Zo, even twee dagen genoten van het goede nieuws. Dinsdagmiddag zijn we naar Eindhoven geweest en de kinderen hebben beide een PSV-tenue gekregen en we zijn uitgebreid gaan eten. Uiteraard bij een restaurant met grote stukken vlees, want dat smaakt. :-) En een mojito op het terras en twee flinke wijntjes bij het eten gedronken.
Mijn "eigen" verpleegkundig specialist had dinsdag vakantie dus we kregen een vervanger. Minstens net zo goed, leuke vrouw, dus geen probleem. Wel meteen een uur wachttijd, maar dat had er dus mee te maken dat ze niet alle dossiers kende en zich moest inlezen.
Het eerste wat ze zei was "forse reductie van de tumor". Ik schoot meteen vol. Waarschijnlijk had het niet uitgemaakt wat ze had gezegd, want mijn tranen zaten van de zenuwen toch al hoog. Maar wat een opluchting. De daadwerkelijke tumor (zonder al het andere weefsel eromheen) was oorspronkelijk circa 4 x 4 x 4 cm. Inmiddels is het nu 2 x 2 x 3 cm. Ik schreef dinsdag dat de tumor is gehalveerd, maar iemand die goed kan rekenen weet dat het nog veel meer is.
De chemo slaat zo goed aan dat het zelfs mogelijk is dat de tumor geheel kan verdwijnen, maar het beleid blijft hetzelfde. Dus hierna volgt hoe dan ook nog operatie, bestraling en hormoonbehandeling. Maar de kans op een borstbesparende operatie is nu wel aanzienlijk. Mika vroeg of ik toch niet liever een "mooie nieuwe borst" wilde hebben. Nee Miek, toch liever mijn eigen hangtieten, haha!
Vervolgens hebben we het nog over de bijwerkingen gehad. Waar de verpleegkundig specialist zich zorgen over maakt zijn de tintelingen in mijn tenen en duimen. Dit kan de fijne motoriek namelijk blijvend aantasten. Ze wilde dus met de oncoloog overleggen of de chemo toch niet aangepast moet worden, Ik "wil" eigenlijk op zijn minst nog eenzelfde kuur, gezien het resultaat. Gelukkig bleken we langs elkaar heen te praten, want ze dacht dat ik al op twee dagen voor de volgende kuur zat, maar dat duurt nog een week. Dinsdag zit ik er weer en dan hoop ik dus dat de tintelingen verminderd zijn.
Verder heb ik last van druk op mijn borstkas. En hoewel mijn bloeddruk mooi laag blijft, neemt mijn hartslag bij elke kuur toe (van 72 naar 79 naar 88). En dinsdag was het zelfs rond de 100. Nou is dat laatste niet gek na de zenuwen van de dagen ervoor, dus dat was nog niet erg zorgwekkend. Maar om uit te sluiten dat het niet mijn hart was (aantasting is ook een bekende bijwerking...) is toch mijn bloed gecontroleerd en is er een hartfilmpje gemaakt. Dit bleek allemaal goed te zijn en gisteren heb ik zelf mijn hartslag nog gecontroleerd en die zat het inmiddels op 80. Ook de druk is afgenomen, dus ik denk dat het toch een uiting van stress was.
Inmiddels is het dus weer "life as usual". We hadden nu eigenlijk op Ibiza moeten zitten en als ik naar buiten kijk vind ik het nu wel heel jammer dat we daar niet zitten. Als troost gaan we dit weekend naar Scheveningen. De weersvooruitzichten zijn gelukkig goed.
donderdag 30 juli 2015
dinsdag 28 juli 2015
2-1
Even een snel berichtje voor iedereen die met me meeleeft:
Het monster is gehalveerd! Officieel: "forse reductie".
De chemo's slaan uitstekend aan.
Er zit nog een verhaal aan vast, maar dat zal ik morgen schrijven.
Nu gaan we lekker met z'n viertjes weg om het te vieren.
Ik ben zo blij!!
Het monster is gehalveerd! Officieel: "forse reductie".
De chemo's slaan uitstekend aan.
Er zit nog een verhaal aan vast, maar dat zal ik morgen schrijven.
Nu gaan we lekker met z'n viertjes weg om het te vieren.
Ik ben zo blij!!
maandag 27 juli 2015
Wachten
Ik weet niks te schrijven. Dit is de dag voor de uitslag van de MRI. Ik zou willen dat deze dag voorbij is, de dag van het wachten. Ik zit deze dag uit en wil niet verder dan morgen denken.
Ik wil uitgaan van het positieve. Maar ik heb nu al twee keer de deksel op de neus gehad, dus ik ga nu maar van niks uit. Er hangt zoveel van af. Als morgen goed is, dan komt de rest ook goed. Als morgen niet goed is, dan zijn we weer terug bij af.
Was deze dag maar voorbij.
Ik wil uitgaan van het positieve. Maar ik heb nu al twee keer de deksel op de neus gehad, dus ik ga nu maar van niks uit. Er hangt zoveel van af. Als morgen goed is, dan komt de rest ook goed. Als morgen niet goed is, dan zijn we weer terug bij af.
Was deze dag maar voorbij.
zaterdag 25 juli 2015
Ongeduldig
Vandaag is het zaterdag, ruim een week na de chemo. "Normaalgesproken" (wat is normaal gesproken?) ben ik dan weer min of meer op en top. De vermoeidheid zette deze keer eerder in, maar blijft ook langer hangen. Ik heb ook meer "last" van bijwerkingen. Ik zet het tussen aanhalingstekens, omdat elke bijwerking nauwelijks de moeite is. Lichte pijn in benen en rug, wat wazig zien door te weinig traanvocht, ietwat last van mijn keel, een lichte druk op de borstkas, een beetje tinteltenen en lichte diarree. Per stuk stelt het werkelijk niks voor; ik neem er ook niks tegen in of zo. Maar bij elkaar zorgt het ervoor dat ik me nog niet helemaal fit voel.
Ik ben ook ongeduldig. Ik vind dat ik nu weer "recht" heb op twee goede weken. En dus gedraag ik me daarnaar. Donderdagavond naar de kermis in Vlissingen geweest tot na middernacht. Te weinig slaap gehad, maar vrijdagmiddag niet gaan slapen. In plaats daarvan plantjes en spulletjes voor de tuin gehaald. Onder meer een leuk tuintafeltje in de verkeerde kleur, die ik meteen maar zwart heb gespoten. Dat was dus allemaal teveel van het goede. Gisteravond kwam ik dus echt de man met de hamer tegen. Met als gevolg dat ik om 21.00 uur uitgeteld op mijn bed lag maar vervolgens van de vermoeidheid niet kon slapen...
Vandaag dus beter naar mijn lichaam geluisterd. Rustig aan gedaan en vanmiddag ruim een uur geslapen. Het is nu weer 21.00 uur, maar ik ga (hoef) gelukkig nog niet naar bed. Morgen ben ik weer helemaal fit en gaan we weer volle bak :-)
Ik ben ook ongeduldig. Ik vind dat ik nu weer "recht" heb op twee goede weken. En dus gedraag ik me daarnaar. Donderdagavond naar de kermis in Vlissingen geweest tot na middernacht. Te weinig slaap gehad, maar vrijdagmiddag niet gaan slapen. In plaats daarvan plantjes en spulletjes voor de tuin gehaald. Onder meer een leuk tuintafeltje in de verkeerde kleur, die ik meteen maar zwart heb gespoten. Dat was dus allemaal teveel van het goede. Gisteravond kwam ik dus echt de man met de hamer tegen. Met als gevolg dat ik om 21.00 uur uitgeteld op mijn bed lag maar vervolgens van de vermoeidheid niet kon slapen...
Vandaag dus beter naar mijn lichaam geluisterd. Rustig aan gedaan en vanmiddag ruim een uur geslapen. Het is nu weer 21.00 uur, maar ik ga (hoef) gelukkig nog niet naar bed. Morgen ben ik weer helemaal fit en gaan we weer volle bak :-)
donderdag 23 juli 2015
MRI
Zo, de daldagen zitten er weer op. Vanaf vandaag weer de etappes berg op. Meteen een belangrijke dag, want ik moest vanmorgen voor een MRI om te kijken of de chemo's aanslaan. Helaas krijg ik de uitslag pas dinsdag, dus we gaan een paar spannende dagen tegemoet.
Op de heenweg in de auto hadden Ivor en ik het er natuurlijk over. Wij denken allebei dat de tumor is geslonken. De vraag is alleen of het genoeg is. Dus voor het stoplicht kneep Ivor nog even in mijn borst om het nogmaals te voelen. Niet zo'n handig ogenblik met al die auto's om je heen... :-)
Ik was blij dat ik al om 9.00 uur een afspraak had. Ik vind het namelijk helemaal niks en zo hoefde ik er niet de hele dag tegenop te zien. Voor degenen die het geluk hebben nog nooit met een MRI te hoeven kennismaken, plaats ik hier een foto van het apparaat.
Het is een hele smalle buis waar je helemaal in moet. Als je niet claustrofobisch bent, dan word je het wel in zo'n ding. Je zit compleet opgesloten in een ruimte van 70 cm doorsnee. Daarbij maakt het een heibels kabaal en je mag absoluut niet bewegen. Ik heb echt liever chemo dan een MRI. Gelukkig hoefde ik maar een kwartier.
Om dat kwartier een beetje fatsoenlijk door te komen, krijg je een koptelefoon met muziek op. Tegenwoordig hebben ze Spotify, dus je kunt kiezen wat je wilt. De vorige keer had ik top 40-muziek genomen, maar het blijkt dat ik daar te oud voor ben. Ik kende geen enkel liedje...
Dus dit keer dacht ik Guus Meeuwis te nemen. Een beetje vrolijk (het dondert en het bliksemt meters bier), teksten die ik ken en natuurlijk de herinnering aan het concert waar we laatst naar toe zijn geweest.
Nou, daarmee had ik de plank echt mis geslagen! In plaats van leuke, vrolijke, opbeurende feestmuziek, kreeg ik de ballads. Met als hoogtepunt "Zeg me dat het niet zo is."........
Op de heenweg in de auto hadden Ivor en ik het er natuurlijk over. Wij denken allebei dat de tumor is geslonken. De vraag is alleen of het genoeg is. Dus voor het stoplicht kneep Ivor nog even in mijn borst om het nogmaals te voelen. Niet zo'n handig ogenblik met al die auto's om je heen... :-)
Ik was blij dat ik al om 9.00 uur een afspraak had. Ik vind het namelijk helemaal niks en zo hoefde ik er niet de hele dag tegenop te zien. Voor degenen die het geluk hebben nog nooit met een MRI te hoeven kennismaken, plaats ik hier een foto van het apparaat.
Het is een hele smalle buis waar je helemaal in moet. Als je niet claustrofobisch bent, dan word je het wel in zo'n ding. Je zit compleet opgesloten in een ruimte van 70 cm doorsnee. Daarbij maakt het een heibels kabaal en je mag absoluut niet bewegen. Ik heb echt liever chemo dan een MRI. Gelukkig hoefde ik maar een kwartier.
Om dat kwartier een beetje fatsoenlijk door te komen, krijg je een koptelefoon met muziek op. Tegenwoordig hebben ze Spotify, dus je kunt kiezen wat je wilt. De vorige keer had ik top 40-muziek genomen, maar het blijkt dat ik daar te oud voor ben. Ik kende geen enkel liedje...
Dus dit keer dacht ik Guus Meeuwis te nemen. Een beetje vrolijk (het dondert en het bliksemt meters bier), teksten die ik ken en natuurlijk de herinnering aan het concert waar we laatst naar toe zijn geweest.
Nou, daarmee had ik de plank echt mis geslagen! In plaats van leuke, vrolijke, opbeurende feestmuziek, kreeg ik de ballads. Met als hoogtepunt "Zeg me dat het niet zo is."........
woensdag 22 juli 2015
Zwaar, heel zwaar
Ik weet geen betere titel voor dit bericht. Het is namelijk wat ik gisteren wel 100 keer heb gedacht. Het is zwaar, heel zwaar. Mijn zwaarste dagen tot nu toe waren een lachertje vergeleken met gisteren. En zo te voelen gaat vandaag ook zwaar, heel zwaar worden.
Ik ben zo moe. Niet het moe zoals je slaap hebt, maar echt fysieke moeheid. Zo moe dat als ik van de kamer naar de keuken moet lopen, ik me daar eerst op voorbereid. Ik ga op de rand van de bank zitten om mezelf te motiveren op te staan. Vervolgens duurt het nog een paar minuten voordat ik daadwerkelijk op sta.
Ik moet naar boven naar de wc of om mijn tanden te poetsen. Mijn benen willen niet. Ik ga op handen en voeten de trap op. Eenmaal bovenaan zie ik sterretjes en overweeg ik de rest van de dag boven te blijven. Als ik nu minder drink, hoef ik ook minder naar de wc.... Nou ja, ook geen optie.
Ivor is gisteren een paar uurtjes eerder naar huis gekomen. Op zich was dat niet nodig. Het is niet dat ik me niet red alleen, zo erg is het ook weer niet. Maar het was wel erg fijn. Op een gegeven moment voelde ik mezelf zo zielig en het is dan fijn dat iemand je komt opbeuren. Vooral Ivor waar ik gewoon tegen aan kan janken en die dan zegt dat het weer "dolle dinsdag" is en me weer aan het lachen krijgt.
Ik denk dat het voor Ivor ook wel fijn is te voelen dat hij nodig is. Als je aan de zijlijn staat en je ziet iemand met zichzelf worstelen, is het fijn iets te kunnen doen.
Grote bewondering heb ik nu ook voor de mannen in de Tour de France. Cancellara die met twee gebroken rugwervels de etappe uitrijdt, Thomas die tegen een betonnen paal knalt en vervolgens weer op de fiets klimt. Hoe doen die mannen dat? Wat ik voel noemen zij waarschijnlijk gewoon vermoeide benen. Even eruit fietsen en weer doorgaan. Ongelooflijk. Ik zou vandaag graag een beetje van hun doorzettingsvermogen lenen.
Ik ben zo moe. Niet het moe zoals je slaap hebt, maar echt fysieke moeheid. Zo moe dat als ik van de kamer naar de keuken moet lopen, ik me daar eerst op voorbereid. Ik ga op de rand van de bank zitten om mezelf te motiveren op te staan. Vervolgens duurt het nog een paar minuten voordat ik daadwerkelijk op sta.
Ik moet naar boven naar de wc of om mijn tanden te poetsen. Mijn benen willen niet. Ik ga op handen en voeten de trap op. Eenmaal bovenaan zie ik sterretjes en overweeg ik de rest van de dag boven te blijven. Als ik nu minder drink, hoef ik ook minder naar de wc.... Nou ja, ook geen optie.
Ivor is gisteren een paar uurtjes eerder naar huis gekomen. Op zich was dat niet nodig. Het is niet dat ik me niet red alleen, zo erg is het ook weer niet. Maar het was wel erg fijn. Op een gegeven moment voelde ik mezelf zo zielig en het is dan fijn dat iemand je komt opbeuren. Vooral Ivor waar ik gewoon tegen aan kan janken en die dan zegt dat het weer "dolle dinsdag" is en me weer aan het lachen krijgt.
Ik denk dat het voor Ivor ook wel fijn is te voelen dat hij nodig is. Als je aan de zijlijn staat en je ziet iemand met zichzelf worstelen, is het fijn iets te kunnen doen.
Grote bewondering heb ik nu ook voor de mannen in de Tour de France. Cancellara die met twee gebroken rugwervels de etappe uitrijdt, Thomas die tegen een betonnen paal knalt en vervolgens weer op de fiets klimt. Hoe doen die mannen dat? Wat ik voel noemen zij waarschijnlijk gewoon vermoeide benen. Even eruit fietsen en weer doorgaan. Ongelooflijk. Ik zou vandaag graag een beetje van hun doorzettingsvermogen lenen.
dinsdag 21 juli 2015
targetloze joggingbroekdag
Ik voel het al, vandaag de zwaarste dag. Lome benen, puffend de trap op, alles in bejaardentempo. Vandaag ga ik eraan toegeven. Gewoon een hele dag niks doen, een beetje bankhangen, Netflixen, domme spelletjes op mijn telefoon doen, een compleet boek uitlezen en als me dat al teveel wordt nog een middagslaapje ook.
Het kan vandaag ook. Mika gaat met een vriendje naar Eindhoven, naar de PSV-fandag. Ivor moet de hele dag werken en alle boodschappen zijn in huis. Ik heb dus de hele dag voor mezelf. Het zou zomaar een normale vakantiedag kunnen zijn, een dag waarop niks hoeft. Op de camping doe ik tenslotte ook wel eens een hele dag helemaal niks.
Toch voelt het niet als vakantie. Het verschil zit hem in de vrijwilligheid, of eigenlijk in het ontbreken ervan. Ik word gedwongen rustig aan te doen op een moment dat ik dat zelf niet wil. En dat vind ik niet leuk...
Maar de vorige twee eerste dinsdagen waren ook niet goed bevallen. Chagrijnig, verveeld en vervelend ben ik die dagen doorgekomen. Met als gevolg ruzie met Ivor. Dat moet deze keer anders. En dus heb ik mijn flodder campingbroek aangetrokken (speciaal voor de gelegenheid gekocht, echt waar!) en ligt mijn e-reader klaar voor een lekker dagje relaxen. Als ik nou water in een wijnglas schenk en mijn pilletjes op een leuk tapasschaaltje leg, ga ik misschien zelf ook nog in het vakantiegevoel geloven.
Het kan vandaag ook. Mika gaat met een vriendje naar Eindhoven, naar de PSV-fandag. Ivor moet de hele dag werken en alle boodschappen zijn in huis. Ik heb dus de hele dag voor mezelf. Het zou zomaar een normale vakantiedag kunnen zijn, een dag waarop niks hoeft. Op de camping doe ik tenslotte ook wel eens een hele dag helemaal niks.
Toch voelt het niet als vakantie. Het verschil zit hem in de vrijwilligheid, of eigenlijk in het ontbreken ervan. Ik word gedwongen rustig aan te doen op een moment dat ik dat zelf niet wil. En dat vind ik niet leuk...
Maar de vorige twee eerste dinsdagen waren ook niet goed bevallen. Chagrijnig, verveeld en vervelend ben ik die dagen doorgekomen. Met als gevolg ruzie met Ivor. Dat moet deze keer anders. En dus heb ik mijn flodder campingbroek aangetrokken (speciaal voor de gelegenheid gekocht, echt waar!) en ligt mijn e-reader klaar voor een lekker dagje relaxen. Als ik nou water in een wijnglas schenk en mijn pilletjes op een leuk tapasschaaltje leg, ga ik misschien zelf ook nog in het vakantiegevoel geloven.
maandag 20 juli 2015
Mug
Vannacht heb ik weer een paar uur niet kunnen slapen. Dit keer was de oorzaak een mug. Ik slaap notabene met oordoppen in, maar het irritante geluid van die rotbeestjes gaat overal doorheen. Eigenlijk denk ik dat ze me nog niet steken met de chemozooi nog in mijn lijf, maar ja om daar nu op te vertrouwen... Dus kruip ik helemaal onder de dekens, veel te warm natuurlijk. Met als gevolg dat ik alleen maar lig te woelen.
Dus lag ik het hele kankerproces (vergeef me de woordkeuze) nog eens te overdenken. Duidelijk is dat ik veel vermoeider ben dan de vorige twee chemo's. Na de eerste chemo ben ik op maandag gaan werken. Daar moet ik nu echt niet aan denken. Aan de andere kant had ik veel meer meer spierpijn. De eerste keer in mijn benen en mijn rug, de tweede keer alleen mijn benen. De eerste keer kon ik er op zondag al niet meer van slapen. Het is nu maandag en ik voel wel wat, maar niet genoeg om al aan de ibuprofen te beginnen. Het is mooi weer, dus om de spieren los te houden en niet teveel toe te geven aan de vermoeidheid, ga ik zo maar even een stukje lopen. Het vervelendste blijf ik toch de smaak te vinden. Ivor had zijn lekkere macaronischotel gemaakt, maar ik heb het bij kale ellebogen met komkommer gehouden. Maar goed, ik lijk er dus weer aardig doorheen te rollen deze keer.
Waar ik ook aan moest denken was over boosheid bij mensen met kanker. Ik lees regelmatig dat mensen zich afvragen waarom ze kanker hebben gekregen, ze vinden het onrechtvaardig, zijn soms zelfs jaloers op mensen die het niet hebben terwijl die slechter leven dan zij. Daar kan ik dus met mijn verstand niet bij.
Ik heb me vannacht afgevraagd waarop ik dan boos zou moeten zijn. Op mezelf misschien? Zou ik, als ik gezonder zou leven (minder kilo's, meer beweging, minder alcohol, minder stress), wellicht geen monster bij me dragen? Geen idee, misschien wel, misschien niet. Ik ben gelukkig met mijn levensstijl en dat draagt toch ook weer bij aan een langer leven? En achteraf is het een koe in de kont kijken.
En waarom zou het onrechtvaardig zijn dat juist ik borstkanker heb gekregen? Ook geen idee. E'en op de drie mensen overlijdt uiteindelijk aan kanker. De meesten zijn een beetje ouder dan ik als ze kanker krijgen, maar toch. Vroeger kregen we de kans niet om aan kanker dood te gaan. Door onhygi"ensche omstandigheden gingen we wel dood aan andere ziektes. Voor mij is kanker dus meer een toevalstreffer. Ik vind het daarom op zijn zachts gezegd wel erg egocentrisch om te denken dat het jou niet had mogen treffen en een ander wel.
Het mag duidelijk zijn, ik ben niet boos. Boosheid vind ik (met name hierbij) een nutteloze emotie. Het kost alleen maar energie die je beter ergens anders voor kunt inzetten. Na dit allemaal overdacht te hebben voelde ik me weer gewoon moe. Ik had de mug al een tijdje niet niet gehoord en ben nog lekker in slaap gevallen.
Dus lag ik het hele kankerproces (vergeef me de woordkeuze) nog eens te overdenken. Duidelijk is dat ik veel vermoeider ben dan de vorige twee chemo's. Na de eerste chemo ben ik op maandag gaan werken. Daar moet ik nu echt niet aan denken. Aan de andere kant had ik veel meer meer spierpijn. De eerste keer in mijn benen en mijn rug, de tweede keer alleen mijn benen. De eerste keer kon ik er op zondag al niet meer van slapen. Het is nu maandag en ik voel wel wat, maar niet genoeg om al aan de ibuprofen te beginnen. Het is mooi weer, dus om de spieren los te houden en niet teveel toe te geven aan de vermoeidheid, ga ik zo maar even een stukje lopen. Het vervelendste blijf ik toch de smaak te vinden. Ivor had zijn lekkere macaronischotel gemaakt, maar ik heb het bij kale ellebogen met komkommer gehouden. Maar goed, ik lijk er dus weer aardig doorheen te rollen deze keer.
Waar ik ook aan moest denken was over boosheid bij mensen met kanker. Ik lees regelmatig dat mensen zich afvragen waarom ze kanker hebben gekregen, ze vinden het onrechtvaardig, zijn soms zelfs jaloers op mensen die het niet hebben terwijl die slechter leven dan zij. Daar kan ik dus met mijn verstand niet bij.
Ik heb me vannacht afgevraagd waarop ik dan boos zou moeten zijn. Op mezelf misschien? Zou ik, als ik gezonder zou leven (minder kilo's, meer beweging, minder alcohol, minder stress), wellicht geen monster bij me dragen? Geen idee, misschien wel, misschien niet. Ik ben gelukkig met mijn levensstijl en dat draagt toch ook weer bij aan een langer leven? En achteraf is het een koe in de kont kijken.
En waarom zou het onrechtvaardig zijn dat juist ik borstkanker heb gekregen? Ook geen idee. E'en op de drie mensen overlijdt uiteindelijk aan kanker. De meesten zijn een beetje ouder dan ik als ze kanker krijgen, maar toch. Vroeger kregen we de kans niet om aan kanker dood te gaan. Door onhygi"ensche omstandigheden gingen we wel dood aan andere ziektes. Voor mij is kanker dus meer een toevalstreffer. Ik vind het daarom op zijn zachts gezegd wel erg egocentrisch om te denken dat het jou niet had mogen treffen en een ander wel.
Het mag duidelijk zijn, ik ben niet boos. Boosheid vind ik (met name hierbij) een nutteloze emotie. Het kost alleen maar energie die je beter ergens anders voor kunt inzetten. Na dit allemaal overdacht te hebben voelde ik me weer gewoon moe. Ik had de mug al een tijdje niet niet gehoord en ben nog lekker in slaap gevallen.
zaterdag 18 juli 2015
paranormaal begaafd
Ik merk een duidelijk verschil met de vorige twee chemokuren. Gisteren was ik al behoorlijk moe, terwijl ik de vorige twee chemo's tot en met zaterdag toch echt hyper was. Nu had ik wel twee slechte nachten gehad, dus dat kan natuurlijk ook wel meespelen. Aan de andere kant was dit voorspeld en dus te verwachten. Zoals de verpleegkundig specialist zegt: "We laten je een marathon lopen, laten je dan herstellen maar net niet helemaal en laten je dan weer een marathon lopen. En dan zes keer."
Maar ik merk nog een duidelijk verschil: ik wordt paranormaal begaafd. :-) Misschien toch een soort chemobrein of zo. Gisteren begon het om half tien. Ik had nog geen afspraak voor het zetten van de Neulasta-injectie. Een aangezien die tussen gistermiddag 13.00 uur en vandaag 13.00 uur gezet moest worden, werd ik daar een beetje zenuwachtig van. Daarbij kan ik er slecht tegen dat het allemaal op het laatste moment gepland wordt en ik dus niks kan plannen op wat normaal nog goede dagen zijn. Dus ik bellen. Op het moment dat ik de leverancier aan de lijn had, hoorde ik al piepjes van een ander gesprek in mijn oor. Ja hoor, dat was de verpleegkundige om een afspraak te maken. Precies op hetzelfde moment als ik.
Dat gebeurde me gisteren nog twee keer. Mika was gaan spelen en ik wilde weten of hij thuis kwam lunchen of niet en dus stuurde ik een appje. Precies op het moment dat ik op verzenden drukte, kreeg ik een appje van hem binnen dat hij bij een vriendje bleef eten.
En 's middags ging ik op de website van Mika's nieuwe school kijken welke schoolbenodigdheden we moeten aanschaffen. Net toen ik las dat de webwinkel hiervoor pas 8 augustus open was, kreeg ik hetzelfde bericht via de e-mail van school binnen.
Nu hoop ik dat deze trend zich nog even doorzet. Want als het nog ietsje beter wordt, dan kan ik me de moeite besparen om te bellen, te appen of iets op te zoeken. Dan weet ik misschien van tevoren dat ik gebeld, ge-appt of gemaild wordt. :-)
Maar ik merk nog een duidelijk verschil: ik wordt paranormaal begaafd. :-) Misschien toch een soort chemobrein of zo. Gisteren begon het om half tien. Ik had nog geen afspraak voor het zetten van de Neulasta-injectie. Een aangezien die tussen gistermiddag 13.00 uur en vandaag 13.00 uur gezet moest worden, werd ik daar een beetje zenuwachtig van. Daarbij kan ik er slecht tegen dat het allemaal op het laatste moment gepland wordt en ik dus niks kan plannen op wat normaal nog goede dagen zijn. Dus ik bellen. Op het moment dat ik de leverancier aan de lijn had, hoorde ik al piepjes van een ander gesprek in mijn oor. Ja hoor, dat was de verpleegkundige om een afspraak te maken. Precies op hetzelfde moment als ik.
Dat gebeurde me gisteren nog twee keer. Mika was gaan spelen en ik wilde weten of hij thuis kwam lunchen of niet en dus stuurde ik een appje. Precies op het moment dat ik op verzenden drukte, kreeg ik een appje van hem binnen dat hij bij een vriendje bleef eten.
En 's middags ging ik op de website van Mika's nieuwe school kijken welke schoolbenodigdheden we moeten aanschaffen. Net toen ik las dat de webwinkel hiervoor pas 8 augustus open was, kreeg ik hetzelfde bericht via de e-mail van school binnen.
Nu hoop ik dat deze trend zich nog even doorzet. Want als het nog ietsje beter wordt, dan kan ik me de moeite besparen om te bellen, te appen of iets op te zoeken. Dan weet ik misschien van tevoren dat ik gebeld, ge-appt of gemaild wordt. :-)
vrijdag 17 juli 2015
Spanning
Vannacht weer ruim twee uur wakker gelegen. En wat in geen tijden is voorgekomen is dat ik ben gaan piekeren. Volgende week donderdag heb ik namelijk de MRI die uit moet wijzen of de chemo aanslaat en dat zorgt bij mij nu toch wel voor de nodige spanning.
Na de eerste chemo vond ik het resultaat bijna spectaculair te noemen. Van de tweede chemo durf ik niet met zekerheid te zeggen of het is aangeslagen. En nu, pas 1 dag na de derde kuur, doe ik niks anders dan voelen, duwen en knijpen of ik al wat verandering voel. Belachelijk natuurlijk, maar ik kan het niet laten.
Want wat als de MRI uitwijst dat de chemo's onvoldoende resultaat opleveren? Er is ons verteld dat ik de zwaarste chemokuur krijg. Aanpassing daarin lijkt me dus onmogelijk. Misschien nog een paar kuurtjes extra? Of stoppen en dan overgaan tot de operatie? Bestraling naar voren halen? En wat doet dat met het percentage overlevingskans? Iedere keer bij tegenslag gaat er een paar procentjes af...
Zoveel vragen en ik kan er nu niks mee. Ik kan altijd mailen of bellen naar de verpleegkundig specialist, maar zij kan nu toch ook niks zinnigs zeggen zonder MRI. Afwachten tot dinsdag 28 juli dan maar, want dan krijg ik de uitslag. Dat wordt een lange anderhalve week...
Maar in het donker is altijd alles erger dan overdag en gelukkig werd het vroeg licht. Ik bedacht me dus ook nog iets leuks dat ik gisteren vergeten te vertellen ben en toch ook nog even wil delen.
Op de afdeling worden niet alleen chemokuren toegediend. Vorige keer was er een vrouw die kalk via het infuus kreeg toegediend en gisteren kwam er een man die twee zakken bloed toegediend moest krijgen. Ook deze man had zijn humor nog niet verloren: hij stelde zich voor als Dracula. :-)
Na de eerste chemo vond ik het resultaat bijna spectaculair te noemen. Van de tweede chemo durf ik niet met zekerheid te zeggen of het is aangeslagen. En nu, pas 1 dag na de derde kuur, doe ik niks anders dan voelen, duwen en knijpen of ik al wat verandering voel. Belachelijk natuurlijk, maar ik kan het niet laten.
Want wat als de MRI uitwijst dat de chemo's onvoldoende resultaat opleveren? Er is ons verteld dat ik de zwaarste chemokuur krijg. Aanpassing daarin lijkt me dus onmogelijk. Misschien nog een paar kuurtjes extra? Of stoppen en dan overgaan tot de operatie? Bestraling naar voren halen? En wat doet dat met het percentage overlevingskans? Iedere keer bij tegenslag gaat er een paar procentjes af...
Zoveel vragen en ik kan er nu niks mee. Ik kan altijd mailen of bellen naar de verpleegkundig specialist, maar zij kan nu toch ook niks zinnigs zeggen zonder MRI. Afwachten tot dinsdag 28 juli dan maar, want dan krijg ik de uitslag. Dat wordt een lange anderhalve week...
Maar in het donker is altijd alles erger dan overdag en gelukkig werd het vroeg licht. Ik bedacht me dus ook nog iets leuks dat ik gisteren vergeten te vertellen ben en toch ook nog even wil delen.
Op de afdeling worden niet alleen chemokuren toegediend. Vorige keer was er een vrouw die kalk via het infuus kreeg toegediend en gisteren kwam er een man die twee zakken bloed toegediend moest krijgen. Ook deze man had zijn humor nog niet verloren: hij stelde zich voor als Dracula. :-)
donderdag 16 juli 2015
Aanval nr. 3
De dag begon na 4,5 uur slaap. Gisteren vond ik de dexamethason nog wel leuk, vannacht dus een stuk minder. Ik weet nu wel hoe aliens zullen communiceren en dat ze andere zintuigen dan ons zullen hebben. Dat soort dingen weet je als je 's nachts tv kijkt. Maar ik ben dus voorbereid als ze ons komen opzoeken.
Vandaag is mijn moeder mee geweest naar het ziekenhuis. Ze had een boek bij zich, want zelfs wij praten geen vier uur achter elkaar vol. Maar ze heeft het niet nodig gehad. Ze vond het namelijk best gezellig. Een beetje kletsen met de andere gasten. Dit keer met name over Netflix en alle leuke series die daar te zien zijn. Netflix is blijkbaar zeer geliefd bij kankerpati"enten en bejaarden. Maar ik ben weer een paar tips rijker.
Inmiddels weet ik ook de naam van de dame wiens geboortedatum ik al wel wist. Ik dacht eerst dat ze niet zou komen, maar ze was gewoon ietsje later. Ik vind het wel fijn om met haar te praten, want het feit dat ze 1 kuur voorloopt geeft mij nuttige informatie over wat nog komen gaat. Zo had ze de vorige keer verteld dat ze rode vlekken kreeg en haar wenkbrauwen begonnen uit te vallen, dus was het bij mij niet zo'n verrassing dat dat bij mij ook gebeurde. Verder is ze wel veel zieker de eerste week dan ik. Dus voor de komende weken ben ik voorbereid op het verder uitvallen van de wenkbrauwen en ook de wimpers.
Verder vertelde ze dat ze een massagepraktijk voor borstkankerpati"enten ging beginnen. Puur ontspannende massages met verzorgende oli"en voor de veranderende huid. Laagdrempelig voor vrouwen die zich onzeker voelen om met hun kale bolletje naar een gewone massagepraktijk te gaan en verzorgd door iemand die zelf borstkanker heeft gehad. Strak plan lijkt me, hoewel de mammacare verpleegkundige daar toch iets anders over dacht. Ze heeft ook Lola...., veel te voorzichtig en te weinig oog voor wat juist voldoening en afleiding kan geven.
Ook heb ik aangegeven dat mijn aderen aangetast raken. Ook de verpleegkundige op de afdeling heeft me geadviseerd om toch de andere arm te prikken, dus dat advies heb ik maar opgevolgd. Verder zouden ze kijken naar het naspoelen. Dit scheelde me vandaag een half uur chemo (ook een prettige bijwerking). De laatste spoeling die normaal een uur duurt, hebben ze nu in een half uur naar binnen gepompt. Eens kijken of het werkt en dan de volgende keer niet vergeten dit te melden.
Tenslotte hebben we de goede gewoonte voortgezet om te gaan lunchen na de chemo. Dit keer met mijn ouders en Mika en niet meer bij het Arion maar bij Boka Bizzaro Beach. Een fantastische clubsandwich gegeten, niet te duur en veel te groot. En je zit daar ook geweldig met een superuitzicht. En dat was ook meteen weer de voorlopig laatste keer dat mijn eten goed smaakte. Want vanavond merkte ik al dat de chemo zijn werk begint te doen. Chinese tomatensoep die niet zoet smaakt is raar.
Vandaag is mijn moeder mee geweest naar het ziekenhuis. Ze had een boek bij zich, want zelfs wij praten geen vier uur achter elkaar vol. Maar ze heeft het niet nodig gehad. Ze vond het namelijk best gezellig. Een beetje kletsen met de andere gasten. Dit keer met name over Netflix en alle leuke series die daar te zien zijn. Netflix is blijkbaar zeer geliefd bij kankerpati"enten en bejaarden. Maar ik ben weer een paar tips rijker.
Inmiddels weet ik ook de naam van de dame wiens geboortedatum ik al wel wist. Ik dacht eerst dat ze niet zou komen, maar ze was gewoon ietsje later. Ik vind het wel fijn om met haar te praten, want het feit dat ze 1 kuur voorloopt geeft mij nuttige informatie over wat nog komen gaat. Zo had ze de vorige keer verteld dat ze rode vlekken kreeg en haar wenkbrauwen begonnen uit te vallen, dus was het bij mij niet zo'n verrassing dat dat bij mij ook gebeurde. Verder is ze wel veel zieker de eerste week dan ik. Dus voor de komende weken ben ik voorbereid op het verder uitvallen van de wenkbrauwen en ook de wimpers.
Verder vertelde ze dat ze een massagepraktijk voor borstkankerpati"enten ging beginnen. Puur ontspannende massages met verzorgende oli"en voor de veranderende huid. Laagdrempelig voor vrouwen die zich onzeker voelen om met hun kale bolletje naar een gewone massagepraktijk te gaan en verzorgd door iemand die zelf borstkanker heeft gehad. Strak plan lijkt me, hoewel de mammacare verpleegkundige daar toch iets anders over dacht. Ze heeft ook Lola...., veel te voorzichtig en te weinig oog voor wat juist voldoening en afleiding kan geven.
Ook heb ik aangegeven dat mijn aderen aangetast raken. Ook de verpleegkundige op de afdeling heeft me geadviseerd om toch de andere arm te prikken, dus dat advies heb ik maar opgevolgd. Verder zouden ze kijken naar het naspoelen. Dit scheelde me vandaag een half uur chemo (ook een prettige bijwerking). De laatste spoeling die normaal een uur duurt, hebben ze nu in een half uur naar binnen gepompt. Eens kijken of het werkt en dan de volgende keer niet vergeten dit te melden.
Tenslotte hebben we de goede gewoonte voortgezet om te gaan lunchen na de chemo. Dit keer met mijn ouders en Mika en niet meer bij het Arion maar bij Boka Bizzaro Beach. Een fantastische clubsandwich gegeten, niet te duur en veel te groot. En je zit daar ook geweldig met een superuitzicht. En dat was ook meteen weer de voorlopig laatste keer dat mijn eten goed smaakte. Want vanavond merkte ik al dat de chemo zijn werk begint te doen. Chinese tomatensoep die niet zoet smaakt is raar.
woensdag 15 juli 2015
Dexamethason
Morgen ga ik weer naar het kuuroord. Dat betekent dat ik vanmorgen weer mijn apothekerskast heb opengetrokken en onder meer weer aan de dexamethason ben begonnen. Wat een superspul is dat toch!
Hoezo een uurtje slapen 's middags? Echt niet nodig!
Boodschappen gedaan. Nog wat vergeten. Niks zucht, gewoon even nog een keertje naar de Emt'e.
Even de plantjes buiten water geven (sommige hebben ook behoefte aan water als het regent). Nu ik toch bezig ben, meteen even de uitgebloeide bloemetjes weghalen en het onkruid tussen de tegels weghalen. Dat het regent geeft niet. Voor zover ik weet is er nog nooit iemand gesmolten van een paar druppels en om mijn haar hoef ik me ook geen zorgen te maken.
Waarom staan er 20 paar schoenen in de hal (staan er al weken hoor)? Even opruimen. Nou ja, dan kan ik de rest van de hal ook wel even doen.
Even wat drinken pakken. Oh, de vaatwasser is klaar. Meteen maar even uitruimen in plaats van na het eten.
Ik heb echt energie over, zelfs mijn ochtendhumeur is weg.
Voor mijn mannen is het wat minder...
"Je kamer is een bende --> opruimen."
"Doe dat raam eens open, het ruikt hier naar puberzweet."
"Die spullen staan niet voor niks op de trap --> meenemen."
"Is er een reden waarom die lege fles nog op het aanrecht staat? --> opruimen."
"Weet je wat we ook nog mooi kunnen doen nu we niet op vakantie gaan...?"
Het levert reacties op als "jaahaa, zucht", "ik ben blij dat ik naar het werk kan" en "normaal praat je niet zoveel 's ochtends" wat zoiets betekent als "kun je niet even je klep houden?". Gelukkig voor hun ga ik zaterdag weer afbouwen.
Ook voor mijn baas heb ik nog een tip: geef dit jaar in plaats van een kerstpakket een doosje dexamethason aan het begin van het hoogseizoen. Iedereen lekker happy en het komt de productiviteit ten goede.
Hoezo een uurtje slapen 's middags? Echt niet nodig!
Boodschappen gedaan. Nog wat vergeten. Niks zucht, gewoon even nog een keertje naar de Emt'e.
Even de plantjes buiten water geven (sommige hebben ook behoefte aan water als het regent). Nu ik toch bezig ben, meteen even de uitgebloeide bloemetjes weghalen en het onkruid tussen de tegels weghalen. Dat het regent geeft niet. Voor zover ik weet is er nog nooit iemand gesmolten van een paar druppels en om mijn haar hoef ik me ook geen zorgen te maken.
Waarom staan er 20 paar schoenen in de hal (staan er al weken hoor)? Even opruimen. Nou ja, dan kan ik de rest van de hal ook wel even doen.
Even wat drinken pakken. Oh, de vaatwasser is klaar. Meteen maar even uitruimen in plaats van na het eten.
Ik heb echt energie over, zelfs mijn ochtendhumeur is weg.
Voor mijn mannen is het wat minder...
"Je kamer is een bende --> opruimen."
"Doe dat raam eens open, het ruikt hier naar puberzweet."
"Die spullen staan niet voor niks op de trap --> meenemen."
"Is er een reden waarom die lege fles nog op het aanrecht staat? --> opruimen."
"Weet je wat we ook nog mooi kunnen doen nu we niet op vakantie gaan...?"
Het levert reacties op als "jaahaa, zucht", "ik ben blij dat ik naar het werk kan" en "normaal praat je niet zoveel 's ochtends" wat zoiets betekent als "kun je niet even je klep houden?". Gelukkig voor hun ga ik zaterdag weer afbouwen.
Ook voor mijn baas heb ik nog een tip: geef dit jaar in plaats van een kerstpakket een doosje dexamethason aan het begin van het hoogseizoen. Iedereen lekker happy en het komt de productiviteit ten goede.
dinsdag 14 juli 2015
Tweede controle
Vandaag weer op controle geweest. De bloedwaardes zijn weer goed, ik mag donderdag aanval nummer drie inzetten.
Tevens heeft de verpleegkundig specialist mijn borst onderzocht om te kijken of het monster inderdaad geslonken was. Ze zei letterlijk: "Volgens mij is hij ook kleiner dan de vorige keer". Knap van haar, want iedereen in het ziekenhuis heeft inmiddels de borst gezien en betast, maar zij niet... Maar goed, aangezien ik volgende week een MRI krijg die objectief kan laten zien of de tumor kleiner is, heb ik er maar niks van gezegd.
Verder even aangekaart dat ik sinds een week last heb van mijn linkerarm. Als ik deze strek is het net of ik een stukje spier tekort kom. En wat me iet of wat zorgen baarde is dat er van die gekke putjes zichtbaar zijn zoals ook in eerste instantie bij mijn borst het geval was. Uiteraard heb ik gegoogled (ja ja, ik weet dat je dat beter niet kunt doen), maar uitzaaiingen laten zich op deze manier niet zo zien. Het blijkt dat het komt door de Adriamycine (de roodgekleurde chemo van de TAC-kuur). Dit heeft nu al mijn aders aangetast. Ik wist wel dat dit kon gebeuren, maar nu al na de tweede kuur is wel even balen. Het is namelijk blijvend.
De vraag is nu of ik donderdag het infuus weer in de linkerarm laat zetten of in de rechterarm. De verpleegkundig specialist adviseerde om af te wisselen. Maar ja, dan heb ik straks in beide armen last. Niet afwisselen betekent weer dat het in de linkerarm kan verergeren. Ik vraag het donderdag nog wel een keertje aan de verpleegkundigen op de afdeling.
Vanmorgen was ook Mika's laatste schooldag van de basisschool (nu word ik echt oud...). Vanmiddag is het eindfeest, voor het eerst in acht jaar met slecht weer. En nu heb ik zoveel sjaaltjes en mutsjes, blijkt toch dat ik er nog eentje mis: een regenkapje.
Tevens heeft de verpleegkundig specialist mijn borst onderzocht om te kijken of het monster inderdaad geslonken was. Ze zei letterlijk: "Volgens mij is hij ook kleiner dan de vorige keer". Knap van haar, want iedereen in het ziekenhuis heeft inmiddels de borst gezien en betast, maar zij niet... Maar goed, aangezien ik volgende week een MRI krijg die objectief kan laten zien of de tumor kleiner is, heb ik er maar niks van gezegd.
Verder even aangekaart dat ik sinds een week last heb van mijn linkerarm. Als ik deze strek is het net of ik een stukje spier tekort kom. En wat me iet of wat zorgen baarde is dat er van die gekke putjes zichtbaar zijn zoals ook in eerste instantie bij mijn borst het geval was. Uiteraard heb ik gegoogled (ja ja, ik weet dat je dat beter niet kunt doen), maar uitzaaiingen laten zich op deze manier niet zo zien. Het blijkt dat het komt door de Adriamycine (de roodgekleurde chemo van de TAC-kuur). Dit heeft nu al mijn aders aangetast. Ik wist wel dat dit kon gebeuren, maar nu al na de tweede kuur is wel even balen. Het is namelijk blijvend.
De vraag is nu of ik donderdag het infuus weer in de linkerarm laat zetten of in de rechterarm. De verpleegkundig specialist adviseerde om af te wisselen. Maar ja, dan heb ik straks in beide armen last. Niet afwisselen betekent weer dat het in de linkerarm kan verergeren. Ik vraag het donderdag nog wel een keertje aan de verpleegkundigen op de afdeling.
Vanmorgen was ook Mika's laatste schooldag van de basisschool (nu word ik echt oud...). Vanmiddag is het eindfeest, voor het eerst in acht jaar met slecht weer. En nu heb ik zoveel sjaaltjes en mutsjes, blijkt toch dat ik er nog eentje mis: een regenkapje.
zondag 12 juli 2015
Normaal
Inmiddels hebben de meeste mensen me inmiddels gezien met sjaal, muts of hoed, heeft iedereen gevraagd hoe het met me is en heb ik iedereen uitgelegd wat er het komend jaar staat te gebeuren. Dat betekent dat het leven weer normaal wordt. Natuurlijk sta ik met het monster op en ga ik ermee naar bed (en dan bedoel ik natuurlijk niet Ivor :-) ). Maar niet elk gesprek gaat er meer over.
En dat is prettig, heel prettig zelfs. Ik ben weer Meta en niet de kankerpari"ent. Op het werk gaat het weer over schoorstenen (ja, dat is toch echt een interessanter onderwerp...), op feestjes gaat het weer over de kinderen en vakanties en met vriendinnen bespreek ik weer hun problemen. Er wordt hooguit nog gevraagd of er speciaal iets voor mij in huis gehaald moet worden vanwege mijn smaak, of eigenlijk het gebrek eraan. En ook daar hebben we het niet over Ivor :-)
Ook op het gebied van smaak kan ik melden dat ik weer in de goede week zit. Langzamerhand proef ik weer dingen. Niet optimaal, maar er zit weer smaak aan. De vieze nasmaak aan alles is weg net als die rotsmaak in mijn mond. Dus tot donderdag is het weer culinair genieten. Vrijdagavond uit eten geweest vanwege een verrassingsfeestje voor mijn lieve vriendin Yfke, gisteravond heeft Ivor heerlijk gekookt (scholfilet met een tomaten/olijvensaus en tagliatelle), donderdag na de chemo gaan we weer lekker buiten de deur lunchen en mocht het nog mooi weer worden van de week zullen we wel een keer op een terrasje ergens belanden. Dus ik hoef dinsdag op de controle niet bang te zijn dat ik teveel ben afgevallen...
En dat is prettig, heel prettig zelfs. Ik ben weer Meta en niet de kankerpari"ent. Op het werk gaat het weer over schoorstenen (ja, dat is toch echt een interessanter onderwerp...), op feestjes gaat het weer over de kinderen en vakanties en met vriendinnen bespreek ik weer hun problemen. Er wordt hooguit nog gevraagd of er speciaal iets voor mij in huis gehaald moet worden vanwege mijn smaak, of eigenlijk het gebrek eraan. En ook daar hebben we het niet over Ivor :-)
Ook op het gebied van smaak kan ik melden dat ik weer in de goede week zit. Langzamerhand proef ik weer dingen. Niet optimaal, maar er zit weer smaak aan. De vieze nasmaak aan alles is weg net als die rotsmaak in mijn mond. Dus tot donderdag is het weer culinair genieten. Vrijdagavond uit eten geweest vanwege een verrassingsfeestje voor mijn lieve vriendin Yfke, gisteravond heeft Ivor heerlijk gekookt (scholfilet met een tomaten/olijvensaus en tagliatelle), donderdag na de chemo gaan we weer lekker buiten de deur lunchen en mocht het nog mooi weer worden van de week zullen we wel een keer op een terrasje ergens belanden. Dus ik hoef dinsdag op de controle niet bang te zijn dat ik teveel ben afgevallen...
vrijdag 10 juli 2015
Genieten
Gisteren weer geen berichtje geplaatst. Ik wilde wel, maar het lukte niet. We hebben namelijk sinds een paar dagen een nieuwe router en de wifi extender was er nog niet op aangesloten. En dus had ik geen wifi in de tuin. En daar zat ik dus. Te genieten. En ik had geen zin om naar binnen te gaan om mijn blog bij te werken.
Ik zat te genieten van en in ons tuintje. Door alle hectiek hadden we nog helemaal geen tijd gehad om er iets aan te doen. Vooral de eerste anderhalve maand nadat de diagnose borstkanker gesteld was en we soms wel drie keer in de week naar het ziekenhuis toe moesten draaide alles rond dat monster. Dus tot zondag stond het onkruid 20 cm hoog en was er geen enkele plantenbak gevuld.
Zondag zijn we daarom naar Groenrijk geweest en hebben weer voor een kapitaal aan bloemen en planten gekocht. Dat geven ze ook niet weg zeg. Poeh, wat een prijzen. (Jaja, ik woon echt al heel lang in Zeeland :-) ). Maar het resultaat is er dan ook naar. Tenminste de achtertuin dan. Aan de voorkant staat het onkruid nog ietsje hoger. Daarvan hoop ik dat de buren een beetje medelijden hebben en het daarom niet al te erg vinden. :-)
Ik kan er ook echt van genieten. Al die gekleurde bloemen, het zonnetje dat schijnt, lekker de potkachel aan om het 's avonds ook behaaglijk te hebben, kaarsjes aan als het schemert. Heerlijk. En dat is ook iets wat ik van het monster heb meegekregen: genieten van de kleine dingen en er ook de tijd voor nemen. Want dat schoot er bij mij ook nog wel eens in. Altijd maar druk, druk, druk. En daarom hangt er nu onderstaand emmertje in de tuin. Want zo is het. En daarom was er gisteren geen update van de blog.
Ik zat te genieten van en in ons tuintje. Door alle hectiek hadden we nog helemaal geen tijd gehad om er iets aan te doen. Vooral de eerste anderhalve maand nadat de diagnose borstkanker gesteld was en we soms wel drie keer in de week naar het ziekenhuis toe moesten draaide alles rond dat monster. Dus tot zondag stond het onkruid 20 cm hoog en was er geen enkele plantenbak gevuld.
Zondag zijn we daarom naar Groenrijk geweest en hebben weer voor een kapitaal aan bloemen en planten gekocht. Dat geven ze ook niet weg zeg. Poeh, wat een prijzen. (Jaja, ik woon echt al heel lang in Zeeland :-) ). Maar het resultaat is er dan ook naar. Tenminste de achtertuin dan. Aan de voorkant staat het onkruid nog ietsje hoger. Daarvan hoop ik dat de buren een beetje medelijden hebben en het daarom niet al te erg vinden. :-)
woensdag 8 juli 2015
Nederland - Cyprus
Na de vorige chemo kon ik duidelijk verschil in mijn borst zien en voelen. Het monster is wat teruggetrokken, waardoor er minder putjes zichtbaar zijn. De harde plek was minder hard en kleiner. Na deze chemo merk ik niet zo'n groot verschil. Ik denk wel dat het monster weer iets kleiner is, maar zeker weten doe ik het niet. De euforie die ik twee weken na de eerste chemo had, voel ik nu niet. Mensen vragen dan ook hoe ik dan positief kan blijven. Maar dat is eigenlijk niet eens zo moeilijk.
Je moet het een beetje vergelijken met een voetbalwedstrijd tussen Nederland en Cyprus. Ik ben Nederland (uiteraard :-) ) en het monster is Cyprus. Bij zo'n wedstrijd ga je er eigenlijk toch altijd vanuit dat Nederland gaat winnen.
In het geval van deze wedstrijd heeft Nederland het startsignaal gemist, waardoor ik binnen no-time op 0-2 achterstand stond. Cyprus was begonnen en Nederland zat nog in de kleedkamer. Dus snel het veld op gerend en gestart met voetballen.
Natuurlijk kan Cyprus in theorie winnen, maar de bookmakers geven het niet veel kans. Ik heb het idee dat Nederland inmiddels wel op 1-2 staat. En we zijn de wedstrijd nog maar net gestart.
Een week na de derde chemo krijg ik weer een MRI en dan weten we de tussenstand.
Je moet het een beetje vergelijken met een voetbalwedstrijd tussen Nederland en Cyprus. Ik ben Nederland (uiteraard :-) ) en het monster is Cyprus. Bij zo'n wedstrijd ga je er eigenlijk toch altijd vanuit dat Nederland gaat winnen.
In het geval van deze wedstrijd heeft Nederland het startsignaal gemist, waardoor ik binnen no-time op 0-2 achterstand stond. Cyprus was begonnen en Nederland zat nog in de kleedkamer. Dus snel het veld op gerend en gestart met voetballen.
Natuurlijk kan Cyprus in theorie winnen, maar de bookmakers geven het niet veel kans. Ik heb het idee dat Nederland inmiddels wel op 1-2 staat. En we zijn de wedstrijd nog maar net gestart.
Een week na de derde chemo krijg ik weer een MRI en dan weten we de tussenstand.
maandag 6 juli 2015
Druk, druk, druk
Voor het eerst sinds ik mijn blog ben begonnen heb ik twee dagen achter elkaar niet geschreven. Dat komt met name omdat ik het de laatste dagen best druk heb gehad. Na een chemo doe ik een week rustig aan om vervolgens alles wat ik normaal in drie weken plan in twee weken te proppen. Ik neem overigens wel de nodige rust. Vaak slaap ik 's middags ook nog een half tot een heel uurtje. En dat kost ook tijd. :-)
Verder is het natuurlijk ook zo dat er op dit moment niet zoveel te vertellen valt. Ik heb geen zielige verhalen, alles valt weer mee. Fijn voor mij, jammer voor de blog. :-) Maar aangezien er geen nieuwe dingen gebeuren en ik weer in de opbouwende weken van de kuren zit, zal het wel vaker voorkomen dat ik het bloggen een dagje oversla.
Verder is het natuurlijk ook zo dat er op dit moment niet zoveel te vertellen valt. Ik heb geen zielige verhalen, alles valt weer mee. Fijn voor mij, jammer voor de blog. :-) Maar aangezien er geen nieuwe dingen gebeuren en ik weer in de opbouwende weken van de kuren zit, zal het wel vaker voorkomen dat ik het bloggen een dagje oversla.
zaterdag 4 juli 2015
Herstel
Deels wijt ik het aan het weer, maar feit is dat ik minder snel herstel dan na de vorige chemo. Drie weken geleden was ik op zaterdag echt fit. Nu blijf ik wat moe. Ook blijven mijn beenspieren wat gevoelig. Ik merk het ook aan mij weerstand. De mussen vallen van het dak, maar ik ben verkouden. Ik denk dat ik de enige ben die deze week in de supermarkt papieren zakdoekjes heb gekocht. En ook denk ik dat deze keer de bloedplaatjes wat achterblijven, want de blauwe plek van het infuus verdwijnt ook minder snel.
Maar toch, ik ben er weer mooi doorheen gerold. Er is eigenlijk maar 1 ding dat ik echt vervelend begin te vinden en dat is mijn smaak. Die vieze smaak die continu in mijn mond blijft hangen ben ik nu echt beu. Ik poets heel veel mijn tanden en tussendoor kauw ik kauwgum, maar er blijft een bittere nasmaak in mijn mond hangen. Ik heb het niet gevraagd aan Ivor, maar ik denk dat er een aardig grafluchtje uit komt.
Qua smaken begin ik te snappen hoe het werkt. Ik kan nu redelijk inschatten wat wel en wat niet lekker zal zijn. Eenvoudige, wat flauwe smaken gaan goed. Zo smaken vlees, vis, meloen, banaan prima. Complexe of gecombineerde smaken zoals bij bami, ovenschotels, marinades, sausjes, chocolade zijn ronduit vies. Dat kookt wel gemakkelijk. Gisteren hadden we tonijn op de barbecue. Voor mij alleen een beetje peper erop, heerlijk. Maar doe er geen "lekker" sausje of speciale kruiden op. Dat verpest het voor mij. Aardappelen gewoon kaal, niet "heerlijk" gegratineerd. Groentes puur koken, zelfs geen uitje erdoor.
Drinken vind ik een stuk lastiger. Zelfs water smaakt vies. Frisdranken en sapjes smaken niet. Koffie heb ik nog nooit gelust. Gisteren een glaasje wijn bij de barbecue geprobeerd, bah! Martini, bah! Spa rood met munt gaat wel, maar dat ben ik na een paar glazen ook wel beu. Dus blijft het water en thee. En ik was al niet zo'n enorme drinker, maar nu moet ik twee liter per dag drinken. Dat haal ik met veel moeite. Ik meet de hoeveelheden af en ik verplicht me op vaste tijden te drinken. Van mijn moeder een "dopper" gekregen, van mijn schoonmoeder een kan waar het drinken koud in blijft. Het is net de belastingdienst: "leuker kunnen we het niet maken, wel gemakkelijker".
Maar toch, ik ben er weer mooi doorheen gerold. Er is eigenlijk maar 1 ding dat ik echt vervelend begin te vinden en dat is mijn smaak. Die vieze smaak die continu in mijn mond blijft hangen ben ik nu echt beu. Ik poets heel veel mijn tanden en tussendoor kauw ik kauwgum, maar er blijft een bittere nasmaak in mijn mond hangen. Ik heb het niet gevraagd aan Ivor, maar ik denk dat er een aardig grafluchtje uit komt.
Qua smaken begin ik te snappen hoe het werkt. Ik kan nu redelijk inschatten wat wel en wat niet lekker zal zijn. Eenvoudige, wat flauwe smaken gaan goed. Zo smaken vlees, vis, meloen, banaan prima. Complexe of gecombineerde smaken zoals bij bami, ovenschotels, marinades, sausjes, chocolade zijn ronduit vies. Dat kookt wel gemakkelijk. Gisteren hadden we tonijn op de barbecue. Voor mij alleen een beetje peper erop, heerlijk. Maar doe er geen "lekker" sausje of speciale kruiden op. Dat verpest het voor mij. Aardappelen gewoon kaal, niet "heerlijk" gegratineerd. Groentes puur koken, zelfs geen uitje erdoor.
Drinken vind ik een stuk lastiger. Zelfs water smaakt vies. Frisdranken en sapjes smaken niet. Koffie heb ik nog nooit gelust. Gisteren een glaasje wijn bij de barbecue geprobeerd, bah! Martini, bah! Spa rood met munt gaat wel, maar dat ben ik na een paar glazen ook wel beu. Dus blijft het water en thee. En ik was al niet zo'n enorme drinker, maar nu moet ik twee liter per dag drinken. Dat haal ik met veel moeite. Ik meet de hoeveelheden af en ik verplicht me op vaste tijden te drinken. Van mijn moeder een "dopper" gekregen, van mijn schoonmoeder een kan waar het drinken koud in blijft. Het is net de belastingdienst: "leuker kunnen we het niet maken, wel gemakkelijker".
donderdag 2 juli 2015
Hiep hiep hoera
Lang zal ik leven
Lang zal ik leven
Lang zal ik leven in de gloria
In de gloria
In de gloria
Hieperdepiep hoera!
Lang zal ik leven
Lang zal ik leven in de gloria
In de gloria
In de gloria
Hieperdepiep hoera!
woensdag 1 juli 2015
Mate de coca en oncologisch brood
Gisteren was ik echt niet te genieten. Dat is een aardige woordspeling, want eigenlijk zou ik juist moeten genieten van het feit dat ik niks hoef met dit weer. Lekker een beetje lezen, Netflix kijken, een dutje doen. Maar nee, ik ben niet ziek genoeg om te niksen en ik ben niet fit genoeg om wat te gaan doen. En daar ergerde ik me aan en dus was ik lekker chagrijnig. En dan duurt de dag erg lang..
En dat heeft Ivor dus geweten. Hij was nog geen 30 seconden thuis en hij kreeg de volle lading over zich heen. Het is toch knap als je het al in een halve minuut weet te verpesten. En ook Mika heeft gisteren een paar keer beduusd gekeken vanwege mijn korte lontje.
Dus vandaag moet het anders.
Eerst de inwendige mens. Gisteren is het oncologisch brood bezorgd. Vanochtend heb ik er eentje afgebakken. Wat een verademing. Geen idee of het de frisse, de hartige of de zoete variant was, maar het smaakte als gewoon brood. Lekker! Niks erop, gewoon brood. Alle exotische ingredi"enten ten spijt, volgens Ivor smaakt het alleen maar erg zout. I don't care, ik vond het lekker!
Vervolgens een kopje thee. Ook geen gewone thee, maar "mate de coca", thee gemaakt van cocabladeren. Meegenomen door mijn schoonouders uit Peru. Cocabladeren worden daar gebruikt tegen hoogteziekte, om het hongergevoel te onderdrukken en om een "licht" gevoel op te wekken. Het schijnt meer eiwitten dan vlees en meer calcium dan melk te bevatten en het zou moeten beschermen tegen diverse vormen van kanker en hart- en vaatziekten. Dat laatste is een beetje mosterd na de maaltijd, maar een lichte "coke-rush" zou toch wel een keertje leuk zijn niet?
Uiteraard kan ik dat laatste ook wel vergeten. Ik las dat je twee koppen thee elk gemaakt van twee theezakjes moet drinken om een beetje vergelijkbaar effect als 1 kopje koffie of red bull te bereiken. Ik hou helemaal niet van sterke thee, dus dat gaat hem niet worden. Maar het smaakt wel goed! Op het altijd betrouwbare internet stond ook dat cocathee ongeveer smaakt als groene thee, maar groene thee smaakt op dit moment veel te bitter. En dus had ik vanmorgen een heerlijk normaal ontbijtje: een broodje met een kopje thee.
Daarna ook de uitwendige mens. Gisteren ging ik er al vanuit dat ik me minder zou voelen. Ik ging er al vanuit dat ik de deur niet uit zou gaan en heb me gemakkelijk aangekleed. Omdat het warm zou worden heb ik geen make-up op gedaan en verder in mijn blote bolletje rond gelopen. Maar hoe kun je je nou goed voelen als je er eruit zien als een slons? En dus heb ik vandaag normale kleren aan, heb ik me volledig opgemaakt (duurt verdorie 20 minuten en de enige die het ziet ben ikzelf als ik in de spiegel kijk, maar goed) en met zorg een bijpassend sjaaltje uitgezocht. Zo, laat de dag maar komen. Ik begin hem in ieder geval goed gemutst.
En dat heeft Ivor dus geweten. Hij was nog geen 30 seconden thuis en hij kreeg de volle lading over zich heen. Het is toch knap als je het al in een halve minuut weet te verpesten. En ook Mika heeft gisteren een paar keer beduusd gekeken vanwege mijn korte lontje.
Dus vandaag moet het anders.
Eerst de inwendige mens. Gisteren is het oncologisch brood bezorgd. Vanochtend heb ik er eentje afgebakken. Wat een verademing. Geen idee of het de frisse, de hartige of de zoete variant was, maar het smaakte als gewoon brood. Lekker! Niks erop, gewoon brood. Alle exotische ingredi"enten ten spijt, volgens Ivor smaakt het alleen maar erg zout. I don't care, ik vond het lekker!
Vervolgens een kopje thee. Ook geen gewone thee, maar "mate de coca", thee gemaakt van cocabladeren. Meegenomen door mijn schoonouders uit Peru. Cocabladeren worden daar gebruikt tegen hoogteziekte, om het hongergevoel te onderdrukken en om een "licht" gevoel op te wekken. Het schijnt meer eiwitten dan vlees en meer calcium dan melk te bevatten en het zou moeten beschermen tegen diverse vormen van kanker en hart- en vaatziekten. Dat laatste is een beetje mosterd na de maaltijd, maar een lichte "coke-rush" zou toch wel een keertje leuk zijn niet?
Uiteraard kan ik dat laatste ook wel vergeten. Ik las dat je twee koppen thee elk gemaakt van twee theezakjes moet drinken om een beetje vergelijkbaar effect als 1 kopje koffie of red bull te bereiken. Ik hou helemaal niet van sterke thee, dus dat gaat hem niet worden. Maar het smaakt wel goed! Op het altijd betrouwbare internet stond ook dat cocathee ongeveer smaakt als groene thee, maar groene thee smaakt op dit moment veel te bitter. En dus had ik vanmorgen een heerlijk normaal ontbijtje: een broodje met een kopje thee.
Daarna ook de uitwendige mens. Gisteren ging ik er al vanuit dat ik me minder zou voelen. Ik ging er al vanuit dat ik de deur niet uit zou gaan en heb me gemakkelijk aangekleed. Omdat het warm zou worden heb ik geen make-up op gedaan en verder in mijn blote bolletje rond gelopen. Maar hoe kun je je nou goed voelen als je er eruit zien als een slons? En dus heb ik vandaag normale kleren aan, heb ik me volledig opgemaakt (duurt verdorie 20 minuten en de enige die het ziet ben ikzelf als ik in de spiegel kijk, maar goed) en met zorg een bijpassend sjaaltje uitgezocht. Zo, laat de dag maar komen. Ik begin hem in ieder geval goed gemutst.
Abonneren op:
Posts (Atom)