Emoties

Zaterdagmorgen was ik op de voetbal. Ondanks het slechte weer vind ik het altijd wel leuk om naar Mika te gaan kijken. Ze doen het hartstikke goed in de eerste klas; D1 ligt op koers voor het kampioenschap. Het voetbalveld, of eigenlijk moet ik zeggen de voetbalkantine, is ook de uitgesproken plek waar het halve dorp samenkomt en iedereen tijd heeft voor een praatje. Zaterdag ben ik dan ook veel aangesproken over het tegenvallende nieuws dat ik toch een amputatie moet ondergaan.

Zo stond ik uitleg te geven aan een belangstellende dame. Na wat begripvolle antwoorden te hebben gegeven zegt ze opeens: "Die schorre stem, komt dat van de emoties?" Ik moest erg lachen. Nee, dat kwam niet door de emoties. Ik was snipverkouden en dat was op mijn stem geslagen. Wij kankerpatiënten kunnen ook nog gewoon ziek worden. :-)

Buiten stond er erg veel wind. Tegen twee andere vrouwen stond ik mijn verhaal te doen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Daar heb ik dus voor de zekerheid er maar bij verteld dat ik niet aan het huilen was, maar dat ik gewoon last van de harde wind had.

Nee, ik ben niet erg emotioneel hierover. Het was even een domper, maar daar was ik snel overheen.  Ik had het graag anders gezien, maar uiteindelijk gaat het maar om uiterlijkheden. Daarbij ben ik toch al aan de man.

De volgende operatie staat nu gepland op 9 december. De een zegt dat dat nog lang duurt, een ander reageert juist dat het sneller is dan verwacht. Ik vind het in ieder geval wel op tijd en ook die week vind ik wel fijn. Na sinterklaas en mijn vaders verjaardag, maar nog ruim voor de verjaardag van mijn nichtje en kerst.

Voor die tijd heb ik nog drie afspraken in het ziekenhuis. Onder meer eentje met de inmiddels bekende "Lola", mijn favoriete mammacare verpleegkundige. Ze had me vandaag alweer op de kast. Ik was vandaag al drie keer gebeld door de verpleegkundig specialist en toen ik weer hetzelfde nummer op mijn telefoon zag verschijnen, nam ik op met: "Hoi, met Meta.", in de veronderstelling dat zij het weer was. Maar nee, het was Lola. Lola die meteen zei: "Spreek ik met mevrouw Booltink? Want met alleen een voornaam weet ik niet of ik de juiste persoon aan de lijn heb." Grrrr.... Maar het wordt nog erger. Vervolgens vertelde ze me de datum van de operatie en vroeg ze of ik wist wat voor soort operatie ik moest ondergaan. Ja natuurlijk muts weet ik wat voor operatie ik moet ondergaan! Ik heb eigenlijk spijt dat ik het zo niet tegen haar heb gezegd want na mijn beleefde "jazeker" vroeg ze dit aan haar te vertellen "zodat zij kon kijken of ik het goed begrepen had". Ik heb echt tot 10 moeten tellen.