De vorige keer had ik geen pijn, maar voelde ik wel dat ik geopereerd was. Nu voel ik echt helemaal niks. Raar vind ik dat, want er zit een snee van 20 cm of zo. Je zou denken dat je dat wel voelt, maar nee dus. Ik voel alleen de wond wat trekken als ik mijn arm omhoog doe. Maar dat mag ik toch niet, dus ook daar heb ik geen last van. Voor de zekerheid zit ik wel aan een pompje met een of andere pijnstiller die ikzelf kan bedienen als ik pijn heb. Ik heb hem nog niet gebruikt. Ivor vindt hem wel handig, want er staat duidelijk op dat ik van hem ben :-)
Het voordeel van de doorzichtige tape is dat je al precies kunt zien hoe het er nu uitziet. "Het" is in dit geval niks. "Het" is hartstikke plat. Maar zover als ik het nu kan zien, heeft de chirurg net werk afgeleverd. Ze heeft er dan ook iets langer over gedaan dan de 105 minuten die voor de operatie stonden. Ook zoiets: 105 minuten, dus geen anderhalf uur. Alsof je op de minuut nauwkeurig kunt zeggen hoe lang een operatie duurt...
Het ziekenhuis is wel even wat anders dan het AVL. Nu kun je de ouwe sannie van hier natuurlijk niet vergelijken met het spiksplinternieuwe ziekenhuis in Amsterdam, maar ik doe ik het toch. Het meest opvallende vind ik toch wel dat ik hier op de gang naar de wc moet. Ik heb hier geen eigen badkamer. Op zich niet zo erg, maar de eerste paar uur had ik nog mijn operatiehemd aan. Die is van achteren open en dus ziet iedereen je in je onderbroek lopen. Vanwege het infuus kon ik nog geen pyjama of nachthemd aan. Een beetje gênant toch wel.
Een tweede groot verschil is het eten, of eigenlijk het gebrek eraan. Ik had vanochtend niet ontbeten omdat ik natuurlijk nuchter moest zijn voor de operatie. Vervolgens kwam ik rond 12.30 uur op de kamer en had ik de lunch gemist. Ik kon nog wel een yoghurtje krijgen. Gelukkig had mijn zus nog een mini kitkat in haar tas en brachten mijn ouders fuet voor me mee. Maar tegen 17.00 uur had ik echt honger als een paard. Bleek het avondeten alleen brood te zijn! Na een hele dag nagenoeg vasten is dat voor mij echt niet genoeg. Dus Ivor heeft pizza voor me gehaald. Hartstikke lekker, maar ik dacht altijd dat patiënten na een operatie moesten aansterken. Hoe kan dat nou als ze nauwelijks te eten krijgen. In het AVL kreeg ik 's avonds nasi met foe yong hai en tjap tjoy en was er een restaurantje op de verpleegafdeling waar je de hele dag door eten en drinken kon halen en beneden was er een grote kantine met van alles en nog wat. Wat een verschil zeg.
En als ik nu toch aan het klagen ben, mag er ook nog wel een heel klein puntje bij. Ik kan vanuit mijn bed het licht niet bedienen. Als ik straks wil gaan slapen moet ik of de verpleegster bellen of ik moet mijn infuus uit het stopcontact trekken en met infuus en drains naar het lichtknopje lopen. Niet echt over nagedacht bij de bouw van het ziekenhuis.
Maar, als het goed is, mag ik morgenochtend alweer naar huis. Om 8.00 uur komt een chirurg naar de wond kijken. Het belangrijkste is dat er geen vocht ophoopt. Maar de drains gaan mee naar huis, dus dat is geen probleem.
Tenslotte wil ik nog even de de zelfgemaakte "tatoeage" van mijn nichtje Andrea laten zien. Lief he dat zo'n kind ook meeleeft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten