Sluipmoordenaar

Vandaag weer lekker gewerkt, morgen nog eventjes en dan moet ik weer thuisblijven. Ik blijf het raar vinden: ik ben ziek, maar ik voel me kiplekker. Het enige waaraan je merkt dat ik ziek ben is die kale kop en mijn twee ongelijke borsten. Maar dat komt niet eens door de kanker zelf, maar door de behandeling. Ik voel me dus uitstekend maar ik word of moe gemaakt of verminkt. Met de ziekte kan ik gewoon werken, door de behandeling niet. Krom, krom, krom.

Ik heb even de definitie van sluipmoordenaar opgezocht in de dikke van dale:
sluip·moor·de·naar (de; m; meervoud: sluipmoordenaars)1iem. die een sluipmoord pleegt2gevaar dat onmerkbaar maar onverbiddelijk toeslaat
Kanker is een sluipmoordenaar. Je merkt het gevaar niet, maar het slaat onverbiddelijk toe. Bij mij was hij zo dom om zich niet goed genoeg te verstoppen waardoor hij zichzelf bloot heeft gegeven. Anders had ik het nu nog niet geweten. Was ik gewoon vrolijk mijn leventje aan het leven. Voelde ik me gewoon gezond.

En dus ga ik woensdag weer naar het ziekenhuis. Laat ik mijn mooie nieuwe borst weer weghalen. Laat ik een deel van mijn lymfeklieren weghalen, met als gevolg dat voortaan vocht en afvalstoffen minder goed worden afgevoerd. Met andere woorden: ik ga "gezond" en "normaal" naar het ziekenhuis en kom er gehavend en verminkt weer uit. Het is dat ik de verharding in mijn borst heb gevoeld, dat ik de tumor zelf op de MRI heb zien zitten, maar anders zou ik echt niet geloven dat er wat met me aan de hand is. Dan zou ik denken dat de chirurg in me wil snijden omdat het haar hobby is. En dat de oncoloog me gif toediende omdat hij er gewoon lol in had om een ander te zien lijden.

Voodoo

Het leven begint weer normaal te worden. Ik probeer weer volledig te werken. Lichamelijk gaat dat prima, maar ik blijf maar afspraken hebben in het ziekenhuis waardoor ik toch regelmatig eerder weg moet of later begin. Maar het einde is in zicht.

Vrijdag hadden we weer een afspraak met de mammacare verpleegkundige. Eigenlijk zou ik woensdag naar haar toe moeten, maar omdat de operatie is vervroegd moest ik er vrijdag al naar toe. En laat nou net Lola niet op vrijdag werken. Hiephoi, we kregen een ander te spreken, Wat een verademing zeg.

Wat me nu wel duidelijk is geworden is dat de komende operatie zwaarder wordt. Niet zozeer de operatie zelf, maar de tijd daarna. De amputatie stelt niet zoveel voor, maar de verwijdering van de lymfeklieren heeft wat meer voeten in aarde. Het moeilijker kunnen bewegen van de arm en mogelijke vochtophoping zorgen ervoor dat ik een dag of tien na de operatie naar de fysiotherapeut moet. Deze moet ik nog even uitzoeken, want hij/zij moet een extra specialisme voor lymfoedeem hebben.

Daarnaast moet ik de rest van mijn leven op wondjes en muggenbeten letten. Hou je normaal je vinger even onder de kraan als je zo dom bent om in je vinger te snijden, ik moet het voortaan ontsmetten. Sla je normaal gesproken geen acht op een muggenbult, vanaf nu moet ik ze extra schoonmaken. De mammacare verpleegkundige verwoordde het wel aardig: "In het begin moet je er heel erg aan denken, maar op een gegeven moment wordt het net zo normaal als je bril opzetten. Als je net een bril hebt, moet je er ook iedere keer aan denken dat je hem op je neus zet, maar op een gegeven moment is het een automatisme.".

Wat ze ook zei is dat als ik ga vliegen ik voortaan veel drankjes moet bestellen. Met andere woorden, ik moet regelmatig mijn arm omhoog steken. Ik moet dan ook gedurende de vlucht in een stressballetje knijpen. Zo'n stressballetje heb ik van haar gekregen in de vorm van een poppetje.

Het grappige is dat dit poppetje echt sprekend op Lola lijkt: een klein donker dikkertje. En het poppetje is ook uitstekend geschikt voor voodoo-rituelen.....

Gewijzigde plannen

Gisteren werd ik gebeld door het ADRZ. Het was mogelijk om mijn operatie een week te vervroegen. Of ik dat zag zitten. Dat zie ik zeker zitten, graag zelfs. Hoe eerder hoe beter. Dan hebben we dat ook maar achter de rug. Komende woensdag mag ik me dus om 7.00 uur melden. Lekker vroeg, dan is het ook nog niet zo lastig om nuchter te zijn.

Vandaag gesprek met de chirurg gehad over het hoe en wat. Omdat Ivor niet thuis was (Manchester United - PSV), ging mijn moeder mee. Na een uitgebreid gesprek vroeg de chirurg of ik nog vragen had Nee, alles was wat mij betreft besproken. Of mijn moeder nog vragen had. Nou niet echt, maar als ze dan toch wat mocht vragen: "Als het misschien nodig is dat Meta twee nachtjes moet overblijven is het dan wel zo verstandig om alles maar te laten doorgaan? Meta die wil altijd maar van alles..... ". Waarbij mijn moeder duidde op sinterklaas dat ik vrijdagavond gewoon wil laten doorgaan.

Prachtig wat de chirurg antwoordde: "Dan zal ik maar niet vertellen waar ik haar (mij dus) laatst ben tegengekomen. (Dat was dus in het waterwingebied voor een wandeling.) U bent moeder en moeders maken zich altijd zorgen. Ik ben geen moeder en bewegen is juist hartstikke goed." Waarop mijn moeder zei dat het niet om bewegen ging maar om de sinterklaasviering. De chirurg antwoordde: "Wilt u nu van mij horen of sinterklaas kan doorgaan? Ik vind dat dat moet kunnen."
Voor mij is dit prachtig. De bevestiging dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem en dat het zelfs gestimuleerd wordt om vooral bezig te blijven.

Tijdens het gesprek is nog aan bod gekomen of het mogelijk is om de tepel en de huid te sparen. Dit was een vraag van de plastisch chirurg in verband met de reconstructie. Maar volgens de chirurg is het beter om alles weg te halen en is het resultaat vaak mooier met een tatoeage van een tepel of een reconstructie van een tepel. De functie van de oorspronkelijke tepel is nu toch weg (het gevoel). Ikzelf heb hier ook vrede mee. Nu is aangetoond dat er nog monstercellen in mijn borst zitten, heb ik liever dat alles weggehaald wordt. Anders is het toch weer een soort borstbesparende operatie met de risico's die daarbij horen.

Emoties

Zaterdagmorgen was ik op de voetbal. Ondanks het slechte weer vind ik het altijd wel leuk om naar Mika te gaan kijken. Ze doen het hartstikke goed in de eerste klas; D1 ligt op koers voor het kampioenschap. Het voetbalveld, of eigenlijk moet ik zeggen de voetbalkantine, is ook de uitgesproken plek waar het halve dorp samenkomt en iedereen tijd heeft voor een praatje. Zaterdag ben ik dan ook veel aangesproken over het tegenvallende nieuws dat ik toch een amputatie moet ondergaan.

Zo stond ik uitleg te geven aan een belangstellende dame. Na wat begripvolle antwoorden te hebben gegeven zegt ze opeens: "Die schorre stem, komt dat van de emoties?" Ik moest erg lachen. Nee, dat kwam niet door de emoties. Ik was snipverkouden en dat was op mijn stem geslagen. Wij kankerpatiënten kunnen ook nog gewoon ziek worden. :-)

Buiten stond er erg veel wind. Tegen twee andere vrouwen stond ik mijn verhaal te doen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Daar heb ik dus voor de zekerheid er maar bij verteld dat ik niet aan het huilen was, maar dat ik gewoon last van de harde wind had.

Nee, ik ben niet erg emotioneel hierover. Het was even een domper, maar daar was ik snel overheen.  Ik had het graag anders gezien, maar uiteindelijk gaat het maar om uiterlijkheden. Daarbij ben ik toch al aan de man.

De volgende operatie staat nu gepland op 9 december. De een zegt dat dat nog lang duurt, een ander reageert juist dat het sneller is dan verwacht. Ik vind het in ieder geval wel op tijd en ook die week vind ik wel fijn. Na sinterklaas en mijn vaders verjaardag, maar nog ruim voor de verjaardag van mijn nichtje en kerst.

Voor die tijd heb ik nog drie afspraken in het ziekenhuis. Onder meer eentje met de inmiddels bekende "Lola", mijn favoriete mammacare verpleegkundige. Ze had me vandaag alweer op de kast. Ik was vandaag al drie keer gebeld door de verpleegkundig specialist en toen ik weer hetzelfde nummer op mijn telefoon zag verschijnen, nam ik op met: "Hoi, met Meta.", in de veronderstelling dat zij het weer was. Maar nee, het was Lola. Lola die meteen zei: "Spreek ik met mevrouw Booltink? Want met alleen een voornaam weet ik niet of ik de juiste persoon aan de lijn heb." Grrrr.... Maar het wordt nog erger. Vervolgens vertelde ze me de datum van de operatie en vroeg ze of ik wist wat voor soort operatie ik moest ondergaan. Ja natuurlijk muts weet ik wat voor operatie ik moet ondergaan! Ik heb eigenlijk spijt dat ik het zo niet tegen haar heb gezegd want na mijn beleefde "jazeker" vroeg ze dit aan haar te vertellen "zodat zij kon kijken of ik het goed begrepen had". Ik heb echt tot 10 moeten tellen.

Tussenstand

Wat een weer zeg! Ik weet wel dat het herfst is, maar moet dat ook zo duidelijk gemaakt worden? De hele dag regent, waait en hagelt het al. Langs de lijn bij Mika was het hartstikke koud en mijn zogenaamde stormparaplu kan niet zo goed tegen de wind.
Nu zit ik lekker op de bank genesteld, verwarming aan en ook een dik vest. Tijd om mijn blog bij te werken. Veel mensen vragen naar mijn smaak en mijn tintelvoeten. Het is een mooi moment om eens de status quo op te maken.

Allereerst natuurlijk het monster zelf. Dat is bezig met zijn laatste stuiptrekkingen, maar wil nog niet helemaal dood. Inmiddels is hij onzichtbaar op de MRI, maar is hij nog in een aantal losse cellen aanwezig. Hij geeft nog niet helemaal op, maar ik helemaal niet. De kankercellen zijn nu "in ruste", dus ik hoef me niet erg zorgen te maken, maar de borst moet er wel zo snel mogelijk af. In principe wil ik de amputatie in Vlissingen laten uitvoeren. Fijn voor mij zo dicht bij huis, fijn ook voor degenen die me willen opzoeken.

Dat brengt me bij de reconstructie van de borst (het klinkt echt als een renovatieproject in de bouw of het naspelen van een misdrijf, maar goed). De plastisch chirurg in Amsterdam heeft aangegeven dat het beter is voor het resultaat als de deze geruime tijd na de bestraling zal plaatsvinden. Ook de kans op complicaties wordt hierdoor aanzienlijk kleiner.
Voor mijzelf geeft dit het voordeel dat ik de amputatie en de reconstructie niet pers'e in hetzelfde ziekenhuis hoef te laten doen. Met alle respect voor Vlissingen, maar zij kunnen niet alle mogelijkheden bieden die het AVL wel kan. Maar een amputatie kunnen ze prima en de plastisch chirurg heeft er geen enkel probleem mee als zij de reconstructie moet uitvoeren terwijl de chirurg in Vlissingen het voorwerk heeft gedaan.
En mij geeft het ook de tijd om goed na te denken over wat ik nu eigenlijk wil en om alle voors en tegens goed tegen elkaar te kunnen afwegen. Dat geeft ook wel weer een bepaald gevoel van rust, niet opgejaagd te worden voor een beslissing waar ik het de komende veertig jaar mee moet doen.

Dan mijn handen en voeten. Met mijn vingers gaat het beduidend beter. De tintelingen zijn er nog wel, maar minder. Ze doen minder pijn als ik bijvoorbeeld een geribbelde dop moet opendraaien of iets warms pak. Ik heb nog wel van die gerimpelde oma-vingers en ze zijn ook wat stijf. Dat laatste kan ook door de hormonen komen overigens.
Aan mijn voeten merk ik niet zo'n verschil. Ik blijf af en toe het idee hebben dat ik met pingpongballen onder mijn voeten loop, vooral als ik net uit bed kom of lange tijd heb gezeten. Dan moet ik echt even op gang komen.
Maar al met al kan ik er al goed mee leven. Ik ben er inmiddels aan gewend en dat betekent dat ik me lang niet altijd meer van de tintelingen bewust ben. Voorheen voelde ik het continu en nu denk ik er soms uren niet aan. Ook leer ik hoe ik er minder last van kan hebben. Bijvoorbeeld niet te lang achter elkaar zitten, regelmatig lopen en niet met de benen omhoog zitten. Dus niet zoals ik nu lekker in de hoek van de bank zit.... Daar ga ik zo last van krijgen.

En mijn haar dan! Ook goed nieuws. Ik voel inmiddels pluisjes op mijn hoofd, van dat babypluis. Ik zeg "voel", want echt zichtbaar is het nog niet. Volgens Ivor en Mika wel, maar als ik vraag welke kleur het is kunnen ze me geen antwoord geven. Maar er groeit in ieder geval wat. In ieder geval heet ik sinds een paar dagen geen Meet, lief of mam meer hier in huis, maar pluzenbol.

Mijn smaak is inmiddels vrijwel geheel terug. Het is wel iets veranderd. Ik hou nu meer van hartig dan van zoet, terwijl ik voorheen een echte zoetekauw was. Zo smaakt chocola weer naar chocola, maar mist er toch iets waardoor het toch iets minder lekker is. Zo eet ik nu ook liever hartig op brood, zoals ossenworst of filet americain. Ik heb al in geen eeuwen pasta of hagelslag op mijn brood gedaan. Iets dat tot voor kort onvoorstelbaar was. Ik heb al die weken geroepen dat ik mijn eigen suikerfeest zou geven als mijn smaak weer terug zou zijn, maar toch maar niet. En dat is maar goed ook, want ik moet van mezelf wat kilootjes kwijt. Ik heb namelijk gelezen dat na de overgang je lijf oestrogeen aanmaakt in vetweefsel en oestrogeen is de favoriete snack van het monster.

Tenslotte nog de mogelijke bijwerkingen van de Tamoxifen. Ik slik het nu een maand en ik heb nergens last van. Het is heerlijk dat ik niet meer ongesteld word. Misschien dat de ietwat stijve vingers door de tamoxifen komt, maar dat kan ook bij de tintelingen horen. En van stemmingswisselingen heb ik niet meer last dan voorheen. Ik heb nog niet in een hoekje zitten janken om niks en uitvallen tegen man en kind deed ik vroeger ook al.  Grootste verschil is dat mijn mannen nu niet meer vragen of ik ongesteld moet worden, maar dat ze berustend zeggen: "Hormonen....".

Recontructie

Twee dagen na het nieuws dat het alsnog een amputatie wordt, ben ik me aan het verdiepen in deze vervolgstap. Dat mijn borst er alsnog af moet was geen fijn nieuws, maar erger vind ik eigenlijk dat het hele proces nu nog een paar weken langer duurt. Ik was er geheel op ingesteld eind van het jaar klaar te zijn met de behandeling en 2016 gezond te beginnen. Helaas zal nu de bestraling waarschijnlijk pas in januari aanvangen. Jammer maar helaas.

Nu is de vraag wat ik nu eigenlijk wil. Voor mij staat het als een paal boven water dat ik in ieder geval een reconstructie wil. Ik weet dat een prothese zelfs in bikini niet zichtbaar is, maar ik wil er ook in mijn blootje zo normaal mogelijk uitzien en dat is dus met borst. Nou ja borst, iets wat lijkt op een borst dan. Want een gereconstrueerde borst ziet er echt anders uit:

Het kan wat opgeleukt worden met permanente make-up/tatoeage in de vorm van een tepel:

Maar je kunt ook voor een heel andere afbeelding kiezen natuurlijk:

Maar zover is het nog lang niet. Ik moet eerst kiezen voor reconstructie tijdens de amputatie of na de bestraling. En voor reconstructie met een implantaat of met eigen weefsel.  Het lijkt op het eerste gezicht logisch om te kiezen voor reconstructie gelijk met de amputatie zodat ik niet een borstloos lichaam hoef te zien en eigen weefsel klinkt ook het meest natuurlijk. Maar zo eenvoudig is het helaas niet.

Een reconstructie direct bij de amputatie levert vaak een mooier resultaat op, maar geeft ook een grotere kans op complicaties. En helaas ben ik in het ziekenhuis twee vrouwen tegengekomen bij wie de reconstructie helemaal niet goed is verlopen (infecties, afstoting). Achteraf reconstrueren betekent weer minimaal 1 extra operatie.

Voordeel van het gebruik van eigen weefsel is een mooi natuurlijk resultaat. De borst voelt warm en wordt kleiner bij afvallen en groter bij gewichtstoename. Bijkomend voordeel is de buikwandcorrectie :-)
Er zijn hier echter ook een heleboel nadelen zoals een complexe, langdurige operatie met grotere kans op complicaties. Daarbij duurt het herstel langer en hou je er meer littekens aan over. Tevens is de kans van afstoting groter.

Ik heb inmiddels op internet een mooi overzicht gevonden met de mogelijkheden. Vrijdag heb ik een afspraak met de plastisch chirurg in Amsterdam en zal ik haar het hemd van de lijf hierover vragen.

Wat ook nog meespeelt in de beslissing van het soort operatie is hoe lang het duurt voordat ik terecht kan. De vorige keer zat er vijf weken tussen het gesprek met de chirurg en de daadwerkelijke operatie. Alleen het plannen van de operatie duurde al twee weken, waarbij ik twee keer heb gebeld met de vraag of ze me misschien waren vergeten... In Amsterdam is meer mogelijk, maar als ik in Vlissingen veel eerder terecht kan kies ik toch voor Vlissingen. Ik wil niet nog langer met dat monster in mijn lichaam lopen.

3-3

Vandaag weer naar Amsterdam geweest voor de uitslag van het weefsel. Vanmorgen kon ik niet eten van de zenuwen. Ik heb pas in de auto ontbeten.

Ik wist de uitslag al toen de chirurg me de hand schudde. De manier waarop ze dat deed verraadde voor mij al dat het geen goed nieuws zou zijn. Toen ze vervolgens begon met: "De insteek van deze operatie was....", werd dit bevestigd. Helaas mag ik mijn mooie nieuwe borst niet houden. Er zijn nog relatief veel kankercellen aangetroffen en onder het motto "veiligheid voor alles" betekent dit dat er toch nog een amputatie volgt. Weer een punt voor het monster.

Natuurlijk wist ik dat er een aanzienlijke kans op dit nieuws was. Ik was er ook wel op voorbereid. Maar toch is het een teleurstelling. Natuurlijk weet ik dat een mooie eigen borst niet het hoofddoel is van de behandeling, maar overleven. Maar toch was het voor mij wel belangrijk.
En natuurlijk hebben anderen veel erger nieuws gekregen. Mijn slechte nieuws is niet te vergelijken met het nieuws dat ouders, kinderen, familie en vrienden te horen hebben gekregen dat hun dierbare is afgeslacht in Parijs. Maar toch was ik verdrietig over mijn eigen kleine leed.

Ik schrijf "ik was verdrietig", want ik ben het niet meer. Meteen na het nieuws was ik ook nog niet verdrietig. De chirurg zei zelfs dat ik wel heel nuchter op het nieuws reageerde. Ja zeg, ik ga echt niet zitten janken bij een chirurg of ten overstaan van de andere mensen in de wachtkamer. Daarbij had ik nog wat vragen te stellen.

Met janken heb ik gewacht totdat we weer in de auto zaten. Gelukkig was mijn lief bij me. Daarna heb ik mezelf weer opgepept. Het is niet het einde van de wereld. Het is slechts een extra bocht in de weg naar genezing die ik het liefst volledig rechtdoor had willen lopen. Maar die weg is nog steeds prima begaanbaar. Enkel duurt het iets langer voordat ik op de plaats van bestemming ben.

Doordat we nog een lange rit naar huis moesten rijden, had ik natuurlijk ook de tijd om het te verwerken. Ik heb vele mensen die mij de laatste maanden zo bijstaan een appje met het nieuws gestuurd. Antwoorden op de reacties en vragen heeft me echt geholpen. Tegen de tijd dat we bijna thuis waren, begon het alweer gezellig te worden. Een vriendin appie: "Blijf relativeren. De te nemen hobbel wordt steeds kleiner". Hilarisch! Humor is het beste geneesmiddel.

Haar van boven

E'en van de meest gehoorde vragen van de afgelopen week is of mijn haar al begint te groeien. Ik heb de laatste tijd regelmatig jeuk op mijn hoofd wat ik toeschrijf aan het terugkomen van mijn haar, waarbij ik fantaseer dat ik binnenkort rondloop met een weelderige bos krullen op mijn hoofd.
Helaas moet ik bekennen dat dit voorlopig nog niet aan de orde is. Iedere keer dat ik mijn schoonvader zie meld ik: "Nee hoor, je hebt nog steeds meer haar dan ik.". Tja, en iedereen die mijn schoonvader kent.....
Zelfs mijn hoop dat ik met de kerst een pittig platina geblondeerd stekeltjeskapsel kan showen lijkt inmiddels vervlogen. Er groeit echt gewoon niks. De bovenkant van mijn bolletje voelt al een paar weken als schuurpapier, maar daar blijft het bij. Aan de zijkanten en aan de achterkant is mijn hoofd nog zo glad als een bowlingbal. Eergisteren vroeg ik aan Ivor of er al haartjes zichtbaar waren. Groot licht aan, met zijn neus een centimeter van mijn bol af zegt hij: "Ik denk het wel hoor.". Nou met zo'n antwoord weet je het wel: niks te zien.

Dat in tegenstelling tot de dame met wie ik altijd zo gezellig de chemokuren heb gevolgd. Zij heeft ruim drie weken voor mij haar laatste chemo gehad en meldde afgelopen week dat haar haar zo hard groeit dat ze nu al zonder pruik naar buiten kan.
Toch ben ik niet erg jaloers op haar. Haar borstoperatie had voor de chemokuren plaatsgevonden, dus ze heeft inmiddels haar bestralingen gehad. Daar heeft ze flinke brandwonden aan overgehouden! Verder is ze gestopt met de hormonen vanwege de enorme bijwerkingen. Dat moet wel heel heftig zijn aangezien de hormonen de kans op terugkeer van de tumor aanzienlijk reduceren. Daar stop je dus niet zomaar mee.

Nee, al met al heeft zij veel meer moeten doorstaan door de behandelingen dan ik. Dus gun ik het haar van harte dat zij haar haar alweer terugheeft. Ik blijf nog wel even fantaseren.

De week van de grote afwachting

Ik noem het de week van de grote afwachting, maar eigenlijk is het de bijna twee weken van de grote afwachting. Want maandag krijg ik pas de uitslag van de patholoog of het snijweefsel vrij is van tumorcellen of niet. En dat is dan 12 dagen na de operatie. 12 heeele lange dagen.

Ik zei gisteren tegen Ivor dat deze uitslag misschien wel de belangrijkste is. Dat is natuurlijk niet zo. De belangrijkste was de uitslag van de MRI na drie chemokuren of de behandeling aan zou slaan. Maar ik wil zo graag dat het goed is, ik wil zo graag deze mooie nieuwe borst houden en 12 dagen wachten duurt zoooo lang.Bij de MRI waren het er "maar" vijf. Zie, relativeren lukt nog steeds :-).

Het is niet dat ik me niet vermaak hoor deze dagen. Ik heb genoeg te doen. Ik kan van thuis uit werken en dat doe ik een paar uur per dag. Ik moest nog naar de apotheek en de huisarts. Aangezien ik niet mag fietsen of autorijden gaat dat met de benenwagen, dus dan ben ik ook even onderweg en heb ik meteen mijn beweging gehad en een frisse neus gehaald. Mika moest nog naar de orthodontist. Een vriendin is nog op bezoek geweest en gisteravond zijn we naar James Bond geweest. Eerlijk gezegd snapte ik geen moer van het verhaal, maar ik geloof niet dat het daarom ging. Het was wel weer een vermakelijk spektakel.

Waar ik ook tijd voor heb, is de krant goed lezen in plaats van alleen de koppen te snellen. En dat leverde me vanochtend kromme tenen op, en ik heb al van die rare tenen. Er stond een stuk in dat er nu meer vrouwen hoger opgeleid zijn dan mannen en dat ze daarom moeilijker aan een partner komen omdat we graag een partner van gelijk niveau willen en deze dus moeilijker te vinden zijn. Vrouwen moeten dus gaan "downdaten" en moeten noodgedwongen kiezen voor "een treetje lager" of voor een "hoogopgeleide tweedehandsje".  En dat geeft dus problemen, onder meer een verhoogde kans op echtscheiding. Echt, het zijn mijn woorden niet; ik haal ze letterlijk uit de krant.
Noem me feministisch, maar ik erger me hier dus dood aan. In de afgelopen twee eeuwen waren mannen in 99% van de gevallen hoger opgeleid dan hun vrouw. Voor zover ik weet hadden de meeste mensen daar helemaal geen probleem mee. Laat staan dat het CBS daar onderzoek naar heeft gedaan of dat er een krantenartikel aan is gewijd.
Bij de subkoppen " Dommer? Als hij maar lief is" en "Familie van accountant Linda was al gauw gek op bakker Jack" ben ik afgehaakt. Als dat het tegengewicht op het artikel moet zijn om toch de indruk te wekken dat de krant neutraal is.......

Het moraal van dit verhaal: het is helemaal niet gezond om thuis te zitten. Mijn hartslag ligt namelijk 10 slagen hoger als ik dit soort flauwekul lees. Ik moet gewoon weer aan het werk. Lekker druk en alleen maar tijd om de koppen te lezen. En als ik vind dat als Mika naar de orthodontist is geweest en ik lopend naar de apotheek moet nieuwswaarde heeft voor mijn blog, mankeert er ook iets aan mijn geestelijke gezondheid.

Nog maar 4 dagen te gaan.

Fotoshoot

Zo, weer een paar dagen verder en ik moet zeggen dat het hartstikke goed gaat. Het is af en toe alleen wat irritant op de plek waar de drain heeft gezeten, maar verder heb ik nergens last van. Ook met slapen gaat het al beter. Op mijn linkerzij gaat nog niet, maar als ik op rechts slaap hoef ik in ieder geval niet meer spastisch met mijn arm omhoog te liggen.

Van alles wat ik niet mag, heb ik het niet-bukken opgegeven. Ik voel geen pijn en ik doe erg voorzichtig, dus ik buk nu gewoon. Want zonder bukken red ik mezelf niet. Weet je hoe vaak je moet bukken? Om je benen af te drogen na het douchen, om een bord uit de vaatwasser te pakken, om de oplader van de laptop uit de onderste la te pakken, om je schoenen uit het schoenenrek te trekken, om de was in de wasmachine te stoppen, om je teennagels te knippen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Aan het niet-autorijden, niet-fietsen, niet-tillen en niet-stofzuigen hou ik me dan wel weer. Dat laatste is geen probleem; dat hou ik tot volgend jaar kerst nog wel vol. En omdat ik geen risico wil lopen, lukt de rest ook wel. Want het resultaat van de operatie vind ik persoonlijk erg mooi. Ik hoop dan ook dat ik deze borst mag houden. Hij is mooier dan mijn andere borst, hoewel niet iedereen daar (al) zo over denkt. Mika vindt hem er best eng uitzien, wat niet gek is met de hechtingen en de blauwe plekken. En mijn moeder moest ook even slikken toen ze hem zag. Maar dat zou ikzelf denk ik ook hebben als mijn kind "verminkt" zou worden.
En eerlijk gezegd is het ook een beetje raar, 1 grote borst en 1 kleinere. Het ziet er een beetje uit als Tineke Schouten in "De Belgische paaldanseres":

Nou wil ik het resultaat ook wel delen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Ivor heeft voor de operatie en erna de nodige foto's genomen, maar ze zijn niet allemaal even geschikt voor deze blog. Ik wil graag het verschil laten zien, maar het moet ook geen porno worden natuurlijk. Mijn baas leest deze blog tenslotte ook :-)

Bij deze dan de beste uit de fotoshoot:

Home sweet home

Heerlijk weer thuis. Het AVL is best een fijn ziekenhuis, maar zoals het klokje thuis tikt....

Ik mocht gisteren al vroeg weg. Om 6.45 uur werd ik gewekt en om 8.00 uur stonden er al drie chirurgen in mijn kamer om de wond te inspecteren. Aan de ene kant vind ik het niet fijn iedere keer een andere arts te zien. Aan de andere kant is het wel zo dat ze op deze manier elkaars werk controleren en dat is wel weer prettig.
Toen nog even de drain verwijderen en dan mocht ik gaan. Nou, dat had ik even onderschat zeg! Ik ben niet zo kleinzerig, maar toen de verpleegkundige het ding uit mijn borst trok heb ik even een flinke kreet geslaakt. Dat deed zeer, niet normaal! Gelukkig had ze dat niet van tevoren gezegd en deed ze het heel snel. Maar het is een wonder dat ik haar niet meteen een klap heb gegeven van de schrik.

Hoewel ik me na de operatie prima voelde ben ik blij dat ik een nachtje moest blijven. De wond bloedde toch nog wel heel behoorlijk (zowel intern als extern) en als ik thuis was geweest had ik me daar toch zorgen om gemaakt. Nu heb ik twee keer gevraagd of dit wel normaal was en ben ik diverse malen nog gecontroleerd.

Om half negen verlieten we dus het ziekenhuis alweer. We hadden beter eerst nog koffie/thee kunnen gaan drinken in het restaurant, want vervolgens stonden we natuurlijk in de file. Maar we hadden geen haast, dus lekker op het gemakje naar het Zeeuwse terug gereden. Ook niet meteen naar huis gereden, maar eerst nog een lekker portie kibbeling gegeten.
Om vervolgens thuis opgewacht te worden door een compleet ontvangstcomité met bloemen en gebak. Die hadden al even op me zitten wachten, want ik had om half negen al ge-appt dat we naar huis kwamen, maar vanwege de files en de kibbeling waren wij uiteindelijk niet zo vroeg thuis.
In huis staan dus weer twee grote bossen bloemen en ik heb nog een paar kaartjes, vele appjes en cadeautjes ontvangen. Dank jullie wel allemaal. Het was uiteraard niet nodig, maar ik vind het ontzettend lief. Ik vraag me nog wel af of de tekst op de snoeppot die ik van mijn zus heb gekregen nu op mij slaat of op haar: "Er kan er maar een de liefste zus van de wereld zijn."....

Verder gaat het heel goed. Ik voel me uitstekend en heb sinds de operatie geen paracetamol of andere pijnstillers meer geslikt. Ik heb ook geen pijn, alleen als ik een rare beweging maak. Slapen gaat niet zo lekker, want ik slaap normaal op mijn linkerzij en dat gaat nu dus niet.
Maar ik mag verder helemaal niks. Niet autorijden, niet fietsen, niet stofzuigen, niet tillen, niet bukken. Vooral dat laatste is echt onhandig; ik wist niet dat je voor zoveel moest bukken. Ik kan nog geen was draaien of de vaatwasser uitruimen. Wat ik wel goed kan is tv kijken, lezen, spelletjes op mijn telefoon spelen. Dus daar ga ik me de komende dagen maar mee vermaken.

Berichtje uit het ziekenhuis

Bezoekuur is voorbij. Tijd om mijn blog bij te werken. Lang leve de techniek dat dat allemaal zomaar kan.

De operatie is prima gegaan. In totaal is 300 gram weefsel weggehaald, waarvan 112 gram door de oncologisch chirurg. De rest is door de plastisch chirurg voor de reconstructie weggehaald. Scheelt weer een dagje lijnen :-) Al het weefsel wordt opgestuurd naar de patholoog om te kijken of er nog tumorcellen in zitten. Dat is niet te hopen, want dan wordt het alsnog amputatie. De kans daarop is nog 20%, best veel. Helaas duurt het nog wel een dag of 10 voordat ik de uitslag krijg. :-(

De borst zelf is nu wat bont en blauw en bloed nog wat (zowel binnenin als van buiten), maar ziet er verder best mooi uit. Het is een beetje een gek zicht, want de tepel zit nu zo'n vijf cm hoger dan die van mijn andere borst. Maar verder is het een mooie stevige borst van een ruime cup C. En de potloodtest doorstaat het glansrijk! :-) Ik heb gewoon zin in de operatie van de andere borst.

Ivor heeft overal foto's van gemaakt. Deze moet ik thuis nog even uitzoeken welke geschikt zijn voor de blog. Maar dan kun je het verschil zien tussen voor en na en hoe de borst was afgetekend voor de operatie. Ziet er wel grappig uit en doet een beetje denken aan een laseruitslag. Ik dacht dat ze voor dat aftekenen specials stiften voor op huid hadden, maar nee hoor. Ze gebruikte gewoon een permanent marker van Edding. Gewoon een merkstift die we op het werk ook hebben...

Van de narcose heb ik ook totaal geen last. De enige redenen dat ik nog op bed lig is omdat ik het ziekenhuishemd nog aanheb en er nog een drain en een infuus aan me vastzitten. Verder voel ik me prima en heb honger als een paard. Om half zes heb ik een flink bord rijst met tjap tjoy en foe yong hai op.  Het toetje was een verse fruitsalade die erg lekker was, maar wat karig en dus heeft Ivor nog een dikke plak cade voor me gekocht in het restaurant. En ik heb nog steeds honger.

Leuk hier is dat er een eigen patiëntenrestaurant op de afdeling is. Ze komen wel langs met de kar, maar ik kan de hele dag naar het restaurant om eten en drinken lopen. Goed geregeld hier!

Niet kunnen slapen

Het is drie uur 's nachts en ik kan niet slapen. De meesten zullen nu denken dat ik niet kan slapen vanwege de operatie. Maar dat is niet helemaal waar. Ik kan niet slapen door het chinees dat we vanavond hebben gegeten. Veel te veel en veel te zout. Dus ik moest al twee keer uit mijn bed omdat ik zo'n ontzettende dorst had.

Het feit dat ik eruit moest heeft wel tot gevolg dat ik zit te denken aan de operatie. Ik ben er (nog steeds) niet zenuwachtig voor, maar zit wel te denken aan wat ik nog moet regelen, een beha zonder beugel, niet vergeten de tamoxifen mee te nemen, mijn e-reader en laptop opladen, etc. En dus kan ik niet slapen.

Ben er dus maar uit gegaan om een briefje te maken met wat ik nog allemaal moet doen en wat ik niet moet vergeten mee te nemen. En ondertussen zit ik aan mijn vierde glas water. Dus als ik zo weer ga slapen zal ik er na een uur wel weer uit moeten om te plassen.....

Heerlijk weekend

Wat een zalig weekend is dit zeg. Prachtig weer, we zijn net wezen wandelen bij Oranjezon en daarna hebben we een terrasje in Oostkapelle gepakt. Zulk weer verwacht je toch niet meer in november. Mijn ouders blijkbaar ook niet, want die hebben me een megapantoffel tegen mijn koude voeten gegeven. Maar op dit moment heb ik echt geen koude voeten. Ik had het zojuist met wandelen hartstikke warm en zat zonder jas op het terras. Het zweet stond op mijn bol. Het was jammer dat we in de openbaarheid zaten, anders had ik mijn mutsje ook nog afgedaan.

Vrijdag was het ook zalig, maar dan op een andere manier. Mika was er niet en dus zijn Ivor en ik gaan vieren dat mijn smaak weer bijna geheel terug is. We zijn gaan eten bij Scherp. Het is toch iedere keer weer een sensatie wat Mart Scherp op tafel weet te zetten. Ze hebben twee panden erbij gekocht en zijn aan het uitbreiden met kamers en appartementen. We hebben een rondleiding gekregen en uitleg hoe het gaat worden. Leuk!

Tja, en toen moest ik zaterdag wel gaan hardlopen om alle calorieën er weer af te lopen. Weer bijna thuis kwam ik een van de buurvrouwen tegen. Blijkt dat bij haar bij het bevolkingsonderzoek verkeerde cellen in de borst zijn aangetroffen.  Ze is inmiddels geopereerd en hoeft gelukkig geen chemo of bestraling te ondergaan. Ze was het wel geëmotioneerd aan het vertellen en zei dat ze op dat moment had gedacht dat als ik het kon, zij het ook kon. Fijn dat ik iemand heb weten te inspireren of te motiveren.

Hoewel haar verhaal natuurlijk helemaal niet grappig was, was haar uitleg wel grappig. Bij haar waren dus onrustige cellen aangetroffen, maar ze konden niet bepalen of ze goed of kwaadaardig waren. Ze zei: "Blijkbaar zitten er aan kankercellen uitstulpinkjes die lijken op handjes. En als ze naar links zwaaien zijn ze kwaadaardig en als ze naar rechts zwaaien goedaardig.". Bij haar was niet duidelijk of ze naar links of rechts zwaaiden en hebben ze de plek uit voorzorg weggehaald. Nogmaals op zich geen leuk verhaal, maar zie je het zwaaien van links naar rechts al voor je?