Een tijdje geleden heb ik een stukje geschreven over relativeringsvermogen. Dankzij het monster kijk ik anders naar bepaalde dingen, ervaar ik situaties anders en reageer ik anders op dingen. Alles komt in een ander perspectief te staan. Lekkage in de huiskamer waarbij het water langs de muren stroomt: "Tja, is niet goed." Maar niet uit mijn plaat gaan. Mika die zijn rommel niet opruimt: ik vraag het gewoon nog een keertje en word pas na drie keer vragen boos. Relativeringsvermogen dus. Maar er is nog iets waar het monster voor zorgt, namelijk aanpassingsvermogen.
Inmiddels heb ik 81 berichtjes geplaatst op deze blog. Om ze niet kwijt te raken sla ik ze af en toe op in Pages. Ze zeggen wel dat alles eeuwig op internet blijft staan, maar volgens mij zijn dat alleen de dingen waarvan je dat juist niet wilt. En dus neem ik het zekere voor het onzekere en zorg ik voor een kopie voor mezelf. Als ik dat doe lees ik de berichtjes altijd even terug. Is wel leuk, soms weet ik het zelf niet meer (chemobrein?). Zo noemde Ivor de dinsdag na de kuur "dolle dinsdag". Grappig, ik wist het niet meer. Mika lijkt op hem en noemde vandaag DDDD (dolle diarree donderdag, wat ik verder niet hoef uit te leggen...) Maar goed, ik dwaal af.
Op 22 juli schreef ik het stukje met de titel "zwaar, heel zwaar". Inmiddels twee kuurervaringen rijker vind ik mezelf daar maar een watje. Wat een klager, wat een gemiep zeg! Hoezo zwaar? Toen kon ik op de dinsdag nog prima voor mezelf zorgen. Het ging allemaal niet zo snel en ik was wel moe, maar verder... Als ik toen geweten had hoe ik me afgelopen dinsdag voelde had ik niet zo lopen mopperen. Aan de andere kant wen je er dus gewoon aan. Als ik me na de eerste kuur zo had gevoeld als afgelopen dinsdag dan had ik dat echt "zwaar, heel zwaar" genoemd. Nu had ik het verwacht, had ik me erop ingesteld en aangepast. En daarom was het te dragen.
Een ander voorbeeld is mijn kale koppie. Ik heb het nooit heel erg gevonden om kaal te worden, omdat ik weet dat het tijdelijk is. Maar in het begin vond ik het wel echt lelijk. Inmiddels ben ik eraan gewend. In het begin liet ik het alleen zien aan nabije familie en zeer goede vriendinnen. Nu interesseert het me eigenlijk niet meer als anderen me kaal zien. Ik heb me aangepast aan de situatie.
Wat ik maar wil zeggen is dat een mens flexibel is. We passen ons gewoon aan aan de dingen die komen. Moeilijke dingen blijken toch te doen, vervelende situaties blijken wel mee te vallen. Fijn toch om mens te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten