Vandaag weer begonnen met werken. Door een aantal redenen dit keer een paar dagen later na de chemo dan de vorige keren. Mijn herstel duurde weer een paar dagen langer dan de laatste keer, ik had nog een paar afspraken staan de afgelopen week, maar ook omdat deze keer de chemo op dinsdag was in plaats van donderdag. Daardoor zat het weekend in de weg.
Maar goed, ik ben weer bezig. En dat is maar goed ook, want ik merk dat ik me aanpas aan het niks hoeven doen. Een beetje zoals dat gaat bij gepensioneerden. Als ik vier dingen te doen had op op een dag dacht ik al: "Tjongejonge, wat heb ik het druk vandaag.". Terwijl die dingen zoals boodschappen, tandarts, etc. voorheen tussen de bedrijven door werden gedaan. Nu zie ik ze als een activiteit...
Voor ik het wist was vandaag de morgen voorbij. Eerlijk gezegd had ik rustig nog door kunnen gaan, ik was nog helemaal niet moe of zo. Maar deze week hou ik het nog even op de ochtenden om te voorkomen dat ik de man met de hamer tegen kom. Vanaf volgende week ga ik wat meer uren werken en zo ga ik het zo snel mogelijk weer opbouwen. Dat kan ook, want ik word pas in week 45 geopereerd, dus dat duurt nog 3 weken. Tegen die tijd moet ik toch wel weer in staat zijn fulltime te werken.
Nog een reden om zo snel mogelijk meer uren te gaan werken is dat ik mijn "echte" baan mis. Het is best lekker om een tijdje wat dingen te doen zonder deadlines, zonder de dagelijkse operationele rompslomp en zonder gezeik aan m'n kop. Maar nu ben ik het ziek zijn echt beu en begin ik wat verveeld te raken. Ik mis de uitdagingen, ik mis het regelen en organiseren, ik mis het gebruik van mijn hersens. Niet dat ik nu niet nuttig bezig ben, maar het is meer arbeidstherapie dan werken.
Kortom, ik ben duidelijk aan het opknappen. En hoewel ik het altijd al heb gezegd, ik weet nu zeker dat als ik de loterij win, ik echt niet stop met werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten