Zo, ik zit gereed. Gereed voor de zwaarste dag na de kuur. Zwaarder dan de vorige kuren, maar de allerlaatste zwaarste dag. Even deze dag doorkomen en dan heb ik denk ik het ergste gehad. Dan kan ik echt weer gaan opbouwen. Ik wacht met smart op de dag dat ik alles weer fatsoenlijk proef. Dus kom maar op zwaarste dag!
Natuurlijk, er volgt nog een operatie die ook niet pijnloos zal zijn, er volgen nog bestralingen die ook hun sporen zullen nalaten, om nog maar niet te spreken over mogelijke blijvende schade aan zenuwen van vingers en voeten. Maar vandaag voelt wel als een keerpunt. Over het algemeen wordt de chemo toch als zwaarste stuk in het behandelingstraject gezien en dat zit er gewoon op!
Ik weet dat de dag nog jong is, maar eerlijk gezegd denk ik dat het vandaag gaat meevallen. Ik kan misschien beter zeggen dat ik dat hoop. Gisteren viel namelijk ook mee. Ik ben wel moe, maar iets minder dan de vorige keer. Ik heb ook geen last van sterretjes waardoor ik me goed kan redden. Waarschijnlijk toch het gevolg van een verminderde dosering taxotere. En vandaag is zondag, een dag dat ik me lekker in de watten kan laten leggen. En het is ook nog eens mooi weer. Zou dus goed moeten komen.
Ik maak me eigenlijk maar over 1 ding zorgen en dat zijn de zenuwen in mijn voeten en vingers. De pijn en tintelingen zijn juist erger geworden in plaats van minder of gestabiliseerd. Gisteren kreeg ik nauwelijks een hersluitbaar zakje open en de ribbels op de dop van de vla doen zeer als ik het pak openmaak. Hoewel ik denk dat dit nooit meer helemaal overgaat, hoop ik wel dat het beter gaat worden. Ik had in Praag in ieder geval het idee dat veel beweging er een positieve invloed op had. In ieder geval is het vandaag niet de dag om me hier druk over te maken. Eerst vandaag maar eens doorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten