Drie dagen aan de hormonen en nergens last van. Gewoon nog net zo chagrijnig als altijd :-)
Nee, alle gekheid op een stokje, ik merk geen verschil. Niet moe, niet misselijk, geen spierpijn, geen dikke vingers en geen negatieve stemmingswisselingen. Nog even afkloppen natuurlijk, want het zijn nog maar drie dagen, maar een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen.
De eerste tekenen dat mijn haar terugkomt zijn ook aanwezig. Met name op mijn benen voel ik stoppels (helaas), maar ook op mijn hoofd begint wat door te komen. Het zou toch fijn zijn als ik met kerst zonder muts aan het feestmaal kon zitten, dat ik al zoveel haar zou hebben dat je het al kapsel zou kunnen noemen.
Hoewel, ik heb vrijdag een groot voordeel aan mijn mutsje ontdekt, namelijk medelijden. Geen medelijden van bekenden, want daar zit ik niet op te wachten. Maar medelijden dat je kunt uitbuiten. Medelijden van mensen die je totaal niet kent en die je misschien wel nooit meer tegenkomt.
Ik was met Mika in de stad voor nieuwe winterkleren. Waar die lange lerp is weer gegroeid en past vrijwel niks meer van zijn vorige wintercollectie. En ik ben nog nooit zo goed geholpen in de winkels, werkelijk waar. Overal liepen ze de benen uit hun lijf voor me. Bij Sting kreeg Mika het gordijn van het pashokje niet dicht en ik zat al in een luie stoel ge"installeerd. Ik hoefde niet op te staan om hem te helpen; er kwam meteen een behulpzame jongeman aangesneld om het gordijn dicht te doen. En vervolgens om andere maten te halen, suggesties te doen en kleren aan te nemen. Ik heb gewoon een half uur lekker gezeten. En bij Coolcat en Aktiesport ging het net zo. Voor het eerst wilde ik wel verder winkelen met Mika. Het was dat hij er zelf geen zin meer in had.
Dus niemand krijgt voorlopig zijn sjaaltjes terug, want de komende paar jaar gebruik ik ze om te gaan winkelen. En in combinatie met 1 van mijn mutsjes is het nog lekker warm ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten