Het is zaterdagmorgen 9.00 uur. De mannen zijn al de deur uit, zaterdag is voetbaldag. Eerst Mika, dan Sanne en dan "het eerste". Het is vandaag ook een heerlijke dag om te voetballen. Het zonnetje schijnt, er staat geen wind en de vooruitzichten zijn goed. De mannen hebben er zin in.
Normaal gesproken zou ik meegaan, maar vandaag niet. Vandaag zonder dexamethason en de laatste loodjes wegen het zwaarst. Gisteren heb ik overdag twee keer een uur geslapen en ik lag gisteravond om 21.00 uur al op bed. Gezellig begin van het weekend. Het is nu te vermoeiend om iets te gaan doen. Ik blijf vandaag dus lekker thuis.
Het venijnige zit hem nu in het woordje "lekker". Er zijn zaterdagen dat ik het heerlijk vind om alleen thuis te zijn. Na een week van hard werken, stress en vele activiteiten is niks zo lekker als helemaal alleen lekker rustig thuis mijn ding kunnen doen. Maar vandaag niet.
Het huis is schoon (met dank aan mijn schoonmoeder) en Ivor heeft er echt alles aan gedaan om het me vandaag zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dus daar ligt het zeker niet aan. Alles is opgeruimd, hij heeft van alles voor me in huis gehaald waarvan hij denkt dat ik er misschien zin in heb (niet dus :-) ) en alles staat voor me klaar. Ik hoef echt helemaal niks te doen en me nergens druk over te maken. Maar als niks doen niet je eigen keus is, is het toch een stuk minder leuk. En niks doen betekent bij mij meestal ook niet helemaal niks doen, maar gewoon een beetje aanrommelen.
Aan de andere kant bedenk ik me dat het de laatste chemo was. Ik heb mijn laatste dexamethasonnetje gisteravond ingenomen. Over een week of wat zullen de eerste pluisjes weer op mijn hoofd gaan groeien. Mijn conditie zal weer gaan toenemen en is het ergste traject van het traject tegen het monster alweer achter de rug. Voor ik het weet heb ik geen tijd meer om niks te doen. Ik raffel nu dus snel dit berichtje maar af, zodat ik nog even kan genieten. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten