Vandaag weer op controle geweest. De bloedwaardes zijn weer goed, ik mag donderdag aanval nummer drie inzetten.
Tevens heeft de verpleegkundig specialist mijn borst onderzocht om te kijken of het monster inderdaad geslonken was. Ze zei letterlijk: "Volgens mij is hij ook kleiner dan de vorige keer". Knap van haar, want iedereen in het ziekenhuis heeft inmiddels de borst gezien en betast, maar zij niet... Maar goed, aangezien ik volgende week een MRI krijg die objectief kan laten zien of de tumor kleiner is, heb ik er maar niks van gezegd.
Verder even aangekaart dat ik sinds een week last heb van mijn linkerarm. Als ik deze strek is het net of ik een stukje spier tekort kom. En wat me iet of wat zorgen baarde is dat er van die gekke putjes zichtbaar zijn zoals ook in eerste instantie bij mijn borst het geval was. Uiteraard heb ik gegoogled (ja ja, ik weet dat je dat beter niet kunt doen), maar uitzaaiingen laten zich op deze manier niet zo zien. Het blijkt dat het komt door de Adriamycine (de roodgekleurde chemo van de TAC-kuur). Dit heeft nu al mijn aders aangetast. Ik wist wel dat dit kon gebeuren, maar nu al na de tweede kuur is wel even balen. Het is namelijk blijvend.
De vraag is nu of ik donderdag het infuus weer in de linkerarm laat zetten of in de rechterarm. De verpleegkundig specialist adviseerde om af te wisselen. Maar ja, dan heb ik straks in beide armen last. Niet afwisselen betekent weer dat het in de linkerarm kan verergeren. Ik vraag het donderdag nog wel een keertje aan de verpleegkundigen op de afdeling.
Vanmorgen was ook Mika's laatste schooldag van de basisschool (nu word ik echt oud...). Vanmiddag is het eindfeest, voor het eerst in acht jaar met slecht weer. En nu heb ik zoveel sjaaltjes en mutsjes, blijkt toch dat ik er nog eentje mis: een regenkapje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten