Op de heenweg in de auto hadden Ivor en ik het er natuurlijk over. Wij denken allebei dat de tumor is geslonken. De vraag is alleen of het genoeg is. Dus voor het stoplicht kneep Ivor nog even in mijn borst om het nogmaals te voelen. Niet zo'n handig ogenblik met al die auto's om je heen... :-)
Ik was blij dat ik al om 9.00 uur een afspraak had. Ik vind het namelijk helemaal niks en zo hoefde ik er niet de hele dag tegenop te zien. Voor degenen die het geluk hebben nog nooit met een MRI te hoeven kennismaken, plaats ik hier een foto van het apparaat.
Het is een hele smalle buis waar je helemaal in moet. Als je niet claustrofobisch bent, dan word je het wel in zo'n ding. Je zit compleet opgesloten in een ruimte van 70 cm doorsnee. Daarbij maakt het een heibels kabaal en je mag absoluut niet bewegen. Ik heb echt liever chemo dan een MRI. Gelukkig hoefde ik maar een kwartier.
Om dat kwartier een beetje fatsoenlijk door te komen, krijg je een koptelefoon met muziek op. Tegenwoordig hebben ze Spotify, dus je kunt kiezen wat je wilt. De vorige keer had ik top 40-muziek genomen, maar het blijkt dat ik daar te oud voor ben. Ik kende geen enkel liedje...
Dus dit keer dacht ik Guus Meeuwis te nemen. Een beetje vrolijk (het dondert en het bliksemt meters bier), teksten die ik ken en natuurlijk de herinnering aan het concert waar we laatst naar toe zijn geweest.
Nou, daarmee had ik de plank echt mis geslagen! In plaats van leuke, vrolijke, opbeurende feestmuziek, kreeg ik de ballads. Met als hoogtepunt "Zeg me dat het niet zo is."........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten