Plastisch chirurg

Gisteren weer naar Amsterdam geweest. Op zich is het natuurlijk hartstikke fijn dat ze daar een andere mening zijn toegedaan dan in Vlissingen, maar het is wel een takkeneind rijden iedere keer.
Voor twee afspraken die bij elkaar drie kwartier duurden, hebben we vijf uur in de auto gezeten. Op de terugweg lekker in de file en voor de heenweg hadden we er rekening mee gehouden en waren we een uur te vroeg. Maar ja, het is voor het goede doel zullen we maar zeggen.

De eerste afspraak was bij de plastisch chirurg. Toch raar hoe anders zij naar je borsten kijken. Even duwen en trekken ("Zo wordt het ongeveer.") en wat afstanden opmeten ("Wist u dat uw rechterborst groter is dan uw linker?"--> "Ja, straks nog meer.").
Vervolgens is de operatie doorgesproken. Ze gaan circa 8 cm linksboven weghalen en dat wordt opgevuld met weefsel van linksonder uit de borst. Vervolgens gaan ze de borst liften. Dus hij komt een stukje hoger te zitten. Omdat natuurlijk niet gekozen kan worden waar weefsel weg wordt gehaald, krijg ik een sneetje (en dus litteken) extra dan het geval is bij een "gewone" borstverkleining.  En als het goed is blijft de tepel zitten, maar blijkt tijdens de operatie dat hij toch los moet of los gaat dan naaien ze die er weer bovenop zodat je dat niet ziet. Brrr.
Om niet scheef te gaan lopen moet de rechterborst ook geopereerd worden ("Uw rechterborst is dan groter en hij hangt."). Dit gaan ze pas een half jaar na de bestraling doen , omdat door de bestraling de borst ook nog kan veranderen/krimpen en je toch twee min of meer gelijke borsten wilt hebben. In de tussentijd is het mogelijk om een externe prothese aan te laten meten ("Of je draagt gewoon een patroontje, dan valt het ook niet zo op.").

De tweede afspraak was bij de anesthesist.  Dat bezoek had ik natuurlijk ook al in Vlissingen gehad en het is dat ik toch in Amsterdam moest zijn, anders had dat net zo goed telefonisch gekund. Inmiddels weet ik mijn bloeddruk en hartslag wel uit mijn hoofd. Dat wordt bijna twee keer per week gemeten. En de rest ging via een vragenlijst.

De rest van de week staat in het teken van wat controles en gesprekken hier in Vlissingen en verder is het wachten op de operatiedatum. Geduld hebben, dat is wat ik de afgelopen maanden echt heb geleerd.