Zwaar, heel zwaar

Ik weet geen betere titel voor dit bericht. Het is namelijk wat ik gisteren wel 100 keer heb gedacht. Het is zwaar, heel zwaar. Mijn zwaarste dagen tot nu toe waren een lachertje vergeleken met gisteren. En zo te voelen gaat vandaag ook zwaar, heel zwaar worden.

Ik ben zo moe. Niet het moe zoals je slaap hebt, maar echt fysieke moeheid. Zo moe dat als ik van de kamer naar de keuken moet lopen, ik me daar eerst op voorbereid. Ik ga op de rand van de bank zitten om mezelf te motiveren op te staan. Vervolgens duurt het nog een paar minuten voordat ik daadwerkelijk op sta.

Ik moet naar boven naar de wc of om mijn tanden te poetsen. Mijn benen willen niet. Ik ga op handen en voeten de trap op. Eenmaal bovenaan zie ik sterretjes en overweeg ik de rest van de dag boven te blijven. Als ik nu minder drink, hoef ik ook minder naar de wc.... Nou ja, ook geen optie.

Ivor is gisteren een paar uurtjes eerder naar huis gekomen. Op zich was dat niet nodig. Het is niet dat ik me niet red alleen, zo erg is het ook weer niet. Maar het was wel erg fijn. Op een gegeven moment voelde ik mezelf zo zielig en het is dan fijn dat iemand je komt opbeuren. Vooral Ivor waar ik gewoon tegen aan kan janken en die dan zegt dat het weer "dolle dinsdag" is en me weer aan het lachen krijgt.
Ik denk dat het voor Ivor ook wel fijn is te voelen dat hij nodig is. Als je aan de zijlijn staat en je ziet iemand met zichzelf worstelen, is het fijn iets te kunnen doen.

Grote bewondering heb ik nu ook voor de mannen in de Tour de France. Cancellara die met twee gebroken rugwervels de etappe uitrijdt, Thomas die tegen een betonnen paal knalt en vervolgens weer op de fiets klimt. Hoe doen die mannen dat? Wat ik voel noemen zij waarschijnlijk gewoon vermoeide benen. Even eruit fietsen en weer doorgaan. Ongelooflijk. Ik zou vandaag graag een beetje van hun doorzettingsvermogen lenen.