Mug

Vannacht heb ik weer een paar uur niet kunnen slapen. Dit keer was de oorzaak een mug. Ik slaap notabene met oordoppen in, maar het irritante geluid van die rotbeestjes gaat overal doorheen. Eigenlijk denk ik dat ze me nog niet steken met de chemozooi nog in mijn lijf, maar ja om daar nu op te vertrouwen... Dus kruip ik helemaal onder de dekens, veel te warm natuurlijk. Met als gevolg dat ik alleen maar lig te woelen.

Dus lag ik het hele kankerproces (vergeef me de woordkeuze) nog eens te overdenken. Duidelijk is dat ik veel vermoeider ben dan de vorige twee chemo's. Na de eerste chemo ben ik op maandag gaan werken. Daar moet ik nu echt niet aan denken. Aan de andere kant had ik veel meer meer spierpijn. De eerste keer in mijn benen en mijn rug, de tweede keer alleen mijn benen. De eerste keer kon ik er op zondag al niet meer van slapen. Het is nu maandag en ik voel wel wat, maar niet genoeg om al aan de ibuprofen te beginnen. Het is mooi weer, dus om de spieren los te houden en niet teveel toe te geven aan de vermoeidheid, ga ik zo maar even een stukje lopen. Het vervelendste blijf ik toch de smaak te vinden. Ivor had zijn lekkere macaronischotel gemaakt, maar ik heb het bij kale ellebogen met komkommer gehouden. Maar goed, ik lijk er dus weer aardig doorheen te rollen deze keer.

Waar ik ook aan moest denken was over boosheid bij mensen met kanker. Ik lees regelmatig dat mensen zich afvragen waarom ze kanker hebben gekregen, ze vinden het onrechtvaardig, zijn soms zelfs jaloers op mensen die het niet hebben terwijl die slechter leven dan zij. Daar kan ik dus met mijn verstand niet bij.

Ik heb me vannacht afgevraagd waarop ik dan boos zou moeten zijn. Op mezelf misschien? Zou ik, als ik gezonder zou leven (minder kilo's, meer beweging, minder alcohol, minder stress), wellicht geen monster bij me dragen? Geen idee, misschien wel, misschien niet. Ik ben gelukkig met mijn levensstijl en dat draagt toch ook weer bij aan een langer leven? En achteraf is het een koe in de kont kijken.

En waarom zou het onrechtvaardig zijn dat juist ik borstkanker heb gekregen? Ook geen idee. E'en op de drie mensen overlijdt uiteindelijk aan kanker. De meesten zijn een beetje ouder dan ik als ze kanker krijgen, maar toch. Vroeger kregen we de kans niet om aan kanker dood te gaan. Door onhygi"ensche omstandigheden gingen we wel dood aan andere ziektes. Voor mij is kanker dus meer een toevalstreffer. Ik vind het daarom op zijn zachts gezegd wel erg egocentrisch om te denken dat het jou niet had mogen treffen en een ander wel.

Het mag duidelijk zijn, ik ben niet boos. Boosheid vind ik (met name hierbij) een nutteloze emotie. Het kost alleen maar energie die je beter ergens anders voor kunt inzetten. Na dit allemaal overdacht te hebben voelde ik me weer gewoon moe. Ik had de mug al een tijdje niet niet gehoord en ben nog lekker in slaap gevallen.