Vandaag weer lekker gewerkt, morgen nog eventjes en dan moet ik weer thuisblijven. Ik blijf het raar vinden: ik ben ziek, maar ik voel me kiplekker. Het enige waaraan je merkt dat ik ziek ben is die kale kop en mijn twee ongelijke borsten. Maar dat komt niet eens door de kanker zelf, maar door de behandeling. Ik voel me dus uitstekend maar ik word of moe gemaakt of verminkt. Met de ziekte kan ik gewoon werken, door de behandeling niet. Krom, krom, krom.
Ik heb even de definitie van sluipmoordenaar opgezocht in de dikke van dale:
sluip·moor·de·naar (de; m; meervoud: sluipmoordenaars)1iem. die een sluipmoord pleegt2gevaar dat onmerkbaar maar onverbiddelijk toeslaat
Kanker is een sluipmoordenaar. Je merkt het gevaar niet, maar het slaat onverbiddelijk toe. Bij mij was hij zo dom om zich niet goed genoeg te verstoppen waardoor hij zichzelf bloot heeft gegeven. Anders had ik het nu nog niet geweten. Was ik gewoon vrolijk mijn leventje aan het leven. Voelde ik me gewoon gezond.
En dus ga ik woensdag weer naar het ziekenhuis. Laat ik mijn mooie nieuwe borst weer weghalen. Laat ik een deel van mijn lymfeklieren weghalen, met als gevolg dat voortaan vocht en afvalstoffen minder goed worden afgevoerd. Met andere woorden: ik ga "gezond" en "normaal" naar het ziekenhuis en kom er gehavend en verminkt weer uit. Het is dat ik de verharding in mijn borst heb gevoeld, dat ik de tumor zelf op de MRI heb zien zitten, maar anders zou ik echt niet geloven dat er wat met me aan de hand is. Dan zou ik denken dat de chirurg in me wil snijden omdat het haar hobby is. En dat de oncoloog me gif toediende omdat hij er gewoon lol in had om een ander te zien lijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten