dinsdag 5 januari 2016

Dom, dom, dom

Ik was in de veronderstelling dat ik alle bestralingen 's middags zou hebben. Gelukkig zag Ivor gisteren op mijn afsprakenkaartje dat ik vandaag om 9.40 uur moest (hij houdt alles goed in de gaten...). Dat betekende ook dat ik dus niet 's morgens kon gaan werken, daarna even bestralen en daarna lekker thuis niksen onder het mom van "ik moet niet teveel hooi op mijn vork nemen". In plaats daarvan ben ik eerst naar het ZRTI geweest en daarna ben ik doorgereden naar mijn werk waar ik even voor half elf ben begonnen.

Om 13.00 uur hadden we een staande vergadering. Na afloop voelde ik me niet lekker. Licht in mijn hoofd en een beetje zwabberig in mijn benen. Aangezien de voornaamste bijwerking van bestraling vermoeidheid is en ik ben gewaarschuwd voor de man met de hamer, ben ik naar huis gegaan. Eenmaal thuis pakte ik mijn tas uit en wat bleek: ik had mijn brood voor tussen de middag helemaal niet opgegeten! Omdat ik zo laat was begonnen, heb ik geen pauze genomen en ben ik totaal vergeten om te eten. Dom, dom, dom. Niet gek he dat je dan licht in je hoofd en benen wordt?!

Brengt me bij de bijwerkingen van radiotherapie zoals de bestraling officieel heet. Net als bij de eerste chemo zit ik nu te wachten op de bijwerkingen. De hele behandeling is nogal surrealistisch. Je voelt niks, je ziet niks, je hoort een beetje gezoem meer niet. Dan moet je er maar vanuit gaan dat het apparaat heeft gewerkt en "iets" naar je lichaam heeft verzonden. Vervolgens weet je dat het cellen in je lijf kapot maakt waardoor je lichaam hard aan het werk moet om de boel te herstellen. En dus zit ik te wachten op moeheid, steken, rode huid, etc. Voor mij de omgekeerde wereld. Bij een normaal ziekbeeld krijg je eerst de symptomen en dan zoek je daar de oorzaak bij, niet andersom. Nu denk ik dat ik licht in mijn hoofd word, maar blijkt gewoon dat ik niet gegeten heb. Nu is de huid van mijn borstkas wat rood, maar volgens mij zijn de roze getekende lijnen gewoon uitgelopen. En de jeuk die ik vanmorgen rond mijn sleutelbeen had is inmiddels weg, dus dat zal ook wel geen bijwerking zijn geweest.

Kortom, mijn lijf ligt onder een vergrootglas. Ik denk bij alles: "Ja, daar is de eerste bijwerking.", terwijl er tot nu toe gewoon niks aan de hand is. Het voelt een beetje paranoia :-)


Geen opmerkingen:

Een reactie posten