De veel gestelde vraag van de afgelopen dagen was of ik tegen vandaag op zou zien, de dag van de tweede chemo. Nee dus, helemaal niet zelfs. Ik ben zelfs blij dat de tweede aanval ingezet kan worden. De eerste chemo is enorm meegevallen. Maar twee dagen relatief slecht, een paar dagen met wat kleine kwaaltjes en de laatste anderhalve week zelfs prima. Uiteraard hou ik er wel rekening mee dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem.
Daarbij hebben we ook het idee dat de tumor aan het slinken is. De "putjes" op mijn borst zijn beduidend minder en het weefsel voelt minder hard. Dat het erop lijkt dat de chemo zijn werk doet, stimuleert ook dat ik wil dat de volgende aanval wordt ingezet. Het monster heeft dit niet zien aankomen haha.
Vandaag waren Sanne en Mika ook mee. Mika vond het begin wel interessant, maar was al snel verdiept in zijn ipad. Sanne was meer ge"interesseerd. Ze wilde weten wat er in de zakjes zat en wat het allemaal deed. De broeder die het infuus aanlegde gaf ook veel uitleg, ook over hoe zo'n kerstboom precies werkt. Het grappige is wel dat ze het ergste de naald van het infuus vond, terwijl ik die niet eens voel.
Nog een handige tip van de verpleegkundige gekregen: oncologisch brood van het Vlaamsch Broodhuys. Totaal ongeschikt voor mensen met een "normaal smaakprofiel", maar speciaal ontwikkeld voor chemopati"enten wiens smaak "bijgestuurd" moet worden. En ze hebben zelfs drie verschillende soorten: fris (met sinaasappelsap, lavendel en rode peper), hartig (met mierikswortel en extra zout, maar met minder natrium) en zoet (met dadel en pittige gember). Normaal gesproken lijkt alleen de laatste me eetbaar, maar ik ga ze toch alle drie bestellen (de afbakversie), want gewoon brood is op dit moment echt niet te vr..., terwijl het toch een belangrijk onderdeel van de maaltijd is.
Dit keer zat ik weer met de vrouw die er de vorige keer ook was. Zij heeft dezelfde kuur en hetzelfde schema, maar loopt 1 kuur voor op mij. De komende drie keer zal ik haar dan ook weer tegenkomen. Het stomme is wel dat ik niet weet hoe ze heet en dat is wel een beetje raar als je zoveel tijd met elkaar doorbrengt. Ik weet haar geboortedatum, want die moet je wel zes keer op zo'n dag herhalen als controle of ze de juiste zakjes wel aan de kerstboom hangen. Ik weet de naam van haar man, want die noemt ze als we praten. En ik weet haar hele medische geschiedenis, maar haar naam...
Maar hoe gemakkelijk ik de eerste kuur heb doorlopen, zo lastig heeft zij het. Ongeveer alle bijwerkingen die kunnen voorkomen heeft ze ook. En vanaf de eerste dag. De ergste is nog wel het zogenaamde chemobrein, oftewel vergeetachtigheid. Ze is een halve dag de naam van haar kat kwijt geweest en ze kan alleen gemakkelijke dingen koken omdat ze anders de helft vergeet te doen. Dat heb ik gelukkig niet, maar het is wel handig om het als excuus te gebruiken als ik de komende tijd wat vergeet :-)
Topper.
BeantwoordenVerwijderen