Zo, we zijn op de helft. Acht van de zestien bestralingen achter de rug. Het begint een beetje vertrouwd te raken. Elke dag dezelfde route rijden, elke dag dezelfde mensen. Zodra ik binnenkom: "Goedemiddag mevrouw Booltink" en als ik wegga: "Tot morgen mevrouw Booltink." Ik hoef mijn naam en geboortedatum niet meer te zeggen, die kennen ze nu wel. De armsteun zit op de juiste manier gemonteerd als ik binnenkom, ze weten nu wel hoe hij moet zitten. En er volgt geen uitleg meer, alles loopt vanzelf.
En verder heb ik nog nergens last van. Geen vermoeidheid, geen steken, geen brandwonden, helemaal niks. Een beetje saai voor de bloglezers, maar ik hoop dat het saai blijft :-)
Ook mijn arm gaat beter. Ik kan inmiddels (met wat moeite) de bovenkant van de deur aanraken. Dat is inmiddels een 20 cm hoger dan drie weken geleden. Ik heb dan ook nog maar weinig beperkingen, hoewel ik zwaar tillen met links nog even ontzie.
Vanavond gaan we met de meiden Sinterklaas vieren.... In eerste instantie stond mijn laatste operatie op 9 december gepland, maar dat werd vervroegd naar 2 december. Daardoor viel ons heerlijk avondje van 3 december in het water. Een week later moest de broer van mijn vriendin een zware hartoperatie ondergaan, dus zij had ook wel wat anders aan haar hoofd. Vervolgens gooiden de kerstvieringen op school van de kinderen roet in het eten en daarna hadden we allemaal onze eigen verplichtingen met de feestdagen. Kortom, vanavond doen we surprises en gedichten. Beetje laat, maar toch wel leuk. Jammer dat we geen pepernoten meer hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten