Dit wordt een lang stukje, want donderdag was een lange dag. We moesten al om half negen in Amsterdam zijn en om de files voor te zijn, zijn we om half zes vertrokken. Om vervolgens dus geen enkele file tegen te komen en al om half acht bij het AVL te zijn. Daar werden we onthaald door een groep werkmannen die al in de polonaise liepen op Arie Ribbens. Om half acht 's ochtends, en dat verzin ik niet! De ochtend begon dus met een vrolijke noot.
Het AVL is indrukwekkend. Er staat een enorm spiksplinternieuw gebouw, hoog en met veel glas. Eerst maar even koffie (ik niet uiteraard) gedronken in een pracht van een kantine. Daarna inschrijven en vervolgens het eerste gesprek. Wat ik erg goed vond was dat me gevraagd werd welke vraag ik deze dag beantwoord wilde zien. In mijn geval dus: "Is amputatie noodzakelijk?". Op basis hiervan wordt gekeken welke onderzoeken/gesprekken noodzakelijk zijn.
Na een eerste onderzoek waarbij de (vrouwelijke) chirurg me complimenteerde met mijn stevige volumineuze borsten :-) waardoor de kans aanzienlijk zou zijn dat borstbesparing mogelijk moest zijn, ging ik langs bij de radioloog voor een echo. Ivor merkte op dat ze wel erg ge"emancipeerd waren, omdat de vrouwelijke radioloog een mannelijke assistent had. Dan ben ik toch nog meer ge"emancipeerd, want ik vond dat niet opvallend. :-)
De echo heeft het verschil gemaakt met Vlissingen. De apparatuur is in principe gelijk, maar de werkwijze is anders. In Vlissingen werkt men volgens vaste protocollen. Er is geen tumor meer zichtbaar op de echo en dus kan geen marker geplaatst worden. Een beetje zoals een keuzemenu op de telefoon: indien tumor toets 1, indien geen tumor toets 2. Andere opties zijn niet mogelijk.
In het AVL was uiteraard ook geen tumor zichtbaar, maar door "out of the box" te denken hebben ze wel de oorspronkelijke plaats van de tumor weten te traceren. De radioloog heeft gezocht naar mogelijke plekken (licht afwijkend van ander borstweefsel) om vervolgens door middel van een punctie wat weefsel op de plek weg te halen om te controleren of er misschien nog enkele tumorcellen te vinden waren. Blijkbaar is dat eigenlijk altijd het geval bij mijn soort kanker; daarom moet ook te allen tijde een borstoperatie plaatsvinden. Deze werkwijze is ter plekke verzonnen, er is geen vast protocol. En er zijn inderdaad tumorcellen aangetroffen.
Toen ik vroeg of de uitslag van de tumorcellen direct bekend zou zijn, gaf de radioloog als antwoord dat dat niet het geval zou zijn, maar 's middags pas. Nou, voor onze begrippen is dat gelijk, om nog maar een verschil in beleving tussen Vlissingen en Amsterdam aan te geven.
Vervolgens hebben de radioloog en de chirurg aan de hand van de bevindingen en de informatie die vanuit Vlissingen was opgestuurd met elkaar overlegd of borstbesparing mogelijk was. Tevens is nog een tweede chirurg geraadpleegd. De chirurg heeft ons ook de foto's, de MRI en de echo's laten zien. Ik snap nu ook veel duidelijker waarom de tweede chirurg in Vlissingen had geconstateerd dat amputatie noodzakelijk was (ook voordat de marker niet geplaatst kon worden). Er zat namelijk een hele rare lange uitloper aan de tumor. De tumor was niet netjes 1 klomp. Als die sliert bij de tumor wordt opgeteld dan zou het formaat veel groter zijn en de tumor in een andere categorie (lees ander protocol) vallen.
Conclusie: er gaat een borstbesparende,, borstverkleinende operatie plaatsvinden (in Amsterdam). Er moet wat meer worden weggesneden dan wanneer er nog een deel van de tumor aanwezig zou zijn, maar gezien het borstvolume is dat mogelijk. Omdat bij een dergelijke operatie altijd bestraling moet plaatsvinden, kunnen de lymfeklieren blijven zitten. Deze worden dan meebestraald. Na de bestraling volgt een tweede operatie voor de andere borst, zodat ik niet scheef ga lopen :-)
Vervolgens kon ik dus weer terug naar de radioloog voor het zetten van de marker. Dat gebeurt wezenlijk anders dan in Vlissingen. Middels een echo is een radioactieve marker ingebracht op de oorspronkelijke plaats. Dat ging in twee keer, want de eerste keer bleef de marker in de naald zitten. Erg grappig om te zien dat ze dit met een geigerteller controleren. Zodra dat ding in de buurt van mijn borst kwam, begon het als een waanzinnige te piepen.
Daarna nog een mammogram om te kijken of de marker op de juiste plaats zat. En tenslotte nog een afspraak inplannen met de anesthesist en de plastisch chirurg. Al met al hebben we er dus de hele dag gezeten in plaats van tot de lunch. Ivor had Mika nog een appje gestuurd dat het later zou worden. Toen mijn schoonmoeder opmerkte dat het dan toch wel lang duurde in het ziekenhuis, zei Mika: "Welnee, die zijn gewoon een terrasje pakken en een hapje eten.". Hoe goed kent hij ons? :-)
