Mijn zwager had aangeboden ons naar vliegveld Charleroi te rijden. Maar ik voelde me echt goed, dus ik kon prima rijden. Het was tenslotte drie weken na de laatste kuur. Tijdens het boarden werd ik nog gebeld door de verpleegkundig specialist. Zij had net de gegevens naar het AVL-ziekenhuis gestuurd. Ze wilde ook nog even reageren op mijn mail waar ik mijn verbijstering in had geuit. Helaas was haar verhaal weer anders dan de beide chirurgen. Dit steunt mij in mijn beslissing een second opinion aan te vragen. Gelukkig zei zij dat ze als ze in mijn schoenen had gestaan ze waarschijnlijk ook daarvoor zou gaan.
Om te vieren dat we toch naar Praag konden gaan had ik op voorhand een fles bubbels op kamer besteld. Dus dat was een leuke verassing voor mam en mijn zus en een goed begin van het weekend.
's Avonds zijn we heerlijk gaan eten (en drinken) op het terras. Het was heerlijk warm. We hebben tot half tien zonder jas kunnen zitten. Halverwege de avond zei mijn zus dat er een man naar me stond te kijken en dat hij me stond te "knippen". Pardon, hoezo knippen? Ik heb geen haar meer... Maar inderdaad een man keek iedere keer naar me en heeft mijn portret uit papier geknipt. Uiteraardm met een wijntje in mijn hand :-) Mijn moeder heeft het voor me gekocht. Een bijzonder aandenken aan een bijzonder weekend.
De volgende dag was het zonnig en warm. We hebben de hele dag zonder jas kunnen doen. We hebben de hele dag gelopen. Dat ging tamelijk goed ondanks de tintelvoeten. 's Avonds waren we wel erg moe. Ik lag al om 22.00 uur op bed en heb ruim 9 uur geslapen. Dat was lang geleden.
Zondag hebben we weer veel gelopen, maar zijn we om de voeten te sparen vaker ergens op een terras iets gaan drinken. Dat was maar goed ook, want we gingen naar het oude kasteel dat op een heuvel ligt. Door de aangetaste spieren deed ik er lang over om boven te komen. Na 10 treden waren mijn benen al verzuurd. Mensen van 80 liepen me zo voorbij. Nou ja, dat komt straks wel weer goed. En we hebben in die twee dagen alles met de benenwagen gedaan, dus het viel al met al helemaal niet tegen.
Omdat ik toch wel behoorlijk last van die tintelvoeten had, heb ik nog wel maandagmorgen even het ziekenhuis gebeld of een reductie 25% van de taxoterre wel genoeg was. Want het moet niet erger worden, want dan ben ik bang dat ik nooit meer de ladiesrun kan lopen. Maar de verpleegkundig specialist zei me dat dit voldoende zou moeten zijn. Dus daar gaan we dan maar vanuit.
Nog een hoogtepunt van de dag was dat mijn zus niet meer overeind kwam nadat ze haar telefoon wilde opladen. Op zich niet grappig, want het komt doordat er wat mankeert aan haar evenwichtsorganen. Maar wel de reactie van mijn moeder (zie foto). Die lacht haar gewoon uit! Weet iedereen meteen dat medelijden in onze familie niet voorkomt. Als wij ons vroeger niet lekker voelde, zei mijn moeder altijd: "Laat de hond maar even uit. Frisse lucht zal je goed doen.".
De volgende dag hebben we mijn moeder echter kunnen uitlachen. Ze had een flesje drank voor mijn vader gekocht en op het vliegveld wilde ze dat toch beter in haar koffertje verpakken. Vervolgens is ze vergeten de koffer dicht te ritsen en viel dus de hele inhoud op de vloer. Gelukkig kon de fles ertegen. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten