Humor

Twee dagen na de vierde kuur. Het zal niemand verwonderen dat het lijkt op twee dagen na de derde kuur. Iets vermoeider dan de voorgaande kuren, maar ik red me nog lekker. Vanmorgen naar Middelburg geweest om kunstgras- en gymschoenen voor Mika. Wat boodschapjes gedaan, rustig aan  maar wel zorgen voor wat beweging. Dat voelt toch het lekkerst.
Verder dezelfde kleine ongemakken als de voorgaande keren. Het enige dat opvallend is is dat mijn ongesteldheid dit keer is uitgebleven. Maar dat noem ik geen ongemak, maar een mooi bijverschijnsel. En ook dat is niet ongebruikelijk.

De dame die een kuur op mij voorloopt, heeft het de eerste week altijd al zwaarder dan ik, maar dit keer was het wel zeer tegengevallen. Bij haar is de medicatie tegen de bijwerkingen aangepast. Ik hoop voor haar dat dit beter gaat. Gelukkig hoeft ze nog maar 1 kuur.
Verder zat er een nieuwe vrouw van mijn leeftijd. Bij haar was een cyste gevonden, maar daarachter bleek een agressieve tumor te liggen. Inmiddels is haar borst geamputeerd en krijgt ze 16 weken lang, iedere week, een chemokuur. Nou schijn ik de zwaarste chemokuur te hebben (de takkekuur TAC), maar ik krijg drie weken de tijd om van een chemo bij te komen. Dus als ik dat soort verhalen hoor, ben ik toch blij dat het bij mij allemaal relatief soepeltjes verloopt.

Een middel om goed met de kanker om te gaan is voor mij humor. Het maakt het onderwerp bespreekbaar en minder zwaar. Hieronder volgt een aantal voorbeelden. Sommige zijn al in deze blog voorbij gekomen, maar die verdienen het wel om nog een keertje vermeld te worden.

In april begon het met de constatering dat mijn borst er wel een beetje vreemd uitzag:

Vervolgens begin mei de onderzoeken en het wachten op de uitslag:

En daarna het mensen moeten vertellen. Dat was zwaar. Vooral in het begin moest ik er zelf nog een traantje bij laten, daarna regelmatig degene die ik het vertelde. Maar ook toen kwam de humor om de hoek kijken. Bijvoorbeeld het kaartje van mijn zus waarbij ze het toekomstbeeld van ons tweetjes schetste. Een duidelijke boodschap dat het we nog heel wat jaartjes voor de boeg zouden hebben:

Of wat dacht je van mijn vriendinnen die de volgende dag op de stoep stonden, maar zonder bloemen want dat zou teveel lijken op een graftak. Maar ja, om dan met lege handen aan te komen. Dus werd het een blikje sardientjes. Alsof zo'n blikje niet aan dood zou doen denken...:

Maar Paulien, ik weet dat het speciale sardientjes zijn. En zodra mijn smaak weer volledig terug is, zullen we hier samen van gaan genieten. Want ik zal het dan dubbel en dwars waarderen.

Vervolgens kreeg ik tussendoor alvast een gesprekje met de radiotherapeut met de grappige naam Griep. Die duidelijk maakte dat hij bij vrouwen meer dan bij mannen erop moet hameren dat ze bij de bestraling hun rust moeten nemen:

Nog weer een moeilijk moment was het feit dat ik kaal zou worden. Ik had mezelf er al op voorbereid door mijn haar van tevoren kort te knippen. Wat ik me minder had gerealiseerd was de impact die het op anderen had. Bijvoorbeeld Mika, die het toch wel heel confronterend vond. Maar toen hij mijn mutsjes en sjaaltjes zag wilde hij deze toch ook wel op. Leek hij op de Jihad:

En een heel bijzondere vorm van een hart onder de riem steken was ook weer van Paulien met haar af en toe bizarre, maar hilarische vorm van humor. Zij maakte een foto van haarzelf met een badmuts. Dat is nog eens meeleven! Als ik de foto nu weer zie schiet ik meteen weer in de lach en tegelijkertijd schiet ik vol, zo lief vind ik het.

En tenslotte nog de MRI van twee weken geleden. Een spannend moment waarbij ik wel wat vrolijke muziek bij kon gebruiken. Dus ik koos Guus Meeuwis en kreeg "Zeg me dat het niet zo is." te horen. Blijkbaar ben ik niet de enige die dat is overkomen: