Relativeringsvermogen

Ik weet dat het plaatsen van de mens boven het dier tot enge dingen in de geschiedenis heeft geleid, maar er is wel een reden om dat soms toch te doen. Wij hebben namelijk relativeringsvermogen. Wij kunnen emoties als boos zijn of verdriet hebben en in een ander perspectief plaatsen en bedenken dat het allemaal wel meevalt.

Zo begon gisteren de dag gewoon k.. met het nieuws van de nieuwe tumor. Het eerste relativeren begon al een uur na de uitslag. Ok'e, ik kan aan het verwijderen van mijn lymfeklieren lymfoedeem overhouden, maar het hoeft niet. Reina heeft al spontaan aangeboden om een cursus lymfemassage te gaan volgen om de gevolgen te kunnen beperken. En ik ga nog steeds niet dood. Ok'e, er zijn uitzaaiingen, maar de kans op uitzaaiingen in de rest van mijn lichaam is zo klein dat ik geen CT-scan of zoiets krijg. Ik ga dus nog steeds niet dood. Ok'e de uitslag is niet wat ik wilde horen, maar het behandelingstraject gaat gewoon door en de inzet (genezing) is gelijk gebleven.
Mijn eerste reactie was dat ik 's middags niet zou gaan werken, maar na een uurtje thuis ben ik toch gegaan. Thuis zitten helpt ook niet.

Vervolgens zijn we samen met mijn ouders naar de Griek geweest. Dat doen we regelmatig, maar de laatste tijd is het er niet van gekomen omdat ze op de camping in Woensdrecht zitten. Maar zo ver is dat ook weer niet en aangezien de kans groot is dat mijn smaak door de chemo verandert, zou het zomaar wel een paar maanden kunnen duren voordat we weer zullen gaan. Dus nog even genieten van het eten en een wijntje. En doordat we zo gezellig met elkaar zaten, zag ik het allemaal weer positief in. Genieten van wat je hebt en tevreden zijn met wat je kan leert ook relativeren.

Eenmaal thuis gekomen kregen we een berichtje van Marjo. Ze had van het nieuws gehoord en wilde met haar man nog even langskomen. Normaal gesproken al lief, maar nu extra lief. Haar moeder heeft namelijk gistermiddag een beroerte had gehad. Gelukkig gaat het op dit moment goed met haar, maar gisteravond was onduidelijk of ze duidelijk besef had, of ze kon zien, of haar lichamelijke functies nog werkten. En vorig jaar is Marjo's zus overleden, dus ze krijgt het lekker voor de kiezen. Het feit dat ze dan toch aan mij denkt, vind ik ongelooflijk. De gevolgen van een beroerte kunnen zoveel erger zijn dan de gevolgen die ik zou kunnen gaan ondervinden. Dan word je wel weer even terug op de wereld gezet.

En tenslotte dan nog Mika. Mika die zich heel goed houdt. Mika die bij het nieuws dat de vakantie geannuleerd gaat worden zegt dat hij daar al rekening mee had gehouden. Mika die zegt dat als ik dan toch onder het mes moet, ik meteen mijn oogleden moet laten liften. :-) Die Mika had het gisteravond ook even te kwaad. Hij ging dan ook vroeg naar bed. Maar vanmorgen kon hij ook al weer relativeren. Mijn bestelde mutsjes waren binnen gekomen en hij zette er eentje op (zie foto): "Nu ben ik net van de Jihad". Nou Mika, de Jihad heeft niet van die vrolijke mutsjes hoor.