Vrijdagavond hadden wij pakjesavond. Traditiegetrouw bij ons thuis met z'n vijftienen. Normaal gesproken ben ik degene van de voorbereidingen. Als de familie er eenmaal is, vergeet ik mijn taak als gastvrouw. Ik zit alleen maar te gezellig te kleppen met iedereen, vaak onder het genot van een wijntje en vergeet mijn gasten te bedienen. Gelukkig is Ivor een zeer goede gastheer en inmiddels weet iedereen ook zelf wel de koelkast te vinden.
Ondanks de operatie van twee dagen ervoor wilde ik dit toch door laten gaan. Ik vind het altijd zo gezellig. Ivor kreeg al appjes van mensen of ik me op mijn blog niet beter voordoe dan dat ik me in het echt voel. Met andere woorden, was het wel verstandig om het door te laten gaan? Maar nee, ik schrijf mijn blog in principe voor mezelf. Ik wil later kunnen teruglezen hoe dit traject is verlopen. Soms weet ik dingen van een paar weken terug al niet meer, zo snel gaat deze trein. Me beter voordoen dan ik me voel is dus mezelf voor de gek houden.
Dus sinterklaas ging vrijdag gewoon door. Alleen kwamen de voorbereidingen nu volledig terecht op de schouders van anderen. Ivor heeft alle boodschappen moeten doen en heeft met Mika de meeste hapjes klaargemaakt. 's Middags kwam mijn nichtje Andrea en hebben zij en Mika de (gevulde) speculaas gebakken. Normaal heb ik ook schoonmaaksters, maar nu heeft mijn moeder voor die tijd schoongemaakt en mijn schoonmoeder heeft zaterdagmorgen de enorme bende opgeruimd. En ik zat al die tijd met mijn tasje met drains op de bank.
's Middags om 14.00 uur gingen Ivor en Mika Andrea van school halen en was ik alleen thuis toen de bel ging. Er werd een enorme bos bloemen bezorgd. Mijn eerste gedachte was dat die van mijn werk zou komen. Daarvan heb ik al eerder een enorme bos gekregen en de bloemist kwam uit Middelburg. Ik zocht naar het kaartje, maar kon het in eerste instantie niet vinden. Het bleek dat er een envelop met een brief aan de bloemen zat geniet. De bloemen waren dus niet van mijn werk...
Het was een brief van twee kantjes en ik ging direct naar de tweede bladzijde om te kijken wie de afzender was. Want wie schrijft mij nu een brief? Het bleek van mijn beste vriendin van vroeger te zijn. En emotioneel incontinent als ik ben begon ik meteen te huilen nog voordat ik de inhoud van de brief had gelezen. Gelukkig was ik alleen.
Mijn vriendin en ik zijn na de middelbare schooltijd elk onze weg gegaan. En ik hou nou eenmaal niet gemakkelijk contact met iemand. Bij mij is uit het oog ook snel uit het hart. De laatste jaren kwamen we elkaar af en toe nog wel eens tegen, maar verder dan een kort praatje kwamen we eigenlijk niet. De laatste keer dat ik haar was tegengekomen was bij Tafelen, vlak voor of vlak na mijn eerste chemo. Ze was daar met haar gezin en ouders aan het eten, omdat haar ouders op vakantie zouden gaan. Ik was met mijn gezin en ouders daar aan het eten omdat ik kort daarna mijn smaak zou gaan verliezen. Uiteraard heeft ze me gevraagd hoe het met me ging, maar ik heb niet eerlijk geantwoord. Het was er de plaats en het moment niet voor.
Maar ze was vroeger wel mijn beste vriendin. Degene die me wegwijs in Middelburg heeft gemaakt toen ik net uit Amsterdam kwam. Degene waardoor ik ging volleyballen. Ik heb zo enorm veel lol met haar gehad. Toen haar ouders een paar dagen weg waren, heb ik bij haar gelogeerd. Ik denk dat we veertien waren. Haar moeder had voor elke dag eten in de vriezer gelegd. Wij hebben de lege bierflesjes van haar vader uitgestald en een foto van ons erbij gemaakt alsof we straalbezopen waren. In werkelijkheid hadden we nog nooit een druppel gedronken.
Haar ouders zijn in die periode denk ik helemaal gek van mij geworden. Iedere keer als ik bij hun wegging, zette ik de kookwekker op een half uur.
Bijzonder was ook haar kat. Iedere keer als ze bij mij kwam, zat haar kat haar op de hoek van de straat op te wachten. En ik vergeet nooit dat haar eerste vriendje bij haar kwam en zij op dat moment bij mij zat. Haar vader belde op: "Kom snel naar huis, anders laat ik hem banden plakken!".
En daarom is het zo fantastisch dat ze mij heeft geschreven. Een brief van twee kantjes, waarin ze schrijft dat ze het oud papier aan het opruimen was en de krant tegenkwam waarin het stukje over de ladiesrun stond en zo te weten kwam dat ik borstkanker heb. En dat ze daarna via google op mijn blog kwam. Ik herken haar zo in haar brief. En als ik het lees, weet ik dat we nog steeds over bepaalde dingen hetzelfde denken. Ik heb enorm veel zin om weer met haar af te spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten