Ik word moe van mezelf. Ik vind mezelf niet leuk, sterker nog, ik ben nu het prototype waar ik een hekel aan heb. Ik klaag, klaag, klaag. Bah! Wat een vervelend mens ben ik. Alles doet pijn, ik ben moe, ik verveel me, niks smaakt me. Ik ben chagrijnig en vind mezelf zielig. Ik wacht op het moment dat Mika thuiskomt en vervolgens op Ivor. Daarna ga ik me zitten ergeren dat ze niet doen wat ik wil/verwacht en wil ik dat ze weer gaan...
Vervolgens gaat de bel. Iemand komt een sleutel ophalen en vertelt dat de man van haar beste vriendin plotseling is overleden. 42 jaar, een hartinfarct. Een fitte man, twee kleine kinderen. Nu heb ik een nog grotere hekel aan mezelf. Hoe kun je klagen als anderen zoiets meemaken!
Gelukkig ben ik alleen thuis. Dan ben ik tenminste de enige die een hekel aan mezelf heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten