Ongeduldig

Ik heb al eens in dit blog geschreven dat 1 van de dingen die ik heb geleerd in dit traject geduld is. Nou blijkbaar was dit maar van korte duur, want ik ben verschrikkelijk ongeduldig.
Zo raak ik gefrustreerd omdat mijn arm nog maar 1 cm hoger komt dan vorige week. Waarom duurt dat zo lang? Ik doe toch netjes al mijn oefeningen? De operatie was al twee weken geleden.

En waarom kan ik nog niet autorijden? Nou ja, niet. Niet goed dan. Want ik heb het gisteren weer geprobeerd. Een klein stukje maar, naar de supermarkt hier op het dorp. Maar ik kan het stuur nog niet overpakken, dus helemaal lekker gaat het nog niet. En voor het bedienen van mijn richtingaanwijzer moet ik de stoel heel dicht op het stuur zetten. Het ziet er niet uit. Maar iets langere stukken gaat dus nog niet. Dinsdag heb ik een afspraak in Kapelle voor nieuwe beha's en het aanmeten van een tijdelijke prothese. Mijn schoonmoeder vroeg me hoe ik daar ging komen. Uhh...ik ga er eigenlijk vanuit dat ik tegen die tijd toch wel zelf kan rijden.... Dat zal toch wel hoop ik?

Ik belde naar Kapelle om een afspraak te maken. "Heeft u al een verwijzing van het ziekenhuis?" Uhh...nee, moet dat dan? Blijkt dat er toestemming moet zijn voor het aanmeten van de prothese omdat deze zwaarder is en mijn borst/arm dit wel moet aankunnen. En dat die verwijzing vaak pas na een week of zes na de operatie afgegeven wordt. Wat??? Zes weken??? Hallo, zo lang wil ik niet wachten. Ik heb nu een neptiet in de vorm van een soort kussentje. Ziet er best aardig uit, maar mijn eigen borst ondervindt de zwaartekracht en dit kussentje niet. Dus ik loop telkens met een scheve boezem. Om het probleem wat te verkleinen heeft mijn moeder het bandje aan de rechterkant iets ingenomen om de rechterborst wat te liften en in het kussentje heb ik nu vislood zitten om het te verzwaren.....

Ik heb toch de afspraak gemaakt, want ik moet echt een aantal beha's hebben. Ik heb er nu maar eentje, die ik in het ziekenhuis heb gekregen. Die heb ik dus nu al twee weken aan.... Wassen lukt niet, want ik durf hem niet in de droger te doen. En een hele dag zonder beha omdat die moet drogen aan de waslijn is ook geen optie. Lekker hygiënisch dus. En dan moeten ze maar beginnen met het aanmeten van de prothese, want die zal ik ook wel niet meteen mee kunnen nemen. Die verwijzing komt dan later wel.

Ook niet fijn is het om alles te moeten vragen. Een weekje lukt nog wel, maar nu ben ik het spuugbeu. Uiteraard wil ik het liefst alles zelf kunnen, maar als ik wat vraag wil ik ook nog eens dat het meteen gebeurt. En dat gebeurt natuurlijk niet..... En zo kwam het dus dat Ivor gisteren tegen me zei dat ik niet zoveel kon hebben. "Hoezo chagrijnig, ik ben helemaal niet chagrijnig!!!" "Nee, nee, schatje. Natuurlijk ben je niet chagrijnig.... Dat bedoelde ik niet zo....."
Ik vraag dan ook zo weinig mogelijk. Maar dan krijg ik reacties als "Zal ik je even helpen?" of "Waarom vraag je het niet gewoon?" of nog erger "Kom maar, ik doe dat wel even". En daarna dus mjn reactie: "Kan-Het-Zelf-Wel!"

Conclusie: ik heb hier echt het geduld niet voor.