Vandaag wordt de zwaarste dag na de tweede chemo. Ik weet het, ik heb er pas eentje hiervoor gehad, maar ik voel me toch al ervaringsdeskundige. Het begon vanmorgen al dat ik pas wakker werd van de wekker. Dat gebeurt echt nooit. Ik ben normaal gesproken al minstens een kwartier van tevoren wakker en nu stond hij al drie kwartier later dan normaal.
Geheel gedesori"enteerd liep ik naar beneden. Eerst de krant maar even pakken. Ik pak de sleutel en loop naar buiten. Was ik even vergeten dat er bij ons in de straat gewerkt wordt. Stond ik dus oog in oog met de werklui, met mijn kale bolletje en in mijn veel te grote slaapshirt. Lekker hoor!
Het mooie is dan nog wel dat zowel ik als de werklui deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Goedemorgen." "Goedemorgen." :-)
Het geeft overigens wel aan dat ik aan die kale kop begin te wennen. Ik bedenk me niet meer dat ik eerst wat op mijn hoofd moet zetten als ik wat ga doen. Als ik de deur niet meer uit hoef heb ik geen mutsje of sjaaltje meer op in huis. Ook vandaag als het zo warm is zal ik er geen dragen. Ik heb wel een snel mutsje klaarliggen voor als de bel gaat en ook als Mika vanmiddag met vriendjes thuiskomt zal ik iets op hebben. Maar verder zal het vandaag blote-bollen-dag zijn.
Verder valt de tweede chemo weer enorm mee. Ik vind zelfs dat het iets beter gaat dan vorige keer. Zo heb ik bijvoorbeeld geen rugpijn en de pijn in mijn benen is minder. Ik ben wel wat meer moe dan de vorige keer, hoewel ik gisteren toch echt wel het nodige heb gedaan. Maar vanmorgen valt het me zwaar. Iets simpels als tandenpoetsen kost moeite, om de trap op te lopen bereid ik me voor en lopen gaat in bejaardentempo. Maar ik denk dat meer mensen het vandaag zwaar zullen krijgen met dit weer. Ik heb enkel het geluk dat ik me kan terugtrekken op de bank met een goed boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten