voorhanden hebben, de zogenaamde TAC-kuur (die hij lollig de takkekuur noemde). Deze wordt wordt zes keer toegediend om de drie weken per infuus, te beginnen volgende week donderdag. Ik zal 100% zeker kaal worden. Bij deze kuur helpt een zogenaamde "cold cap" om haaruitval tegen te gaan niet. De eerste week na een kuur is zwaar (moe, ziek) en tegen de tijd de ik me weer beter ga voelen wordt de volgende kuur toegepast. Maar de bijwerkingen zijn niet voor iedereen gelijk; er zijn ook vrouwen die tussen de kuren door "gewoon" kunnen werken.
Niet onbelangrijk om te melden is wel dat het niks uitmaakt of ze morgen uitzaaiingen vinden of niet. De behandeling blijft gelijk en zal gericht zijn op volledige genezing. Het onderzoek is meer gericht om het uitgangspunt vast te stellen, net als het bloedonderzoek dat vandaag is afgenomen en het hartfilmpje dat vandaag is gemaakt. De zwaarte van de kuur heeft te maken met mijn leeftijd en met de grootte van de tumor (die deze arts helemaal niet zo groot vond). Er wordt namelijk een prognose berekend wat de kans is op terugkeer van de kanker. En aangezien ik relatief jong ben en dus mijn levensverwachting na de genezing groter is dan de meeste kankerpati"enten is de kans op terugkeer dus groter. Vandaar dat een zware kuur nodig is.
Verder is bij deze oncoloog nu ook wetenschappelijk bewezen dat ik rustig onder de hele situatie ben. Bij het luisteren naar mijn hart, vond hij dat het verbazingwekkend rustig klopte. Bij de meeste vrouwen bonsde het hart juist door de adrenaline die de spanning met zich meebrengt. Ivor was nog wel enigszins verbolgen over het feit dat alleen aan mij werd gevraagd of er nog een kinderwens bestond :-)
Tenslotte nog iets over de bijwerkingen van de chemo. Deze zijn tegenwoordig redelijk goed in de hand te houden. Tegen de misselijkheid hebben ze een pilletje. Maar de bijwerking daarvan is dat het verstopping kan geven. Maar daartegen hebben ze een pilletje....enz... Dus zo heb ik een heel arsenaal aan pillen gekregen (zie foto).
Verder komt daags na de kuur een verpleegkundige aan huis om het zusje van "epo" bij me toe te dienen. Helaas is me al gemeld dat ik er niet beter door ga fietsen. Dit middel helpt het aanmaken van de witte bloedcellen (epo maakt rode bloedcellen aan). Deze nemen namelijk drastisch af door de chemo waardoor ik meer kans heb op een infectie. Door de verlaagde weerstand zijn infecties gevaarlijk. Mocht ik de komende maanden dus koorts krijgen, zal ik direct naar de spoedeisende hulp moeten en worden opgenomen. Dit komt in 5% van de gevallen voor.
Al met al dus allemaal best heftig nieuws. Maar de duidelijkheid hierover zorgt eerder voor een gevoel van opluchting dat ik het nu allemaal maar weet, dan voor angst voor wat komen gaat. En het feit dat er nu eindelijk wat gaat gebeuren om het monster aan te pakken is gewoon fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten