E'en van de meest gehoorde vragen van de afgelopen week is of mijn haar al begint te groeien. Ik heb de laatste tijd regelmatig jeuk op mijn hoofd wat ik toeschrijf aan het terugkomen van mijn haar, waarbij ik fantaseer dat ik binnenkort rondloop met een weelderige bos krullen op mijn hoofd.
Helaas moet ik bekennen dat dit voorlopig nog niet aan de orde is. Iedere keer dat ik mijn schoonvader zie meld ik: "Nee hoor, je hebt nog steeds meer haar dan ik.". Tja, en iedereen die mijn schoonvader kent.....
Zelfs mijn hoop dat ik met de kerst een pittig platina geblondeerd stekeltjeskapsel kan showen lijkt inmiddels vervlogen. Er groeit echt gewoon niks. De bovenkant van mijn bolletje voelt al een paar weken als schuurpapier, maar daar blijft het bij. Aan de zijkanten en aan de achterkant is mijn hoofd nog zo glad als een bowlingbal. Eergisteren vroeg ik aan Ivor of er al haartjes zichtbaar waren. Groot licht aan, met zijn neus een centimeter van mijn bol af zegt hij: "Ik denk het wel hoor.". Nou met zo'n antwoord weet je het wel: niks te zien.
Dat in tegenstelling tot de dame met wie ik altijd zo gezellig de chemokuren heb gevolgd. Zij heeft ruim drie weken voor mij haar laatste chemo gehad en meldde afgelopen week dat haar haar zo hard groeit dat ze nu al zonder pruik naar buiten kan.
Toch ben ik niet erg jaloers op haar. Haar borstoperatie had voor de chemokuren plaatsgevonden, dus ze heeft inmiddels haar bestralingen gehad. Daar heeft ze flinke brandwonden aan overgehouden! Verder is ze gestopt met de hormonen vanwege de enorme bijwerkingen. Dat moet wel heel heftig zijn aangezien de hormonen de kans op terugkeer van de tumor aanzienlijk reduceren. Daar stop je dus niet zomaar mee.
Nee, al met al heeft zij veel meer moeten doorstaan door de behandelingen dan ik. Dus gun ik het haar van harte dat zij haar haar alweer terugheeft. Ik blijf nog wel even fantaseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten