Wat een weer zeg! Ik weet wel dat het herfst is, maar moet dat ook zo duidelijk gemaakt worden? De hele dag regent, waait en hagelt het al. Langs de lijn bij Mika was het hartstikke koud en mijn zogenaamde stormparaplu kan niet zo goed tegen de wind.
Nu zit ik lekker op de bank genesteld, verwarming aan en ook een dik vest. Tijd om mijn blog bij te werken. Veel mensen vragen naar mijn smaak en mijn tintelvoeten. Het is een mooi moment om eens de status quo op te maken.
Allereerst natuurlijk het monster zelf. Dat is bezig met zijn laatste stuiptrekkingen, maar wil nog niet helemaal dood. Inmiddels is hij onzichtbaar op de MRI, maar is hij nog in een aantal losse cellen aanwezig. Hij geeft nog niet helemaal op, maar ik helemaal niet. De kankercellen zijn nu "in ruste", dus ik hoef me niet erg zorgen te maken, maar de borst moet er wel zo snel mogelijk af. In principe wil ik de amputatie in Vlissingen laten uitvoeren. Fijn voor mij zo dicht bij huis, fijn ook voor degenen die me willen opzoeken.
Dat brengt me bij de reconstructie van de borst (het klinkt echt als een renovatieproject in de bouw of het naspelen van een misdrijf, maar goed). De plastisch chirurg in Amsterdam heeft aangegeven dat het beter is voor het resultaat als de deze geruime tijd na de bestraling zal plaatsvinden. Ook de kans op complicaties wordt hierdoor aanzienlijk kleiner.
Voor mijzelf geeft dit het voordeel dat ik de amputatie en de reconstructie niet pers'e in hetzelfde ziekenhuis hoef te laten doen. Met alle respect voor Vlissingen, maar zij kunnen niet alle mogelijkheden bieden die het AVL wel kan. Maar een amputatie kunnen ze prima en de plastisch chirurg heeft er geen enkel probleem mee als zij de reconstructie moet uitvoeren terwijl de chirurg in Vlissingen het voorwerk heeft gedaan.
En mij geeft het ook de tijd om goed na te denken over wat ik nu eigenlijk wil en om alle voors en tegens goed tegen elkaar te kunnen afwegen. Dat geeft ook wel weer een bepaald gevoel van rust, niet opgejaagd te worden voor een beslissing waar ik het de komende veertig jaar mee moet doen.
Dan mijn handen en voeten. Met mijn vingers gaat het beduidend beter. De tintelingen zijn er nog wel, maar minder. Ze doen minder pijn als ik bijvoorbeeld een geribbelde dop moet opendraaien of iets warms pak. Ik heb nog wel van die gerimpelde oma-vingers en ze zijn ook wat stijf. Dat laatste kan ook door de hormonen komen overigens.
Aan mijn voeten merk ik niet zo'n verschil. Ik blijf af en toe het idee hebben dat ik met pingpongballen onder mijn voeten loop, vooral als ik net uit bed kom of lange tijd heb gezeten. Dan moet ik echt even op gang komen.
Maar al met al kan ik er al goed mee leven. Ik ben er inmiddels aan gewend en dat betekent dat ik me lang niet altijd meer van de tintelingen bewust ben. Voorheen voelde ik het continu en nu denk ik er soms uren niet aan. Ook leer ik hoe ik er minder last van kan hebben. Bijvoorbeeld niet te lang achter elkaar zitten, regelmatig lopen en niet met de benen omhoog zitten. Dus niet zoals ik nu lekker in de hoek van de bank zit.... Daar ga ik zo last van krijgen.
En mijn haar dan! Ook goed nieuws. Ik voel inmiddels pluisjes op mijn hoofd, van dat babypluis. Ik zeg "voel", want echt zichtbaar is het nog niet. Volgens Ivor en Mika wel, maar als ik vraag welke kleur het is kunnen ze me geen antwoord geven. Maar er groeit in ieder geval wat. In ieder geval heet ik sinds een paar dagen geen Meet, lief of mam meer hier in huis, maar pluzenbol.
Mijn smaak is inmiddels vrijwel geheel terug. Het is wel iets veranderd. Ik hou nu meer van hartig dan van zoet, terwijl ik voorheen een echte zoetekauw was. Zo smaakt chocola weer naar chocola, maar mist er toch iets waardoor het toch iets minder lekker is. Zo eet ik nu ook liever hartig op brood, zoals ossenworst of filet americain. Ik heb al in geen eeuwen pasta of hagelslag op mijn brood gedaan. Iets dat tot voor kort onvoorstelbaar was. Ik heb al die weken geroepen dat ik mijn eigen suikerfeest zou geven als mijn smaak weer terug zou zijn, maar toch maar niet. En dat is maar goed ook, want ik moet van mezelf wat kilootjes kwijt. Ik heb namelijk gelezen dat na de overgang je lijf oestrogeen aanmaakt in vetweefsel en oestrogeen is de favoriete snack van het monster.
Tenslotte nog de mogelijke bijwerkingen van de Tamoxifen. Ik slik het nu een maand en ik heb nergens last van. Het is heerlijk dat ik niet meer ongesteld word. Misschien dat de ietwat stijve vingers door de tamoxifen komt, maar dat kan ook bij de tintelingen horen. En van stemmingswisselingen heb ik niet meer last dan voorheen. Ik heb nog niet in een hoekje zitten janken om niks en uitvallen tegen man en kind deed ik vroeger ook al. Grootste verschil is dat mijn mannen nu niet meer vragen of ik ongesteld moet worden, maar dat ze berustend zeggen: "Hormonen....".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten