3-3

Vandaag weer naar Amsterdam geweest voor de uitslag van het weefsel. Vanmorgen kon ik niet eten van de zenuwen. Ik heb pas in de auto ontbeten.

Ik wist de uitslag al toen de chirurg me de hand schudde. De manier waarop ze dat deed verraadde voor mij al dat het geen goed nieuws zou zijn. Toen ze vervolgens begon met: "De insteek van deze operatie was....", werd dit bevestigd. Helaas mag ik mijn mooie nieuwe borst niet houden. Er zijn nog relatief veel kankercellen aangetroffen en onder het motto "veiligheid voor alles" betekent dit dat er toch nog een amputatie volgt. Weer een punt voor het monster.

Natuurlijk wist ik dat er een aanzienlijke kans op dit nieuws was. Ik was er ook wel op voorbereid. Maar toch is het een teleurstelling. Natuurlijk weet ik dat een mooie eigen borst niet het hoofddoel is van de behandeling, maar overleven. Maar toch was het voor mij wel belangrijk.
En natuurlijk hebben anderen veel erger nieuws gekregen. Mijn slechte nieuws is niet te vergelijken met het nieuws dat ouders, kinderen, familie en vrienden te horen hebben gekregen dat hun dierbare is afgeslacht in Parijs. Maar toch was ik verdrietig over mijn eigen kleine leed.

Ik schrijf "ik was verdrietig", want ik ben het niet meer. Meteen na het nieuws was ik ook nog niet verdrietig. De chirurg zei zelfs dat ik wel heel nuchter op het nieuws reageerde. Ja zeg, ik ga echt niet zitten janken bij een chirurg of ten overstaan van de andere mensen in de wachtkamer. Daarbij had ik nog wat vragen te stellen.

Met janken heb ik gewacht totdat we weer in de auto zaten. Gelukkig was mijn lief bij me. Daarna heb ik mezelf weer opgepept. Het is niet het einde van de wereld. Het is slechts een extra bocht in de weg naar genezing die ik het liefst volledig rechtdoor had willen lopen. Maar die weg is nog steeds prima begaanbaar. Enkel duurt het iets langer voordat ik op de plaats van bestemming ben.

Doordat we nog een lange rit naar huis moesten rijden, had ik natuurlijk ook de tijd om het te verwerken. Ik heb vele mensen die mij de laatste maanden zo bijstaan een appje met het nieuws gestuurd. Antwoorden op de reacties en vragen heeft me echt geholpen. Tegen de tijd dat we bijna thuis waren, begon het alweer gezellig te worden. Een vriendin appie: "Blijf relativeren. De te nemen hobbel wordt steeds kleiner". Hilarisch! Humor is het beste geneesmiddel.