Er was eens.... Nee, dit verhaaltje begint met er was opeens...
Een week of vier, misschien inmiddels al wel vijf weken geleden stond ik 's morgens na het douchen voor de spiegel en er was opeens een rare borst. Ik moest echt even kijken wat er nou anders was. Hij leek wat steviger (op zich wel prettig :-) ), maar ook er zaten een paar rare deukjes in, een soort rimpels. Bij nader onderzoek voelde ik een verharding, een soort schijf. Daar maakte ik me nog echt niet druk om. Inmiddels een aardig eindje in de veertig, misschien wat hormonen, wat bindweefsel wat zich wat raar ontwikkelt. Nee, ik maakte me er echt geen zorgen over. Maar omdat het toch niet normaal was, heb ik toch een afspraak bij de dokter gemaakt. Niet meteen, want het was stervensdruk op mijn werk, met het wedstrijdsecretariaat van de voetbal en allerlei sociale dingetjes en ik wilde dus niet midden op de dag naar de dokter om zo weinig mogelijk tijd kwijt ervoor te zijn.
Dus een week of twee later, op donderdag 23 april ging ik dan toch maar. De dokter onderzocht mijn borst en zei toen dat ze me echt niet kon geruststellen. Hoezo niet? Het is toch maar wat raar weefsel? Ik heb geen pijn, sterker nog, ik voel helemaal niks. Er komt geen vocht uit. Het is ook niet een knobbeltje waar je altijd van leest dat het kanker kan zijn. Het is gewoon een gekke verharding. Iets met ouder worden, iets met hormonen of een spier of zo? Maar nee, ze sloot direct een ontsteking en een hormonale kwestie uit. Ik moest door naar de mammapoli. Ze zou direct een verwijzing sturen.
De mamma-wat? Een poli voor moeders? Nog nooit van gehoord. Blijkt dat mamma borst betekent. En ik maar denken dat moeder zijn veel meer betekent dan alleen maar het voeden van je kind! Wat betekent pappa dan wel niet...??
Maar goed, terug in de auto kreeg ik toch wel de bibbers. Ik had er tot dan toe werkelijk geen seconde bij stil gestaan dat het wel eens niet normaal zou zijn. Zo voelde (en voelt) het gewoon niet. Ook Ivor, die toch ook regelmatig borstonderzoek pleegt :-), had er niks bijzonders aan gevonden. Ook mijn moeder die het later voelde moest toegeven dat het inderdaad niet voelde als een verkeerd knobbeltje. Daarvoor had ze licht verwijtend gezegd dat ik toch wel wist dat je regelmatig zelfonderzoek moest doen. En mijn schoonmoeder zei nadat ze het had gevoeld dat ze een stuk gerustgesteld was, omdat het voelde als een verharde spier.
's Avonds kwamen de meiden. Ongelooflijk, normaal gesproken doen we er drie weken over om een datum te prikken dat we alle vijf kunnen. Maar nu stonden ze alle vier 's avonds op de stoep. Hartstikke fijn. Inmiddels had ik de afspraak voor de mammapoli op zak. Maar eerst ging ik nog een weekje op vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten