Hormonen

Gisteren geconstateerd dat er medische specialisten net gewone mensen zijn. De verpleegkundig specialist moest een recept voor me printen en het lukte maar niet. Na zeven keer de opdracht aan de computer te hebben gegeven, bleek eerst het papier in de printer op te zijn. Met een hoop poespas lukte het haar uiteindelijk om het papier te vervangen, maar de printer bleef zwijgen. Aangezien het na vijf uur was, was er niemand meer op de ICT-afdeling om te helpen (waar ken ik dat van? :-)  ).  Dus ik heb heel ouderwets een handgeschreven recept meegekregen waarvoor ze natuurlijk op zoek moest naar het juiste formulier. Ik weet nu dus waarom de spreekuren zo uitlopen. In plaats van een kwartier heb ik drie kwartier binnen gezeten.

Het is een beetje ingewikkeld nu ik bij twee ziekenhuizen onder behandeling ben. Dat vond de verpleegkundig specialist ook. Want wie moet nu de verwijzing voor de bestraling uitschrijven? Waarschijnlijk het AVL, omdat zij de richtlijnen moeten aangeven voor de radiotherapeut. Maar omdat het ZRTI nauw verbonden is met het ziekenhuis in Vlissingen, heeft de verpleegkundig specialist toch maar de vrijheid genomen om alvast plaats voor me te reserveren.
En waar moet de jaarlijkse controle plaatsvinden? Kan de chirurg dat hier of moet ik ieder jaar daarvoor naar Amsterdam? Maar even overleggen met de chirurg van het AVL.

In Vlissingen zou ik eigenlijk deze week geopereerd worden. Omdat dit in Amsterdam waarschijnlijk pas 2 november wordt, vindt men hier dat ik beter nu al aan de hormonen kan. Maar omdat sommige chirurgen liever niet hebben dat hiermee al voor de operatie wordt begonnen moet ik dat eerst met de chirurg van het AVL bespreken. En zo blijf je lekker bezig.

Dat ik misschien nu al aan de hormonen moet, is even slikken (letterlijk en figuurlijk dus). Ik had me graag nog even verdiept in de alternatieven want ik moet waarschijnlijk 10 jaar! aan die zooi. Ik ben al jaren voordat ik aan kinderen dacht al gestopt met de pil omdat die hormonen mijn stemmingen zo be"invloedden. En hoewel andere hormonen, ben ik toch wel bang voor de bijwerkingen.

Het hormoon dat ik moet gaat slikken heet Tamoxifen. Het monster in mij gedijt op oestrogeen. Tamoxifen neemt de plek in van de oestrogeen waardoor de tumorcel niet kan groeien. Dus tja, een goede reden om het te slikken. Tamoxifen zorgt er echter ook voor dat je kunstmatig in de overgang terecht komt met alle overgangsklachten van dien. Nu heeft de chemo er al voor gezorgd dat ik ben begonnen met de overgang (ik menstrueer niet meer en ik heb soms kleine opvliegers), maar mijn lijf zou hiervan weer kunnen herstellen. Eerlijk gezegd hoop ik dat echt niet!
Wat Tamoxifen ook meebrengt is een verhoogde kans op trombose en baarmoederkanker. Ja zeg, dat is lekker! Ben je van het ene monster af, kan er een ander voor in de plaats komen. Nou is me verzekerd dat de kans op baarmoederkanker heeeeeeel klein is, maar toch. En aangezien mijn moeder baarmoederkanker heeft gehad.... Daarvan is me ook verzekerd dat erfelijkheid in deze er niets mee te maken heeft, maar nogmaals maar toch...
Maar de bijwerking die blijkbaar toch regelmatig voorkomt is een negatieve invloed op je stemming, vaker negatieve gevoelens, huilbuien. Daar moet ik dus niet aan denken, daarom ben ik al bijna 20 jaar niet meer aan de pil. Ook fijn voor man en kinderen, mama wordt nog chagrijniger dan anders. :-)

Afgesproken is nu dat ik over drie maanden terugkom om mijn hormoonspiegel te controleren. Tot die tijd hou ik goed de bijwerkingen in de gaten. En mocht ik er echt last van hebben, kan gekeken worden naar een alternatief. Er is blijkbaar nog een hormoon (naam ben ik alweer vergeten, was veel te moeilijk te onthouden met een chemobrein :-)  ), maar dat heeft uiteraard weer andere bijwerkingen.

Wel weer leuk was de opmerking van de verpleegkundig specialist dat Tamoxifen geen voorbehoedsmiddel is.  Nou ja, als ik er toch negatieve stemmingen van krijg heb ik toch geen zin in seks. In die zien is het misschien toch een voorbehoedsmiddel. :-)