Het begin van de rest van mijn leven

Vandaag is de derde dag van het begin van de rest van mijn leven. En het bevalt uitstekend moet ik zeggen. Dus dit hou ik de komende 40 jaar wel vol :-)

Ben ik genezen? Dat kan nog niet gezegd worden. Of zoals de verpleegkundig specialiste zei: "We weten pas of de behandeling succesvol was op het moment dat je je ogen sluit.". Met andere woorden: pas als ik dood ga aan iets anders, kan gezegd worden dat ik ben genezen. Tot die tijd weet ik dat ik een iets verhoogde kans op terugkeer van de kanker heb dan gemiddeld. Dit heeft te maken met de soort kanker, het stadium waarin het ontdekt was (stadium twee), maar ook met mijn leeftijd. Hoe jonger je bent, hoe langer je levensverwachting nog is en dus een hoe groter de kans op terugkeer. Gewoon een kwestie van kansberekening: hoe meer tijd je hebt, des te groter de kans.

Gelukkig kan ik er ook zelf wat aan doen, namelijk gezond leven. En dat probeer ik nu ook al. Ik eet gezonder waardoor ik inmiddels ruim 2 kg kwijt ben. Dat is van belang omdat vrouwen in de overgang nog wel oestrogeen aanmaken in vetweefsel en oestrogeen is de favoriete voedingsstof voor het monster. Verder drink ik alleen nog alcohol in het weekend en bij speciale gelegenheden (helaas heb ik die nogal vaak :-) ) en heb ik in ieder geval het goede voornemen om meer te bewegen. Vanwege de bestralingen en de beperking aan mijn arm is het er nog niet van gekomen om weer te gaan hardlopen, maar ik sta in ieder geval ingeschreven voor de ladiesrun. En ik heb ook echt zin om weer te gaan beginnen. Lastiger wordt het om stress te vermijden, maar ik zal er wel meer van bewust zijn en er dus meer rekening houden.

Het is ook wel een geruststellend idee dat ik flink onder controle blijf staan. De eerste twee jaar wordt mijn hormoongehalte ieder kwartaal gecontroleerd om te kijken of ik wel daadwerkelijk in de overgang blijf. Verder wordt mijn rechterborst de komende vijf jaar elke zes maanden gecontroleerd, waarbij jaarlijks een mammogram wordt gemaakt. Na die vijf jaar wordt dit jaarlijks tot mijn zestigste. Mocht het monster terugkomen, dan wordt hij veel eerder ontdekt dan nu het geval was. Nu heeft hij zich meer dan een jaar schuil kunnen houden, maar dat lukt hem geen tweede keer.
En natuurlijk staat de wetenschap niet stil. Borstkanker komt zo vaak voor dat er er enorm veel onderzoek naar is. Als je ziet wat er in 10 jaar tijd aan vooruitgang is geboekt, dat is enorm. Dus als ik de komende vijf jaar maar kankervrij doorkom, zit ik denk ik goed. Want tegen die tijd is er wel weer wat nieuws uitgevonden. En natuurlijk slik ik de komende 10 jaar braaf Tamoxifen die de plaats van oestrogeen inneemt mocht het monster toch een poging doen om weer binnen te dringen. Dat verkleint de kans op terugkeer van zo'n 10% naar zo'n 5%, toch een reductie van 50%. Ik blijf dus ook optimistisch gestemd. Tenslotte leeft 87% van de vrouwen met borstkanker na 10 jaar nog. En, mede doordat het vaak oudere vrouwen treft, gaat de overige 13% niet allemaal dood aan kanker. Ze kunnen ook "gewoon" onder de bus lopen of een andere enge ziekte krijgen.

Dit hele grapje heeft precies 9 maanden geduurd. Laten we zeggen, een zware zwangerschap. Op wat ongemakken van de behandeling na, hou ik hier ook wat langdurige of zelfs blijvende consequenties aan over. Uiteraard het gemis van mijn linkerborst en lymfeklieren. Maar ik hoop volgend jaar te kunnen pronken met mijn nieuwe boobies. Verder nog de stijve vingers en tintelingen in mijn vingers en voeten. Hoewel ik moet zeggen dat het duidelijk minder begint te worden (of ik wen eraan, dat kan natuurlijk ook). Verder ben ik er fysiek denk ik prima doorheen gerold. Ik ben weer fit, mijn smaak is geheel terug (godzijdank, want een bourgondisch type als ik zou doodongelukkig zijn zonder smaak) en mijn haar komt weer terug. Inmiddels ook weer mijn wimpers, maar helaas ook op plekken waar het van mij had mogen wegblijven. Volgende week is mijn haar lang genoeg om een kleurspoelinkje erin te doen zodat mijn "zilveren" haren weer verborgen worden.

En het klinkt misschien wat stom, maar al met al denk ik dat ik er meer positieve dingen aan heb overgehouden dan negatieve. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel mensen mij een warm hart toedragen. Ik voel me heel bijzonder door alle blijken van steun en belangstelling ik heb mogen ontvangen. Ik heb denk ik wel 100 kaartjes gekregen, ontelbare appjes en het zal wennen zijn als ik weer zelf bloemen moet kopen. Ik ben met name aangenaam verrast door het feit dat de blijken van belangstelling niet beperkt zijn gebleven tot het begin van mijn ziekte, maar tot op heden. Echt heel bijzonder. Bij deze wil ik iedereen hiervoor dan ook uit de grond van mijn hart bedanken!

Daarnaast ben ik me veel bewuster van alles wat ik heb. Ik was eigenlijk altijd al wel tevreden, maar nu waardeer ik alles extra. Ik heb hele speciale kinderen, een supervent, fantastische (schoon)familie en hele lieve vriendinnen. En ik heb een heel leuk leven. Ik heb heel veel leuke dingen gedaan en nog heel veel plannen voor nieuwe leuke dingen. Ik heb mijn (echte) werk gemist en hopelijk mijn collega's mij ook :-) Ik ben ook erg blij met de manier waarop mijn baas met mijn ziekte is omgegaan. Dit heeft mij betrokken gehouden zonder stress of schuldgevoel.
Ook ben ik persoonlijk gegroeid. Ik weet nu dat ik sterk ben, dat ik veel aan kan. En ik kan nu heel goed relativeren, ben een stuk geduldiger en meer belangstellend naar anderen. Ik weet wat ik belangrijk vind en wat niet. En ik weet nu ook dat ik aardig kan schrijven. Dat wist ik ook nog niet.

Tenslotte heb ik de Zilveren Kruis Achmea in 2015 zo'n 30.000 euro gekost en het einde is nog niet in zicht (controles, medicijnen, fysio- en oedeemtherapie, reconstructie). Voor mijn werk was ik de afgelopen negen maanden een hele dure stagiaire en de gasrekening zal ook een stuk hoger zijn door al die tijd dat ik thuis ben geweest. Kortom, het is nu volkomen duidelijk dat ik kostbaar ben!