Nooit meer Lola

Vandaag mochten we weer naar onze grote vriendin Lola, de mammacare verpleegkundige. En godzijdank was het de laatste keer. Want het was weer drama. Dat bleek al bij binnenkomst. Ze vroeg aan mij of ik wat wilde drinken (nee, dank je) en Ivor werd weer genegeerd; aan hem werd niets gevraagd. Vervolgens vroeg ze, en ik meen het serieus: "Weet je waarom je vandaag hier bent?". Nee muts, deze afspraak is gemaakt omdat jullie mij wilden zien, niet andersom. En het was dus overduidelijk dat zij ook geen vast schema had.
Van zo'n begin word ik dus chagrijnig, vooral omdat we vandaag een strakke planning hadden vanwege alles wat er nog moest gebeuren en omdat we dus lekker vroeg uit ons bed moesten om al om 9.00 uur in het ziekenhuis te kunnen zijn.

Nu had ik zelf nog wel iets, namelijk de verwijsbrief voor de prothese. Ik heb de prothese zonder verwijzing laten aanmeten, maar ja ik moest nog wel formeel goedkeuring van het ziekenhuis hebben. Haar eerste reactie was dat het nog veel te vroeg was voor een prothese. De operatie is tenslotte nog maar vier weken geleden dus ik kon nog beter een maand of twee maanden wachten. Ik dacht dat het gewicht misschien nog niet goed voor de wond of mijn arm zou zijn, maar dat was niet de reden. Mijn huid zou door de bestraling misschien niet zo goed tegen de siliconen van de prothese kunnen. Terwijl de prothese niet tegen mijn lijf zit. Het zit in mijn beha en die stof zit tegen mijn lijf. En dat zit het ook met de noodprothese die ik al had.
Gelukkig kreeg ik de verwijzing alsnog mee nadat ik een beetje zielig had gedaan dat ik het heel vervelend vond dat de noodprothese steeds scheef ging zitten en dat ik er toch wel last van had dat ik maar aan 1 kant gewicht had zitten. Waarna Lola zei dat ik het anders maar met de winkel zelf moest opnemen, want daar zaten tenslotte de deskundigen.

Omdat ze ons natuurlijk niet kon laten gaan zonder dat ze zelf toegevoegde waarde had getoond, kwamen vervolgens de vragen waar ik zo'n hekel aan heb. Nou ja, eigenlijk zijn het niet de vragen maar de adviezen die ze daarna geeft. Voorbeeldje: "Ben je erg moe?" Nee, ik ben helemaal niet moe. Sterker nog, ik wil graag begin januari het hardlopen weer gaan oppakken als dat medisch gezien mag. Maar toen kwam het. Of ik niet van wandelen hield. Want bewegen is namelijk goed en als mijn lichaam aangeeft dat hardlopen gaat mag dat gewoon, maar vaak komt aan het eind van het traject alle vermoeidheid van de laatste maanden eruit. En dan is hardlopen misschien wat teveel gevraagd.
Sorry hoor, maar als het nou medisch gezien geen probleem is en ik wil het graag en ik ben niet moe, waarom maak je er dan een probleem van? Ik hou niet van wandelen en hardlopen vind ik wel leuk.

En dan de vragen over mijn geestelijke gesteldheid. Daar ben ik gewoon veel te rationeel voor. Dan leunt ze een beetje voorover op haar bureau, kijkt me licht knikkend aan en zegt dan zogenaamd begripvol: "En ja, de aandacht van iedereen wordt nu ook minder he?" Ten eerste neemt de aandacht nog niet af, maar belangrijker is dat het juist de bedoeling is dat het afneemt. Dat het leven weer gewoon wordt en dat ik weer gewoon Meta wordt en niet meer kanker-Meta ben.

Om weer gewoon Meta te worden ben ik vanaf vandaag gestopt met het dragen van mijn mutsjes en sjaaltjes. Ik heb geprobeerd een fatsoenlijke selfie te maken, maar daar ben ik niet zo goed in. Hierbij toch eentje om te laten zien hoeveel (of eigenlijk nog hoe weinig) haar ik op dit moment heb.

Een beetje fris buiten moet ik eerlijk zeggen en helaas ben ik ook flink grijs, maar het moest toch maar gebeuren. Op dit moment is met haar net zo lelijk als met muts, dus dat maakt niet uit. En iedereen snapt toch wel dat het niet mijn eigen blije keus is om zo gemillimeterd over straat te gaan. Maar met een mutsje liet ik zien dat ik ziek ben en hiermee wil ik laten zien dat ik ziek was. En dat vind ik toch wel heel belangrijk om uit te dragen.