Gisteren was er op NPO2 een documentaire over borstkanker. De maakster van "Mijn kanker" had zelf borstkanker en heeft haar bezoeken aan het ziekenhuis en andere hulpverleners gefilmd. Ze had een ander soort kanker dan ik, dus ook een ander soort chemo met andere bijwerkingen, maar verder ook een amputatie, een borstreconstructie en bestraling.
Ik had even getwijfeld of het nou wel zo slim was om het te gaan kijken, maar ik was eigenlijk wel nieuwsgierig. Er waren een paar dingen die ik wat confronterend vond. Zo begon de documentaire met verwijderd borstweefsel waarin de tumor zichtbaar was (wit en hard). Dat zag er heel smerig uit (zwart) en leek in de verste verte niet op een borst. Ook liet ze van haarzelf maar ook van andere "borstdames" de geamputeerde en/of gereconstrueerde borst zien. En iedereen zei maar dat het er mooi uitzag. Nou sorry hoor, maar het zag er helemaal niet mooi uit. Het zag er netjes uit, maar mooi echt niet. Qua vorm heeft het wat weg van een borst, maar verder lijkt het er totaal niet op. Waarschijnlijk zeggen ze "mooi", om iemand niet te kwetsen. Maar bij mij hoeft niemand straks te zeggen dat het mooi is hoor! Ik hoop wel op "netjes" of "valt me niet tegen" of zoiets. Mooi, ammehoela. Het is dat het moet, maar je doet het echt niet voor het mooie.
Wat ik verder heel raar van mezelf vond, was dat ik het zo zielig voor deze vrouw vond. Ze was zo ge"emotioneerd en haar moeder was ook zo verdrietig. Ze liep zelfs bij een psychiater of een psychotherapeut of zoiets. Echt heel zielig. Terwijl ik dat bij mezelf helemaal niet zo ervaar, terwijl ik hetzelfde traject doorloop. Echt heel raar! Ik ben helemaal niet zielig. Ik heb zelfs wel eens gehad dat iemand met een chronische aandoening heel meelevend met me was en ik me eigenlijk schaamde omdat ik er eigenlijk beter aan toe ben dan zij.
Leuk in de documentaire was de plastisch chirurg. Dat was namelijk dezelfde die bij mij het intakegesprek in het AVL heeft gedaan. Die van: "Dan trek je toch een patroontje aan, dan valt het allemaal niet zo op". Toch leuk als je iemand kent die op tv komt.
Ik ben door dit verhaal ook weer gesterkt in de beslissing om de reconstructie uit te stellen. Deze vrouw had voor de bestraling een reconstructie gehad waar ze vervolgens zwaar ontevreden over was. Ten eerste was de borst zoveel gekrompen door de bestraling dat deze 3 cm! hoger zat dan haar echte borst ("Het voelt alsof ie in mijn strot zit, zo hoog zit ie."). Maar ook deed hij zeer doordat het kapsel heel strak om het implantaat kwam te zitten. Daar moet je toch ook niet aan denken. Bij zulke verhalen vraag ik me af waarom ze "überhaupt reconstructies voor de bestraling doen.
Tenslotte vond ik op een gegeven moment de reactie van de doktoren raar. De vrouw vertelde dat ze zo'n enorme last had van de Tamoxifen (de hormonen). Ze had niet gedacht dat het zo erg zou zijn en ze vond het eigenlijk erger dan de chemokuren en zag er tegenop om het middel 10 jaar te slikken. In eerste instantie zeiden de doktoren helemaal niks. Echt helemaal niks, ze knikten alleen maar. Vervolgens zeiden ze nog iets in de trant van dat iedereen zich voorbereidt op de chemo, maar veel minder op de hormoontherapie. Maar ik dacht alleen maar: "Waarom hebben jullie haar hier niet op voorbereid?". Je moet het echt jarenlang slikken. Dan is het toch wel fijn om te weten wat het met je kan doen. Bij mij hebben ze geloof ik de gehele bijsluiter besproken. Zoveel, dat je geen zin meer hebt om het middel te slikken. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten