The day after

Zo, even twee dagen genoten van het goede nieuws. Dinsdagmiddag zijn we naar Eindhoven geweest en de kinderen hebben beide een PSV-tenue gekregen en we zijn uitgebreid gaan eten. Uiteraard bij een restaurant met grote stukken vlees, want dat smaakt. :-) En een mojito op het terras en twee flinke wijntjes bij het eten gedronken.

Mijn "eigen" verpleegkundig specialist had dinsdag vakantie dus we kregen een vervanger. Minstens net zo goed, leuke vrouw, dus geen probleem. Wel meteen een uur wachttijd, maar dat had er dus mee te maken dat ze niet alle dossiers kende en zich moest inlezen.

Het eerste wat ze zei was "forse reductie van de tumor". Ik schoot meteen vol. Waarschijnlijk had het niet uitgemaakt wat ze had gezegd, want mijn tranen zaten van de zenuwen toch al hoog. Maar wat een opluchting. De daadwerkelijke tumor (zonder al het andere weefsel eromheen) was oorspronkelijk circa 4 x 4 x 4 cm. Inmiddels is het nu 2 x 2 x 3 cm. Ik schreef dinsdag dat de tumor is gehalveerd, maar iemand die goed kan rekenen weet dat het nog veel meer is.

De chemo slaat zo goed aan dat het zelfs mogelijk is dat de tumor geheel kan verdwijnen, maar het beleid blijft hetzelfde. Dus hierna volgt hoe dan ook nog operatie, bestraling en hormoonbehandeling. Maar de kans op een borstbesparende operatie is nu wel aanzienlijk. Mika vroeg of ik toch niet liever een "mooie nieuwe borst" wilde hebben. Nee Miek, toch liever mijn eigen hangtieten, haha!

Vervolgens hebben we het nog over de bijwerkingen gehad. Waar de verpleegkundig specialist zich zorgen over maakt zijn de tintelingen in mijn tenen en duimen. Dit kan de fijne motoriek namelijk blijvend aantasten. Ze wilde dus met de oncoloog overleggen of de chemo toch niet aangepast moet worden, Ik "wil" eigenlijk op zijn minst nog eenzelfde kuur, gezien het resultaat. Gelukkig bleken we langs elkaar heen te praten, want ze dacht dat ik al op twee dagen voor de volgende kuur zat, maar dat duurt nog een week. Dinsdag zit ik er weer en dan hoop ik dus dat de tintelingen verminderd zijn.

Verder heb ik last van druk op mijn borstkas. En hoewel mijn bloeddruk mooi laag blijft, neemt mijn hartslag bij elke kuur toe (van 72 naar 79 naar 88). En dinsdag was het zelfs rond de 100. Nou is dat laatste niet gek na de zenuwen van de dagen ervoor, dus dat was nog niet erg zorgwekkend. Maar om uit te sluiten dat het niet mijn hart was (aantasting is ook een bekende bijwerking...) is toch mijn bloed gecontroleerd en is er een hartfilmpje gemaakt. Dit bleek allemaal goed te zijn en gisteren heb ik zelf mijn hartslag nog gecontroleerd en die zat het inmiddels op 80. Ook de druk is afgenomen, dus ik denk dat het toch een uiting van stress was.

Inmiddels is het dus weer "life as usual". We hadden nu eigenlijk op Ibiza moeten zitten en als ik naar buiten kijk vind ik het nu wel heel jammer dat we daar niet zitten. Als troost gaan we dit weekend naar Scheveningen. De weersvooruitzichten zijn gelukkig goed.